Δίκη Χρυσής Αυγής - Δίωξη και υποκρισία

  • Δημοσιεύτηκε: Παρ, 21/11/2014 - 1:11μμ

Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα η πρόταση του εισαγγελέα εφετών της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής, Ισίδωρου Ντογιάκου. Η πρόταση αυτή, η οποία θα κριθεί τις επόμενες εβδομάδες από το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών που θα αποφασίσει και αμετάκλητα, παραπέμπει τη συντριπτική πλειονότητα των κατηγορουμένων (67 από τους 79 συνολικά) με βάση τις διατάξεις του Π.Κ.187, είτε για συγκρότηση και ένταξη είτε για διεύθυνση (όσον αφορά τους βουλευτές) εγκληματικής οργάνωσης. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν την πρόταση Ντογιάκου ως καταπέλτη για τη ΧΑ, ότι εξαντλεί τα όρια αυστηρότητας, ότι τους παραπέμπει όλους για όλα κ.τ.λ. Ωστόσο, πιο ενδελεχής εξέταση της ποινικής διαδικασίας που ακολουθείται αποκαλύπτει ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για την αυστηρότερη αντιμετώπιση που θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά και την τεράστια υποκρισία της εξουσίας, κυβερνητικής, νομοθετικής και δικαστικής.
Για να κατανοήσουμε σε βάθος την υποκρισία και τους παραλογισμούς που αυτή συνεπάγεται, αρκεί να θυμηθούμε τα δύο άρθρα του Π.Κ., το 187 (αυτό δηλαδή με το οποίο διώκεται η ΧΑ) και το 187Α, γνωστά και ως τρομονόμοι 1 και 2 αντίστοιχα.
Φυσικά, η συζήτηση σε σχέση με αυτούς τους νόμους δεν είναι καινούργια. Τόνοι από μελάνι έχουν χυθεί για την αντισυνταγματικότητά τους, ενώ το κίνημα έχει δώσει πολλούς και σοβαρούς αγώνες για την κατάργησή τους. Ο 187 ψηφίστηκε το 2001 και ήταν το αποτέλεσμα των κατευθυντήριων της Σύμβασης του Παλέρμο για το οργανωμένο έγκλημα και τον καθορισμό της εγκληματικής οργάνωσης. Σε εκείνη τη φάση το διεθνές οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο επεδίωκε τον έλεγχο μερίδας του κεφαλαίου που κινιόταν εκτός νόμου (ναρκωτικά, όπλα κ.ά.) και γι' αυτό το άρθρο 5 της σύμβασης προέβλεπε το οικονομικό όφελος από τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη, ωστόσο, στρώνοντας το δρόμο για τις δίκες της 17Ν και του ΕΛΑ δεν συμπεριέλαβε το οικονομικό όφελος, αφού ο στόχος της δεν ήταν το οργανωμένο έγκλημα αλλά ο εσωτερικός εχθρός. Έπειτα από κάποια χρόνια, το 2010, με αφορμή ένα νέο, συμπληρωματικό πρωτόκολλο της Σύμβασης του Παλέρμο που oρίζει πλέον τι είναι τρομοκρατική οργάνωση, ψηφίζεται το άρθρο 187Α. Ένας νέος τρομονόμος πιο σκληρός από τον πρώτο. Οι ποινές που προβλέπει είναι υψηλότερες έως και διπλάσιες για κάθε αδίκημα που τιμωρείται με αυτόν, ενώ το πεδίο διεύρυνσης των προσώπων ως δραστών πολύ μεγαλύτερο.

