Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση...

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 12:49μμ

Η κυβέρνηση παραπαίει, υπόσχεται και αμέσως διαψεύδεται, η συνοχή, πολλώ δε μάλλον η αξιοπιστία της βάλλονται πανταχόθεν. Φυσικά, οι πιστοί σύμμαχοί της (διεθνής παράγοντας, κεφάλαιο, «βαθύ κράτος», καθεστωτικά ΜΜΕ) δεν την εγκαταλείπουν, αντίθετα τη στηρίζουν σε ό,τι πιο αντικοινωνικό και σκοταδιστικό επιχειρεί  ο καθαγιασμός του Φορτσάκη, το σάρωμα των πανεπιστημιακών ελευθεριών και το αντινεανικό μίσος, η προσφορά άμισθης εργασίας σε εκπαιδευτικούς αντί... μορίων είναι μερικά παραδείγματα.
Μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και από τις ελάχιστες στην Ευρώπη υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή η πιθανότητα μας ενδιαφέρει πολύ, γιατί μπορεί να διαμορφώσει μεγάλες ευκαιρίες για τη βελτίωση της ζωής αλλά και την κινητοποίηση των «από κάτω». Παράλληλα, μας ανησυχεί εξαιρετικά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει συνεχή δείγματα διολίσθησης προς τα δεξιά και προσαρμογής, το ευρύτερο κίνημα βρίσκεται σε ύφεση ενώ η πλειονότητα της κοινωνίας αγανακτεί μεν, αλλά παρακολουθεί και αναμένει (σελ. 2-3).
Πιστεύουμε ότι χωρίς τη λαϊκή αφύπνιση και κινητοποίηση, δίχως την αποφασιστική σύγκρουση με το σύστημα, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει. Με αυτή την έννοια, είναι λάθος να δίνουμε «λευκή επιταγή» στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από κοινοβουλευτικό κρετινισμό, αποτελεί «συνταγή παραλυσίας» για τα ίδια τα μέλη του αλλά και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς και του κινήματος που θα τον ψηφίσει. Θεωρούμε ότι μόνο με την ανάληψη πρωτοβουλιών διεκδίκησης και δράσης από σήμερα, μόνο με τη διαμόρφωση εκείνου του κοινωνικοπολιτικού ρεύματος που θα αποτελέσει τον κορμό της προωθητικής αντιπολίτευσης σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορούν να προχωρήσουν τα πράγματα (σελ. 9).


Οι ενάντιες δυνάμεις, όσο και αν βρίσκονται σε κρίση, θα παίξουν όλα τα χαρτιά τους. Η κινδυνολογία και η διαχείριση του φόβου, η κατασυκοφάντηση, αλλά και οι «πατρικές νουθεσίες» στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μερικά από αυτά. Και βεβαίως τα «εθνικά θέματα». Εδώ η ανησυχία μας γίνεται αγωνία, αφενός γιατί ο μεν Ερντογάν αναζητά «μεταθέσεις», καθώς η στρατηγική του στη Μέση Ανατολή βρίσκεται σε αδιέξοδο (σελ. 22-23), ο δε Σαμαράς, μετέωρος στο εσωτερικό της Ελλάδας, αναζητά και αυτός «μεταθέσεις». Αφετέρου, επειδή η πλειονότητα τόσο της ελληνοκυπριακής όσο και της ελληνικής Αριστεράς διακατέχονται από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα και στερεότυπα των «μητέρων πατρίδων» (σελ. 10-11).
Φυσικά, μέσα σε αυτόν το ρευστό και παράλληλα παγωμένο χωροχρόνο, όπου το «οικονομικό» επικαθορίζει τα πάντα, τα δημοκρατικά δικαιώματα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ισότητα και η ελευθερία βγαίνουν από την «ατζέντα» της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής εκτός εξαιρέσεων: Βασανιστές, λιμενικοί και εργοδότες, αθωώνονται και οι μετανάστες θύματά τους καταδικάζονται. Οι φυλακές τύπου Γ είναι έτοιμες στο Δομοκό για να «φυλακίσουν μέσα στη φυλακή» αγωνιστές κρατούμενους. Αστυνομικοί βασανίζουν την αναρχική Στέλλα Αντωνίου, ο Ηρακλής Κωστάρης κάνει απεργία πείνας για να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες, τις οποίες δικαιούται και έπαιρνε επί μεγάλο διάστημα, το ίδιο κάνει και ο Νίκος Ρωμανός (σελ. 12, 13, 17, 18). Χιλιάδες σύροι και αφγανοί πρόσφυγες, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και παιδιά, «ζουν» άστεγοι σε πάρκα και πλατείες γιατί η Ελλάδα δεν τους εξασφαλίζει όσα επιβάλλει η ιδιότητα του πρόσφυγα. Δεν πρέπει να πάμε ούτε ένα βήμα πίσω στην αλληλεγγύη μας (σελ. 20, 22, 23).
Όχι, δεν πιστεύουμε ότι κυριαρχεί ο ζόφος. Απλώς γνωρίζουμε ότι την ελπίδα την οικοδομείς, ενώ η απελπισία σε καταλαμβάνει. Και εκεί στο Χαλάνδρι αυτό ακριβώς κάνουν: Μέσα και έξω από τους θεσμούς, με όχημα τη λαϊκή συμμετοχή και δημιουργικότητα, την αποφασιστικότητα και την ενότητα στη δράση κάνουν ένα πείραμα που οφείλουν να αξιοποιήσουν η Αριστερά και το κίνημα (6-7).

Θεματικές: