Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - «άσε τη μάνα μου, ρε!»...
...ούρλιαζε ο γιος της Άννας στα παρατεταγμένα μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών ΜΑΤ, κι έβαζε το σώμα του ανάμεσά τους για να την προστατεύσει. Ενστικτωδώς εκείνη τον έσπρωχνε να απομακρυνθεί από το πεδίο της σύγκρουσης για να τον προστατεύσει από μεριά της. Η Αμαλία, η μικρότερη κόρη της Φωτεινής, έκλαιγε ενώ την τραβογολούσαν τα ΜΑΤ. Η μάνα της χτυπιόταν με τους «παλικαράδες» και ταυτόχρονα της φώναζε να φύγει να μην τη χτυπήσουν.
Αυτές είναι οι γυναίκες της Καραγιώργη Σερβίας. Τις παρακολουθώ πάνω από έξι μήνες τώρα. Τις τελευταίες 44 μέρες από την «κατασκήνωσή» τους/μας στο πεζοδρόμιο του υπουργείου.
Παρακολουθώ τις αλλαγές στο βλέμμα τους. Όταν τις πρωτογνώρισα ο αγώνας τους βρισκόταν σε μια δύσκολη φάση. Είχαν μείνει λίγες όσες συνέχιζαν να πιστεύουν στην ευόδωση του αγώνα τους. Επρεπε κατ' αρχάς να στηριχτούν οι ίδιες, να δοθεί και η υλική δυνατότητα προκειμένου να αυξηθεί η παρουσία των υπολοίπων, όσο και να επικοινωνηθεί εκ νέου και με άλλους τρόπους η πολύμηνη παρουσία τους στο δρόμο.
Το βλέμμα τους δεν είχε ποτέ φόβο. Ορισμένες στιγμές γινόταν σκοτεινό από στενοχώρια. Και από το βάρος όσων επωμίστηκαν αυτούς τους εννιά μήνες. Να μας ξελασπώσουν, να καθαρίσουν για εμάς.
Έχουμε κλάψει πολλές φορές και συνεχίζουμε να κλαίμε εύκολα και χωρίς ντροπή. Ξαλαφρώνεις από την ένταση. Στην «κατασκήνωση», άλλωστε, υπάρχει πάντα μια αγκαλιά που ανοίγει για να σε παρηγορήσει και να σου ξαναδώσει κουράγιο.
Και μετά είναι τα γέλια. Αυτά τα κακαριστά και μέχρι δακρύων γέλια. Οταν ξεκινά η συζήτηση για το ποια θα είναι η επόμενη παρέμβαση, η μια κόβει και η άλλη ράβει, διανθίζοντας βέβαια τις προτάσεις της η καθεμία με εύστοχους σχολιασμούς που προκαλούν εκρήξεις θυμηδίας.
Αυτές οι γυναίκες με δίδαξαν αποφασιστικότητα. Μου έδειξαν τι σημαίνει στην πράξη το γνωστό σε όλους «ούτε ένα βήμα πίσω». Χωρίς αδιέξοδους ηρωισμούς αλλά ούτε και εμμονικά κολλήματα σε πρακτικές. Ανοιχτές σε προτάσεις και ιδέες, δικές τους ή αλληλελέγγυων, δοκιμάζουν συνεχώς νέους τρόπους παρέμβασης σαν να επρόκειτο για νεαρά κορίτσια... Μ' έναν ενθουσιασμό φρέσκο και μια πίστη που μάλλον, όσον αφορά τουλάχιστον εμένα, έχει αντικατασταθεί από το σκεπτικισμό και σωρευμένες αρνητικές εμπειρίες.
Είναι όλες πάνω από τα σαράντα. Παντρεμένες από μικρές, με παιδιά μεγάλα πια και κάποιες και με εγγόνια. Πολλές είναι χωρισμένες εδώ και χρόνια. Επιβίωσαν τόσα χρόνια χάρη στο δυναμισμό που κρύβουν μέσα τους. Όσες γνώρισα κατάφεραν να τα βγάλουν πέρα στις στριμωγμένες προσωπικές ιστορίες της καθεμιάς.
Δεν θα ήθελα να δώσω την εικόνα ότι όλα είναι ρόδινα. Ίσα ίσα.... Είναι πολλές οι δυσκολίες, οι αδυναμίες, όσα θα έπρεπε να έχουν γίνει και δεν έγιναν, όσα έμειναν ημιτελή. Παρ' όλα αυτά, κοιτάζοντας πίσω σε αυτούς τους έξι μήνες μετράω περισσότερα θετικά παρά αρνητικά. Και όλα οι γυναίκες αυτές τα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους, όπως και το σεβασμό μας.
Σε αυτό το μικρό σημείωμα δεν θα ήθελα να παραλείψω και μια μικρή αναφορά σε αυτούς τους θαυμάσιους ανθρώπους των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης. Οκτώ βδομάδες τώρα και κάθε μεσημέρι μεταφέρουν στην Καραγιώργη Σερβίας το φαγητό που έχουν ετοιμάσει για τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες. Χωρίς βαρυγκόμια, χωρίς δυσκολία, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φώτα. Απλά και αλληλελέγγυα από καρδιάς.
Σήμερα που γράφω, 19 Ιουνίου 2014, οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες έχουν αποφασίσει να παραμείνουν αφενός στην «κατασκήνωση» της Καραγιώργη Σερβίας το καλοκαίρι, αλλά και να εγκαινιάσουν παράλληλα τη «μεγάλη πορεία των καθαριστριών» προς τις πόλεις τόσο της Αθήνας όσο και της περιφέρειας. Ο αγώνας αυτών των γυναικών πρέπει να ριζώσει και αλλού, πέρα από το κέντρο της Αθήνας και το facebook. Οι ιδέες που έχουν πέσει είναι πολλές, ευφάνταστες, ζωηρές και συνδυαστικές πολλών πραγμάτων. Σήμερα αρχίσαμε να σχεδιάζουμε όλοι/όλες μαζί τους τρόπους που θα πορευτούμε αυτούς τους δύσκολους, από πολλές απόψεις, καλοκαιρινούς μήνες. Είμαι σίγουρη ότι θα προκύψουν όμορφες καταστάσεις... και κρίμα σε όποιον-α τις χάσει...
Μυρτώ Μπολώτα
Μέλος της «Αλληλεγγύης για όλους»
