Η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί, η υποκρισία συγκαλύπτει (Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014)

  • Δημοσιεύτηκε: Τρί, 15/04/2014 - 7:03μμ

Από τη Λαμπεντούζα μέχρι το Φαρμακονήσι, από τη Θέουτα μέχρι τη Λευκάδα και τις Οινούσσες, η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί αδιάκριτα οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες πνίγοντας και πυροβολώντας τους.      Στις 15/11/2013 στη θαλάσσια περιοχή της Λευκάδας πνίγηκαν 15 Σύροι πρόσφυγες, ανάμεσά τους τέσσερα μικρά παιδιά. Στις 20/1/2014 κοντά στο Φαρμακονήσι, στη διάρκεια παράνομης επαναπροώθησης και λόγω βίαιων συμπεριφορών των λιμενικών, πνίγηκαν οκτώ παιδιά και τρεις γυναίκες αβοήθητοι. Στις 6/3/14, 16 Σύροι πρόσφυγες δέχθηκαν τα πυρά των λιμενικών στη θαλάσσια περιοχή των Οινουσσών, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών προσφύγων. Τα περιστατικά αυτά είναι μόνο παραδείγματα μιας κατάστασης που αποτελεί πάγια τακτική, μιας συνολικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας (ειδικά) και της Ευρώπης (γενικά).

Από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα στο δημόσιο λόγο κατά των μεταναστών και των προσφύγων (με ρατσιστικές δηλώσεις καθημερινά), μάλλον δεν περιμένει κάνεις να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες, αντίθετα, το δόγμα «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο» αποτελεί ανοιχτό μέτωπο, πολιτική ιδεολογία και πρακτικό «ηρωισμό». Το αν θα αποδοθούν τελικά οι ποινικές ευθύνες και αν θα τιμωρηθούν οι φυσικοί αυτουργοί των εγκληματών αυτών είναι το μεγάλο ζητούμενο. Η ελληνική δικαιοσύνη δοκιμάζεται στις περιπτώσεις αυτές και είναι αντιμέτωπη με σοβαρές προκλήσεις για την αξιοπιστία της ως ανεξάρτητης αρχής.

Τα εγκλήματα της Ελλάδας και της Ευρώπης-Φρούριο, όμως, εκτός από τις ποινικές και πολιτικές ευθύνες, κρύβουν και ένα φαύλο κύκλο υποκρισίας.

Η υποκρισία της ΕΕ

Ενώ ο πόλεμος της ΕΕ κατά πολιτικών και οικονομικών προσφύγων παίρνει τραγικές διαστάσεις με εκατοντάδες νεκρούς κάθε χρόνο στα σύνορά της, ενώ η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί ακόμα και παιδιά για να εμποδίσει τον κατασκευασμένο «εχθρό» που λέγεται πρόσφυγες και μετανάστες, η ίδια η «άγρια Δύση» και ο πολεμικός της μηχανισμός ετοιμάζουν νέες πολεμικές επεμβάσεις και εμπλέκονται στα εσωτερικά άλλων χωρών, όπως π.χ. στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (και μάλιστα με τη συμμέτοχη της Ελλάδας) ή στην Ουκρανία υποστηρίζοντας τους ναζί, ενώ πριν από λίγους μήνες ήταν πανέτοιμοι να βομβαρδίσουν την ήδη φλεγόμενη Συρία για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Αν και τελευταία στιγμή έσβησαν οι μηχανές πολέμου της Δύσης κατά της Συρίας, τέτοια «τύχη» δεν είχαν το Αφγανιστάν το 2001, το Ιράκ το 2003, η Λιβύη 2011 κ.λπ. Η υπερεκμετάλλευση των χωρών του «τρίτου κόσμου» και του φυσικού του πλούτου από την «πολιτισμένη» Δύση, είτε μέσω των πολέμων είτε των πολυεθνικών, θεωρείται η βασικότερη αίτια της μαζικής φυγής και της μαζικής εκδίωξης των ανθρώπων. Από αυτούς, οι περισσότεροι καταφεύγουν σε γειτονικές τους χώρες και μόνο ένα μικρό ποσοστό φτάνουν στα σύνορα της «φιλόξενης» ΕΕ, αντίθετα με τα όσα αυτή ισχυρίζεται.

Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, η Κομισιόν, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Ευρωκοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ξέρουν πολύ καλά τις παραβιάσεις των κρατών-μελών στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όσον αφορά όμως την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική και τη βαρβαρότητα κατά των μεταναστών όχι μόνο στις παραβιάσεις αλλά και στα εγκλήματα εις βάρος τους, η υποκρισία της ΕΕ κορυφώνεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Frontex στα τελευταία ναυάγια (της Λευκάδας, του Φαρμακονησιού και των Οινουσσών) επιλέγει την υποκριτική σιωπή, ενώ μια από τις βασικότερες υποχρεώσεις της υποτίθεται ότι είναι η διάσωση των μεταναστών όταν οι τελευταίοι βρίσκονται σε κίνδυνο. Επίσης, από τη μια η Ευρώπη αποτελεί βασική πηγή χρηματοδότησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της Frontex, με πολλά δισ. ευρώ, και από την άλλη βγάζει «συμβολικές» καταδίκες για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης ή τα συστηματικά βασανιστήρια εις βάρος μεταναστών, χωρίς αυτό να συμβάλλει στη βελτίωση της κατάστασης, ενώ πολλές φορές τα κράτη-μέλη δεν είναι καν υποχρεωμένα να τις λάβουν υπόψη. Τα κρατικά εγκλήματα στο Φαρμακονήσι, τη Λευκάδα, τη Λαμπεντούζα και αλλού και η ένοχη σιωπή των ευρωπαϊκών θεσμών προσβάλλουν την ανθρωπότητα, θέτουν σοβαρά ερωτήματα και ανησυχούν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Η ανενόχλητη ρατσιστική στοχοποιήση των μεταναστών από την πλευρά των ελληνικών αρχών μόνο έτσι δικαιολογείται, με τη σιωπή, την ανοχή και την υποκρισία της Ευρώπης, γιατί απλά έτσι τη συμφέρει και ξέρει καλά να κρύβεται πίσω από το μικρό της δάχτυλο.