Έτσι, και ενώ από τις αρχές του 2000 ο 187 και ο 187Α εφαρμόζονται κατά κόρον, ο πρώτος αρχικά σε πολιτικές δίκες και στη συνέχεια διάχυτα στο «κοινό ποινικό δίκαιο» και ο δεύτερος στις δίκες για οργανώσεις ένοπλης πάλης, έρχεται κάποια στιγμή που ο 187Α αποδεικνύεται καταλληλότερος από τον 187 ως προς το στόχο που οι τρομονόμοι καλούνται να επιτελέσουν και που δεν είναι άλλος από την εξαντλητική τιμωρία της αντίστασης με ένοπλα χαρακτηριστικά και της τρομοκράτησης - καταστολής του λαϊκού κινήματος. Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση έδειξε πως πλέον δεν έχει κανένα πρόβλημα να «θυσιάσει» τον 187 οριστικά, καθώς κάπως έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε τη «διαρροή» του Αυγούστου πως ετοιμαζόταν νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τροποποίηση του 187 και επιστροφή στη νομιμότητα του Παλέρμο του 2000 με προσθήκη του οικονομικού οφέλους. Αν αυτό γινόταν (και δεν έγινε λόγω της έντονης διαμαρτυρίας του αντιφασιστικού κινήματος) θα σήμαινε πως η ηγεσία της ΧΑ ως διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης θα διωκόταν σε βαθμό πλημμελήματος και πως οι 22 από τους 79 κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων και οι περισσότεροι των βουλευτών, θα είχαν αφεθεί ελεύθεροι, αφού, εάν από την τέλεση της πράξης μέχρι την εκδίκασή της ισχύσουν διαφορετικοί νόμοι, εφαρμόζεται ο ηπιότερος για τον κατηγορούμενο.
Στην ταξική κοινωνία η απονομή «δικαιοσύνης» δεν αποτελεί ουδέτερο πεδίο. Οι νομοθέτες νομοθετούν κατά το δοκούν και στη συγκεκριμένη περίπτωση οι νόμοι τους έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, όπως πάντα ανάλογα με τα συμφέροντα των «από πάνω» και το τσάκισμα του πραγματικού εχθρού. Το χειρότερο σενάριο για τους δολοφόνους της ΧΑ είναι η κάθειρξη μέχρι και τουλάχιστον 10 έτη (δηλαδή έως και τα 20), ενώ για όσους διώκονται με βάση τον 187Α τα ισόβια  για να μην αναφέρουμε τους δεκάδες πολιτικούς κρατούμενους που σαπίζουν στη φυλακή είτε εξαντλώντας τα όρια του 18μήνου ως υπόδικοι είτε εκτίοντας πολύχρονες ποινές εντελώς δυσανάλογες με τα αδικήματα τα οποία διέπραξαν. Ας θυμηθούμε την υπόθεση με τους Πυρήνες της Φωτιάς, όπου ο 187Α εξαντλήθηκε με εξοντωτικές ποινές για να τιμωρήσει ελεγχόμενες εκρήξεις χαμηλής ισχύος.
Άρα πώς ακριβώς προκύπτει ότι το πόρισμα Ντογιάκου είναι η πιο αυστηρή αντιμετώπιση της ΧΑ που θα μπορούσε να υπάρξει;
Και για να διασκεδάσουμε με τους παραλογισμούς που οι μεροληψίες της δικαστικής εξουσίας μας επιβάλλουν, ας θέσουμε ένα ακόμη ερώτημα. Γιατί τα συμβολικά χτυπήματα των ένοπλων ομάδων, από τα οποία δεν έχει υπάρξει ούτε ένα θύμα, τρομοκρατούν την κοινωνία (πράγμα αμφίβολο  ας θυμηθούμε το μαζικό και δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης για τον υπόδικο Σακκά) ενώ η δράση των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ όχι;
Υπήρξε αλήθεια μετανάστης τα τελευταία χρόνια που να μην έτρεμε σαν ψάρι στο άκουσμα της ΧΑ;
Τι υπήρξε ικανότερο να προκαλέσει εκφοβισμό σε ολόκληρο πληθυσμό αν όχι οι νεοναζί δολοφόνοι, που άλλωστε ποτέ δεν έκρυψαν τις προθέσεις τους;
