Δελτίο Θυέλλης 43 Ασφαλή σύνορα ή ασφαλείς πρόσφυγες;
Editorial
Οι χώρες της ΕΕ και όχι μόνο βρίσκονται στο κέντρο αυτού που ονομάζεται «προσφυγική κρίση», για την οποία βεβαίως οι ίδιες (ιδιαίτερα οι πλέον ισχυρές) έχουν μεγάλη ευθύνη. Από το καλοκαίρι, η Ευρώπη-Φρούριο, πιεσμένη από το μαζικό -και μαχητικό- ρεύμα προσφύγων, καθώς και το πλατύ κίνημα αλληλεγγύης σε αυτούς, υποχρεώθηκε να παγώσει την πολιτική των κλειστών συνόρων και να επιτρέψει τη μαζική διέλευση πολιτικών κυρίως, αλλά και οικονομικών προσφύγων από τη ΝΑ Ευρώπη προς τον ευρωπαϊκό Βορρά. Σε αυτή την -προφανώς θετική- εξέλιξη έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο η αλλαγή στάσης της Ελλάδας μετά την άνοδο στην πολιτική εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ• επρόκειτο για απροετοίμαστη και ημιτελή αλλαγή, καθώς δεν εξασφάλιζε ούτε την ασφαλή μετακίνηση των εισερχομένων ούτε τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή προσωρινή διαμονή τους, αλλά αποτελεί μακράν την πλέον προοδευτική μεταναστευτική πολιτική σε νοτιοευρωπαϊκό επίπεδο.
Δυστυχώς, αυτή η -εξ ανάγκης- αλλαγή της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής δεν εδράστηκε ούτε στην αναθεώρηση των καταστατικών όρων της Ευρώπης-Φρούριο ούτε σε κάποια ριζική διαφοροποίηση των διαθέσεων της πλειονότητας του πολιτικού προσωπικού των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και των κοινωνιών απέναντι στους πολιτικούς και τους οικονομικούς πρόσφυγες πώς άλλωστε, όταν είναι απολύτως σαφές ότι το «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» στηρίζεται στον αποκλεισμό, την εξαίρεση δικαιωμάτων και τον (ανισόμετρο ανά χώρα, αλλά πανταχού παρόντα) ρατσισμό.
Με αυτή την έννοια, η ολιγόμηνη χαλάρωση των συνόρων (ξανα)δίνει τη θέση της στη σκλήρυνση, με προσθήκη πλέον ενός ακόμα «εξωτερικού συνόρου», αυτού της Τουρκίας, τη σταδιακή κατάργηση του «βαλκανικού δρόμου», την αναβάθμιση της Frontex και την υποχρέωση της Ελλάδας να (επανα)υιοθετήσει αποτρεπτικές και κατασταλτικές πολιτικές.
Αυτή την εξέλιξη δεν δημιούργησε, αλλά διευκόλυνε εξαιρετικά το τρομοκρατικό έγκλημα του ISIS στο Παρίσι. Γιατί ακριβώς παρόξυνε το αίσθημα ανασφάλειας και τα αντίστοιχα ξενοφοβικά στερεότυπα μεγάλων τμημάτων των ευρωπαίων πολιτών ενώ έλυσε τα χέρια πολλών κυβερνήσεων -με πρωτοπόρα τη γαλλική- όχι μόνο να απογειώσουν την ισλαμοφοβία και την κρατική καταστολή, αλλά και να εμπλακούν ενεργά (και καταστροφικά) στον πόλεμο της Συρίας, προκαλώντας και νέους πρόσφυγες, αλλά και νέα τρομοκρατικά εγκλήματα.
Εδώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε το εξής: Ασφαλώς, η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και βαρβαρότητα ευνοεί τη δημιουργία και την ανάπτυξη τεράτων όπως ο ISIS, αλλά δεν τα κατασκευάζει αποκλειστικά ή κυρίως με δικά της υλικά. Μια τέτοια άποψη υποτιμά τις κοινωνίες, τον πολιτισμό τους, την ίδια την ταξική πάλη. Η σήψη των αραβικών κοσμικών δικτατοριών (Χουσείν, Καντάφι, Άσαντ κ.λπ.), η εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικών δικτατοριών, όπως αυτή του Σίσι στην Αίγυπτο, η συντριπτική πολιτική και ιδεολογική ήττα της αραβικής Αριστεράς (με προεξάρχουσα την παλαιστινιακή), η ανάπτυξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού ως «ταυτοτικής σημαίας» εκατομμυρίων εξαθλιωμένων και καταπιεσμένων από τη χριστιανική Δύση και το σιωνιστικό Ισραήλ, καθώς και ο πολιτισμοκρατικός ρατσισμός και οι κοινωνικές διακρίσεις που υφίστανται οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών αποτελούν γενεσιουργές αιτίες εξίσου αν όχι περισσότερο σοβαρές για τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους, της Αλ Κάιντα ή της Αλ Νούσρα.
Η ένταση, λοιπόν, των «ευρωπαϊκών πολιτικών ασφάλειας» ορίζει την πλήρη «ανασφάλεια δικαιωμάτων» των μεταναστών και των προσφύγων και τη δραστική συρρίκνωση των χώρων ελευθερίας και της ιδεολογικής επιρροής των κοινωνικών κινημάτων και της Αριστεράς σε ευρωπαϊκό πεδίο ενώ, παράλληλα, σηματοδοτεί την εγκατάσταση της Ακροδεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή - η νίκη της Λεπέν στις γαλλικές περιφερειακές εκλογές είναι ενδεικτική.
Επίκειται μια εξαιρετικά δύσκολη (έως τραγική) περίοδος για τους πρόσφυγες - και, λιγότερο βέβαια, για εμάς τους υπόλοιπους. Το πιθανότατο σφράγισμα των συνόρων για την πλειονότητα των προσφύγων θα σημάνει απογείωση της εξαθλίωσης και της απελπισίας, αύξηση των πνιγμών στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, ένταση της κρατικής καταστολής και της εκμετάλλευσης των προσφύγων από τους διακινητές, εγκλωβισμός χιλιάδων ανθρώπων στα νησιά και κυρίως την Αθήνα, αύξηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και της φασιστικής βίας.
Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά επιμένουμε: Καμιά αποτροπή στη θάλασσα όσων προσφύγων επιχειρούν να φτάσουν στην Ελλάδα, αντίθετα ναυαγοσωστική φροντίδα σε όλη την έκταση του Αιγαίου• άνοιγμα των γεφυρών διόδου του Έβρου από την Τουρκία στην Ελλάδα• δημιουργία τώρα ανοιχτών δομών φιλοξενίας για όσους πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες φτάνουν εδώ• πολιτικό άσυλο σε όσους-ες επιθυμούν χωρίς αποκλεισμούς.
Παράλληλα, διεκδικώντας τα προηγούμενα, αλλά και εφαρμόζοντάς τα από σήμερα στην πράξη: Σθεναρή κινητοποίηση ενάντια σε κάθε κατασταλτική προσπάθεια της κυβέρνησης να σφραγίσει τα ελληνικά σύνορα• αναβάθμιση της έμπρακτης αλληλεγγύης (στεγαστικές καταλήψεις, μαζικά συσσίτια, δομές περίθαλψης, αντιφασιστική προστασία και φιλοπροσφυγικές εκστρατείες, ναυαγοσωστικές περιπολίες κ.λπ.)• συντονισμός με τα ευρωπαϊκά κινήματα για ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση των προσφύγων, για να ανοίξουν τα σύνορα και να πέσουν οι φράχτες...