Η υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης

Ηκυβέρνηση του Σαμαρά ξεκίνησε (προεκλογικά) με τη μαζικότερη και σκληρότερη στοχοποιήση των μεταναστών, υιοθετώντας πλήρως την ατζέντα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η «επανακατάκτηση των πόλεων από τους λαθρομετανάστες», όπως είχε δηλώσει προεκλογικά ο Σαμαράς, ήταν και είναι το υπόβαθρο της μεταναστευτικής πολιτικής του ίδιου και της κυβέρνησής του. Η επιχείρηση «½ένιος Δίας» με τα «εκπαιδευμένα σκυλιά», που μάζευε μαύρους και μελαμψούς, μεταδιδόταν με απίστευτη υποκρισία και απανθρωπιά από τις κάμερες των καναλαρχών. Η «υγειονομική βόμβα» που προετοίμαζε ο «σοσιαλιστής» Λοβέρδος, σαν να ήταν προκαθορισμένο να πέσει στα χέρια του ακροδεξιού και «μεταναστοφάγου» Άδωνη. Ο «βίος αβίωτος» άρχισε να εφαρμόζεται στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στους δρόμους και στις πλατείες. Όπως ήταν αναμενόμενο, στην επιχείρηση αυτή συνέβαλαν ενεργά και οι εμπνευστές της ιδέας, οι μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι φασίστες, εκείνοι που τους αποκαλούσαν τα ΜΜΕ «αγανακτισμένους πολίτες» ή «επιτροπές κατοίκων». Πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχαν προηγηθεί εκατοντάδες επιθέσεις με τραυματίες ή και νεκρούς μετανάστες. Ο υπουργός Δένδιας είχε στη διάθεσή του δεκάδες φάκελους των επιθέσεων αυτών, αλλά τους κράταγε στα συρτάρια του γραφείου του, ίσως για τις επόμενες εκλογές ή επειδή αφορούσαν τη ζωή «κατώτερων» ανθρώπων και δεν αξίζε τον κόπο να τους καταθέσει στην Εισαγγελία.

 

Το ότι είναι εντολή οι βίαιες επαναπροώθησεις προσφύγων δεν υπάρχει αμφιβολία, το λένε οι υπουργοί της συγκυβέρνησης, το είπε και ο Σαμαράς, δείτε και τη σοκαριστική έκθεση της ProAsyl. Όμως, ο τρόπος επαναπροώθησης και τα ναυάγια δείχνουν επίσης τη βαθιά αίσθηση ατιμωρησίας των εμπλεκόμενων λιμενικών και τη σιγουριά τους ότι θα συγκαλυφθεί το έγκλημα. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι υπάρχουν και λιμενικοί οι οποίοι έχουν σώσει ανθρώπους που κινδύνευαν, αλλά είναι υποκρισία που δεν παίρνουν θέση.

Η κοινωνία που αποδέχεται τη βαρβαρότητα του Φαρμακονησιού στην καθημερινότητά της και συνηθίζει να βλέπει τα «μικρά Άουσβιτς» είναι η ίδια βάρβαρη και ζει στη μεγαλύτερη φυλακή της υποκρισίας. Οι τοίχοι των συνόρων δεν εμποδίζουν μόνο τους μετανάστες αλλά φυλακίζουν και τους «ντόπιους», η Ευρώπη-Φρούριο δεν δολοφονεί μόνο κυνηγημένους πρόσφυγες αλλά και την ανθρωπιά μας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν φυλακίζουν μόνο τους κατασκευασμένους «ανεπιθύμητους», φυλακίζουν επίσης και τη συνείδηση μιας ελεύθερης κοινωνίας.

 

Η δικαιοσύνη σε κάθε χώρα είναι η τελευταία ελπίδα κάθε αδικημένου. Ειδικά σε χώρες σαν την Ελλάδα, με ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και διεφθαρμένο σύστημα ανθρώπινης προστασίας. Η ελληνική δικαιοσύνη δεν έχει καταφέρει να διαφυλάξει τον εαυτό της από τις κριτικές που αμφισβητούν τη δίκαιη απόδοση δικαιοσύνης, ειδικά στην περίπτωση των ευάλωτων και ανυπεράσπιστων ομάδων, πόσο μάλλον όταν οι κρατικοί μηχανισμοί και τα όργανα της «τάξης» είναι οι παραβάτες. Η απουσία της δικαιοσύνης δημιουργεί «αστυνομική δημοκρατία».

Η Αριστερά σημαίνει ιδεολογία που την πιστεύεις, αξίες που τις διαφυλάττεις, πράξεις που τις κάνεις και υποχρεώσεις που τις τηρείς, είτε μέσα είτε έξω από την «εξουσία». Η Αριστερά και ειδικά η ηγεσία της πρέπει να δώσει περισσότερη σημασία στις αξίες, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες της απέναντι στους ανθρώπους, την κοινωνία και τις ανυπεράσπιστες κοινωνικές ομάδες.

Και τέλος η αναρχία, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, η Αριστερά, τα κινήματα, καθώς και κάθε προοδευτικός άνθρωπος, δεν πρέπει να επιτρέψουν τις δολοφονίες στα σύνορα και τη συγκάλυψη των εγκλημάτων.          

Νασίμ Λομανί

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 38 - Απρίλιος 2014!