συριζα

Μέτα από μια εξαιρετικά δύσκολη τριπλή εκλογική μάχη και μια νίκη που δεν γράφει μόνο ιστορία, αλλά κρατάει ενεργό το σχέδιο της ανατροπής από καλύτερες ακόμα θέσεις, έρχεται η στιγμή του σύντομου αναγκαίου αναστοχασμού, της κριτικής, της αυτοκριτικής και της επικαιροποίησης των απαντήσεων στα κρίσιμα ερωτήματα της επόμενης περιόδου.       Τέτοιες στιγμές ο διάλογος σε ένα δημοκρατικό κόμμα δεν αποτελεί πολυτέλεια, στοιχείο κρίσης και εσωστρέφειας ή αμφισβήτηση της ηγεσίας, αλλά υποχρέωση. Τα στελέχη ειδικά ενός κόμματος της Αριστεράς, πέρα από την υποχρέωση τους που συχνά ξεχνάνενα μην μιλάνε την ώρα της μάχης, έχουν και την υποχρέωση να μιλάνε τις κρίσιμες ώρες και ως μια τέτοια προσπάθεια πρέπει να εκληφθεί το γνωστό πια «κείμενο των 53» που επιχείρησε να συμβάλει στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων, κυρίως με το άγχος για το από δω και πέρα. Θεωρώντας το κείμενο αυτό, αλλά και την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής ως δεδομένα, στο παρόν σημείωμα δεν θα ασχοληθώ παραπάνω με την αποτίμηση.

Αν στo πλαίσιo αυτού του αναστοχασμού προσπαθούσαμε να διαλέξουμε ένα ερώτημα, ως αυτό που η απάντησή του θα κρίνει την τακτική μας το επόμενο διάστημα, τότε μάλλον αυτό θα ήταν το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει ταβάνι και αν μπορούμε μόνοι μας να φτάσουμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς. Μία εκτίμηση που προεξοφλεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ από μόνος του δεν μπορεί να υπερβεί το επίπεδο του 30%, πέρα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης που αναπαράγει, μας οδηγεί με έναν μάλλον σχηματικό τρόπο στην αναγκαστική επιλογή συμμάχων, μεταξύ των υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών, από τους οποίους κιόλας θα κριθεί και η επιτυχία του σχεδίου μας. Κάπως έτσι εκκινεί μία συζήτηση περί μετατόπισης της γραμμής μας, είτε προς την Kεντροαριστερά, είτε προς τον πατριωτικό χώρο, αναζητώντας και την αύξηση της επιρροής μας και τη συγκρότηση συμμαχιών. Έτσι όμως δημιουργείται ένας πραγματικός κίνδυνος αλλοίωσης του στίγματος που μας έφερε ως εδώ και αποσταθεροποίησης του κόσμου που ήδη πίστεψε και αγωνίστηκε για την κυβέρνηση της Αριστεράς.