Η απάντηση στα παραπάνω είναι απλή. Η ΧΑ δεν είναι εχθρός του συστήματος, είναι ένα κόμμα βαθιά συστημικό και, τουλάχιστον μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, εξαιρετικά χρήσιμο για το πολιτικό σύστημα και την κυβέρνηση της ΝΔ. Αποτέλεσε συμπληρωματική δύναμη, γιατί ο θεσμικός ρατσισμός που το κράτος καλλιεργεί συμπληρωνόταν με έναν εξωθεσμικό «αποτελεσματικό» ρατσισμό. Ήταν ένας τρόπος όλη αυτή η βία που συσσωρεύεται στους απελπισμένους να πηγαίνει σε λάθος κατεύθυνση. Ήταν και επίσημα ο βασικός ρυθμιστικός παράγοντας σε περίπτωση κυβερνητικής αποσταθεροποίησης, εξ ου και ο ρόλος Μπαλτάκου. Σήμερα ο Μπαλτάκος και οι όμοιοί του έχουν παραδεχτεί ότι κινούνται για τη συσπείρωση του ακροδεξιού χώρου. Αυτό γίνεται επίσημα. Ανεπίσημα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς όλοι αυτοί διαπραγματεύονται με τη ΧΑ, σε σχέση, για παράδειγμα, με την εξασφάλιση των 180 βουλευτών που απαιτούνται για την εκλογή του προέδρου.
Το διαζύγιο της ΝΔ από τους νεοναζί δεν αποτέλεσε επιλογή της. Αντίθετα, της επιβλήθηκε και δεν είναι δεδομένο. Η τάση εντός της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει μέχρι την τελευταία στιγμή και χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα την προστασία της ΧΑ είναι υπαρκτή και διόλου αδύναμη. Ο εξαναγκασμός της κυβέρνησης να αρχίσει τις διώξεις των νεοναζί, το φρένο στην υλοποίηση των κοινών σχεδίων τους, η βαθιά κρίση της ΧΑ είναι αποτελέσματα της παρουσίας του κινήματος και όλα μαζί αποτελούν μια πολύ σημαντική του νίκη. Τα αποτελέσματα όμως αυτής της νίκης δεν είναι καθόλου απλό να διαφυλαχτούν.
Σε αυτές τις συνθήκες το αντιφασιστικό κίνημα θα πρέπει είναι δυναμικά παρόν στη δίκη για να εποπτεύσει αυστηρά τη δικαστική εξουσία και να καταγγέλλει δημόσια τις παρατυπίες που θα διαπιστώνει. Για να προστατεύσει τα θύματα των χρυσαυγιτών και τους αντιφασίστες που θα κληθούν να καταθέσουν και προπαντός για να μη δώσει την ευκαιρία στους νεοναζί και στους οπαδούς τους να οργανώσουν συγκεντρώσεις θυματοποίησης και ηρωποίησης των δολοφόνων.
Το αντιφασιστικό κίνημα δεν πρέπει να δείξει καμιά εμπιστοσύνη στο σύστημα δικαιοσύνης, ούτε και να επαναπαυτεί. Δεν υπάρχει καμιά ειλικρινής διάθεση από το κατεστημένο (πολιτικό - οικονομικό - δικαστικό - μιντιακό) να βάλει τους αρχηγούς στη φυλακή και να «τσακίσει τους ναζί». Όχι μόνο δεν πρέπει να έχουμε ως κίνημα καμιά εμπιστοσύνη στην αστική δικαιοσύνη, αλλά, αντίθετα, πρέπει να έχουμε γνώση ότι αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς στυλοβάτες της εξουσίας. Είναι η ίδια δικαιοσύνη που αφήνει ατιμώρητους μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικούς και την ίδια στιγμή βγάζει παράνομες και καταχρηστικές 249 από τις 285 απεργίες στις σχετικές υποθέσεις που εκδικάστηκαν στο διάστημα μεταξύ Σεπτέμβρη 2009  Σεπτέμβρη 2013 ή σέρνει στα δικαστήρια χιλιάδες διαδηλωτές και νεολαίους, με την αστυνομία να ψεκάζει και τα ΜΜΕ να συκοφαντούν.
Ο πόλεμος δεν θα κριθεί στις δικαστικές αίθουσες αλλά στο δρόμο και την ταξική πάλη.      

Αγγελική Βαλσαμάκη

Θεματικές: