Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - Ο ασκός του Αιόλου

Αν αυτό το κείμενο δεν είχε γραφτεί την τελευταία στιγμή αλλά δυο βδομάδες πιο πριν, ως έπρεπε, θα ήταν πολύ διαφορετικό. Θα εστίαζε στην απολειτουργία και απαξίωση της βιομηχανικής και ναυπηγικής ζώνης στο Πέραμα και το Θριάσιο, στην προβληματική λειτουργία των ναυπηγείων που πληρώνουν κάποια ψίχουλα που περισσεύουν τους εργαζόμενούς τους όταν έρχεται άνωθεν κάποιο κονδύλι. Θα εστίαζε στις εκβιαστικά προτεινόμενες «οικιοθελείς» αποχωρήσεις, τις διαθεσιμότητες και την εκ περιτροπής εργασία στα δυο μεγάλα χαλυβουργεία της περιοχής, όπου τα εργοστασιακά σωματεία έκαναν και κάνουν απεγνωσμένα εκκλήσεις στο υπουργείο Ανάπτυξης για να δώσει κι άλλα προνόμια στους εργοδότες τους (βλ. φθηνότερο ρεύμα για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες). Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε και το ρεπορτάζ του Τέλλογλου για την τηλεόραση του ΣΚΑΙ, όπου μέλος της τωρινής διοίκησης του σωματείου, μάρτυρας κατηγορίας εναντίον συναδέλφων του απεργών, δηλώνει: «Πρέπει να φτηνύνουν το ρεύμα για να δουλέψει ο Μάνεσης, για να δουλέψω κι εγώ να πληρώσω το δικό μου ρεύμα». Και έχει το δίκιο του ο εργάτης αυτός που έχει κάνει τα δικά του συμφέροντα ένα με αυτά του αφεντικού του: Με την επερχόμενη αύξηση στα τιμολόγια οικιακής χρήσης της ΔΕΗ και τις ατομικές συμβάσεις των 580 ευρώ, σε λίγο μόνο το λογαριασμό του ρεύματος θα μπορεί να πληρώσει.             

Αν αυτό το κείμενο είχε γραφτεί δυο βδομάδες πιο πριν, θα προσέγγιζε το θέμα της ναυπηγοεπισκευαστικής στο Πέραμα, το σωματείο των «Ελλήνων» που θέλει ανεξέλεγκτους τους εργολάβους να επιβάλουν τα δικά τους μεροκάματα χωρίς κανένα σεβασμό στις συλλογικές συμβάσεις, τη δράση του σωματείου, το ρόλο της Χρυσής Αυγής στη µώνη και την ευρύτερη περιοχή, την αυξανόμενη επίδραση του ναζισμού που πάει χέρι χέρι με το ξεπούλημα του λιμανιού στην COSCO και άλλα προφανή αλλά ανεξιχνίαστα.

Όμως το κείμενο αυτό γράφεται σήμερα, μια βδομάδα περίπου μετά την υπογραφή από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, ένα όργανο που δρα αντ' αυτού και αποτελείται από εκπροσώπους της ΓΣΕΕ, εργοδοτικών οργανώσεων και στελέχη του υπουργείου Εργασίας (Εργοδοσίας), της απόφασης να ικανοποιηθεί το αίτημα του μεγαλοβιομήχανου Νίκου Μάνεση για ομαδικές απολύσεις στη Χαλυβουργία Ελλάδας στον Ασπρόπυργο. Μετά από τρεις μήνες «άκαρπων» διαβουλεύσεων και ατέλειωτων σούρτα φέρτα στο υπουργείο, αφού προσπεράστηκε ο ύφαλος των ευρωεκλογών, το συμβούλιο αυτό, που παίζει το ρόλο της λεκάνης νερού για να πλύνουν τα χέρια τους ο υπουργός και ο πρωθυπουργός, αποφάσισε κάτι που μέχρι πριν δυο χρόνια ήταν αδιανόητο (όπως και πολλά άλλα): Κάθε αφεντικό μπορεί να προφασίζεται οτιδήποτε ως πρόβλημα και να μην τηρεί το ελάχιστο όριο των απολύσεων του 5% του συνόλου των εργαζομένων ανά μήνα, αλλά να απολύει όσους θέλει όποτε θέλει.

Τα δυο χρόνια που το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο υπολειτουργεί και υποαπασχολεί την πλειονότητα του προσωπικού του (εκτός από όσους κατέθεσαν ως μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη των απεργών και τους συν αυτοίς, που έχουν και την προεδρία του σωματείου, οι οποίοι και εργάζονται με πλήρες ωράριο και με τη συλλογική σύμβαση του 2011 που δεν καταστρατηγήθηκε λόγω της εννιάμηνης απεργίας), ο Μάνεσης θα μπορούσε να είχε ήδη απολύσει τους σαράντα πέντε που έδιωξε προχτές με την ποσόστωση του 5%. Γιατί προτίμησε να εμπλακεί σε μια χρονοβόρα διαδικασία μετά από δυο χρόνια για να τους διώξει όλους μαζί;

Ο ένας προφανής λόγος είναι πως οι ποινές, δικαστικές και μη, που επιβάλλονται στους απεργούς της Χαλυβουργίας έχουν χαρακτήρα παραδειγματισμού και φρονηματισμού: Οι εργαζόμενοι πρέπει να μάθουν να μη σηκώνουν το κεφάλι και, αν το κάνουν, να ξέρουν πως όποιο κεφάλι σηκώνεται θα κοπεί. Ο δεύτερος λόγος είναι κι αυτός εξίσου προφανής για όποιον έχει ασχοληθεί λίγο με την ιστορία της απεργίας στη Χαλυβουργία: Ο ιδιοκτήτης της, προσωπικός φίλος του Σαμαρά που τον συνοδεύει στα ταξίδια του στο Κατάρ και την Κίνα, έχει επιλεγεί από το απέναντι στρατόπεδο ως αυτός που θα εισαγάγει όλες τις «καινοτομίες» στον τομέα της διάλυσης των εργασιακών δικαιωμάτων, για να τον ακολουθήσουν σύντομα και όλοι οι υπόλοιποι. Έτσι όπως αυτός ξεκίνησε την εφαρμογή του ελαστικού ωραρίου και τις περικοπές των μισθών σε μεγάλες μονάδες στον ιδιωτικό τομέα και παραδειγματικά τσάκισε την αντίσταση με τη βοήθεια των σωμάτων καταστολής του κράτους, έτσι ο ίδιος πάλι ανοίγει το χορό για τις ομαδικές ανεξέλεγκτες απολύσεις, χωρίς επαρκή στοιχεία (το εργοστάσιο στο Βόλο δουλεύει με διπλοβάρδιες με πετσοκομμένους μισθούς), βοηθώντας την κυβέρνηση να αποτελειώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα. Να σημειωθεί ότι μεταξύ των απολυμένων ήταν και πέντε συνδικαλιστές, καθώς και ότι δεν τηρήθηκε κανένα κοινωνικό κριτήριο, αφού απολύθηκαν γονείς παιδιών με αναπηρίες, τρίτεκνοι και άλλοι που ανήκουν σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες.

Το θέμα πήρε έκταση στα ΜΜΕ και η κυβέρνηση διά στόματος Βούλτεψη ανακοίνωσε πως οι ομαδικές απολύσεις είναι η μόνη λύση για να σωθούν οι βιομηχανίες. Ο παραλογισμός όμως δεν σταματάει εδώ. Οι λάτρεις της άμεσης ενημέρωσης έσπευσαν στον τόπο του εγκλήματος να πάρουν συνεντεύξεις. Εκεί φυσικά βρήκαν τους απεργοσπάστες, οι οποίοι δούλευαν και συνεχίζουν να δουλεύουν. Και τους πήραν συνέντευξη. Βρέθηκε λοιπόν η κυρία Καταβάτη, που πρωτοστατούσε στον αγώνα σπίλωσης της απεργίας παρέα με τους Αδώνηδες και τους Αυτιάδες σε ενημερωτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων, να λέει πως βρίσκονται πλέον σε απόγνωση και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Έτσι λειτουργεί η τηλεόραση. Ποιος θυμάται μετά από δυο χρόνια ποια ήταν η Ελένη Καταβάτη, ποιος ξέρει πώς ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες της και έγινε προσωπάρχης και αυτή επιδίδει τώρα τις απολύσεις;

Το απόγευμα της μέρας που επιδοθήκαν οι απολύσεις οι απεργοί της Χαλυβουργίας έθαψαν στο νεκροταφείο του Παλιού Φαλήρου τον ταμία του σωματείου της απεργίας. Ήταν αυτός που είχε διαχειριστεί τα μεγάλα ποσά που είχαν έρθει από τον κόσμο στο απεργιακό ταμείο, δείχνοντας το μέγεθος και τη σπουδαιότητα της αλληλεγγύης στους κοινωνικούς αγώνες. Τους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής του τους πέρασε σε κώμα στο νοσοκομείο. Ανασφάλιστος, καθώς είχε απολυθεί χωρίς αποζημίωση.

Από τη μια η οδύνη, από την άλλη οι επιδόσεις των απολύσεων, ήταν σαν να έκλεινε ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της ιστορίας των αγώνων. Ας το διαβάσουμε καλά και να γράψουμε τα επόμενα.                                

Ρεγγίνα µερβού