Κάλεσμα στα Προπύλαια για την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι το κράτος αντιμετωπίζει τους πολιτικούς κρατούμενους εκδικητικά, με προφανή στόχο τον δια του παραδειγματισμού εκφοβισμό όσων ενδέχεται να υπερβούν την «έννομη τάξη». Οι παντελώς αβάσιμες και εξοντωτικές καταδίκες των Ειρήνης Αθανασάκη, Κώστα Αγαπίου, Αγγελέτου Κανά και Χρήστου Τσιγαρίδα για την υπόθεση του ΕΛΑ και η συνέχιση του καθεστώτος απομόνωσης των καταδικασθέντων για την υπόθεση της 17Ν κρατουμένων της 5ης Πτέρυγας των Φυλακών Κορυδαλλού αποδεικνύουν ότι η «ειδική δημοκρατία» των «ειδικών νόμων», των «ειδικών δικαστηρίων» και των «ειδικών συνθηκών» γίνεται όλο και πιο αυταρχική, πιο σκοτεινή, πιο μικρόψυχη. Θέλουμε, όμως, ακόμα να διατηρούμε αμφιβολίες για το αν η τρομολαγνεία έχει μεταλλαχθεί σε ανθρωποφαγία.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι υπεύθυνοι της διατήρησης του «κλουβιού» των Φυλακών Κορυδαλλού δεν θα γίνουν και υπεύθυνοι των θανάτου (ή ανεπανόρθωτων βλαβών στην υγεία τους) του Δημήτρη Κουφοντίνα και λίγο αργότερα του Χριστόδουλου, του Σάββα και του Βασίλη Ξηρού, του Ηρακλή Κωστάρη και του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου, βεβαίως, του βαριά άρρωστου Χρήστου Τσιγαρίδα, που δεν δίστασε να συνταχθεί εμπράκτως με το δίκαιο αίτημα των συγκρατουμένων του.

Ο υπουργός Δικαιοσύνης επικαλείται λόγους ασφάλειας των κρατουμένων (!) και αρνείται να τηρήσει τη νομιμότητα, για την οποία κόπτεται. Όμως, η πιο σκληρή απεργία πείνας από τη Μεταπολίτευση συνεχίζεται και καμιά σκοπιμότητα ή πρόσχημα δεν μπορούν να την ανακόψουν, παρά μόνο συγκεκριμένες λύσεις στα συγκεκριμένα προβλήματα: να καταργηθεί το «κλουβί» και να σταματήσει το καθεστώς απομόνωσης των πολιτικών κρατουμένων. Η υποχώρηση του υπουργείου Δικαιοσύνης και η αφαίρεση της μεταλλικής οροφής του «κλουβιού» των φυλακών Κορυδαλλού αποτελεί ένα πρώτο βήμα, όμως σωστά οι απεργοί πείνας πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν απαιτώντας τουλάχιστον την κατάργηση του «κλουβιού». Όσο για την εισαγγελική εντολή υποχρεωτικής σίτισης του Δημήτρη Κουφοντίνα, θυμίζουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δίνεται παρόμοια εντολή, αλλά, όπως παλιότερα έτσι και τώρα, κανείς γιατρός που σέβεται τον εαυτό του δεν δέχεται να γίνει δεσμοφύλακας.