Δελτίο Θυέλλης 40

Την 1η Σεπτέμβρη 2014 ανέλαβαν τα καθήκοντά τους οι νέες διοικήσεις σε δήμους και περιφέρειες. Έχουμε 20 δημοτικά σχήματα και δύο περιφερειακά που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Σε μια χρονική περίοδο που, από τη μία, το ενδεχόμενο έλευσης μιας αριστερής κυβέρνησης είναι πιο πιθανό από ποτέ και, από την άλλη, η συγκυβέρνηση κατ' εντολή της Τρόικας και των μεγάλων συμφερόντων έχει διαμορφώσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση Α΄  και Β΄ βαθμού:
Η κρατική χρηματοδότηση έχει μειωθεί περίπου κατά 70%.
Το προσωπικό συρρικνώνεται (απάγορεύονται οι προσλήψεις μέχρι τέλος του 2016) με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες να υπολειτουργούν και να απαξιώνονται. Μέχρι το τέλος του 2014 προβλέπονται άλλες 6.500 απολύσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος που καλούνται να παίξουν τα αριστερά δημοτικά και περιφερειακά σχήματα είναι σημαντικός και κρίσιμος. Αν οι διοικήσεις αυτές περιοριστούν στην ορθή διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης, θα βυθιστούν μέσα σε αυτή, θα καταλήξουν σε αδιέξοδα και θα εγκλωβιστούν σε μονόδρομους.

1. Όταν πριν από τρία χρόνια (Σεπτέμβριος 2011) οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ ξεκίνησαν την επίσχεση εργασίας για τους οφειλόμενους μισθούς, κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει τη διάρκεια αυτού του αγώνα αλλά και την εξέλιξή του.

Η ΒΙΟΜΕ, μια υγιής και οικονομικά εύρωστη επιχείρηση, οδηγείται, μέσα από τις «λανθασμένες» επιλογές των ιδιοκτητών της (οικογένεια Φιλίππου), σε απαξίωση. Η διοίκηση της εταιρείας, αν και νεοεκλεγείσα, προτιμάει να παραιτηθεί (αρχές του 2012).

Οι εργαζόμενοι άδραξαν, με μπροστάρη το σωματείο τους, την ευκαιρία που τους «πρόσφερε» η οικογένεια Φιλίππου. ½εκινάει, έτσι, στη χώρα μας το σημαντικότερο μέχρι σήμερα αυτοδιαχειριστικό εγχείρημα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αγκαλιάζεται από ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ δείχνουν το δρόμο: Οι εργάτες μπορούν να διαχειριστούν τα μέσα παραγωγής καλύτερα από τα αφεντικά τους.

Η αντοχή των εργαζομένων, το δευρυνόμενο κίνημα αλληλεγγύης, η αποδοχή του εγχειρήματος από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας (στην πλειονότητά τους εργαζόμενοι και άνεργοι) και, κυρίως, η πλήρης (ενδεχόμενα) επιτυχία του, ξάφνιασε τους ιδιοκτήτες της εταιρείας, οι οποίοι θεωρούσαν ότι μετά την παραίτηση της διοίκησης οι εργαζόμενοι θα εγκατέλειπαν το εργοστάσιο. Θα άνοιγε έτσι ο δρόμος για την επιστροφή τους με σκοπό την καταγγελία της μίσθωσης, την πώληση του ακινήτου (όπου στεγάζονται οι εγκαταστάσεις της ΒΙΟΜΕ), την πτώχευση της ΒΙΟΜΕ και την απόλυση των εργαζομένων.

2. Οι εξελίξεις ακυρώνουν τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Ο διορισμός προσωρινής διοίκησης από το δικαστήριο είναι, πλέον, μονόδρομος. Πρέπει, όμως, να αποκλειστούν από αυτή με κάθε τρόπο οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, ώστε να μη λάβουν γνώση των εγγράφων της εταιρείας και αποκαλύψουν τα οικονομικά εγκλήματα που η εργοδοσία έχει διαπράξει σε βάρος της επιχείρησης και των εργαζομένων. Έτσι, η νέα σύνδικος της ΦΙΛΚΕΡΑΜ (εταιρεία ιδιοκτησίας, επίσης, της οικογένειας Φιλίππου που έχει πτωχεύσει από το 2011 και συμμετέχει στο κεφάλαιο της ΒΙΟΜΕ κατά 99.99%) καταθέτει αίτηση με την οποία ζητάει να διοριστούν στην προσωρινή διοίκηση μέλη της οικογένειας Φιλίππου!

Δεκαεπτά μήνες συνεχόμενου αγώνα, που εκτός από κούραση και αγωνία για το αύριο φέρνουν και νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στον κινηματικό χώρο. Η γενικότερη ύφεση των κινημάτων αλλά και των κινητοποιούμενων εργαζόμενων δεν απογοήτευσε τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ3. Δύο σημαντικά γεγονότα συνέβησαν, αλλά δυστυχώς δεν πήραν την πρέπουσα δημοσιότητα.
Το πρώτο αφορά τη δημιουργία (από τη συνέλευση αγωνιζόμενων εργαζομένων στην ΕΡΤ3) του κειμένου «Ποια ΕΡΤ θέλουμε»*. Καθορίζοντας τις βασικές αρχές, όπως πολυφωνία στην ενημέρωση και τον πολιτισμό, έλεγχος της εξουσίας και δημιουργία ενός βήματος έκφρασης για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες (οι οποίες ως σύνολο είναι η πλειονότητα της κοινωνίας), δίνουμε τις κατευθύνσεις για μια άλλη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα ευρύ λειτουργικό πλαίσιο, ασχοληθήκαμε σχεδόν με όλους τους τομείς που την καθορίζουν. Τονίζοντας ότι η ενημέρωση και ο πολιτισμός είναι δημόσιο αγαθό και όχι εμπόρευμα, ζητάμε η χρηματοδότησή της να γίνεται από τους πολίτες με το ανταποδοτικό τέλος (εξασφάλιση ανεξαρτησίας), αλλά με κοινωνικά κριτήρια. Στη διοίκηση ζητάμε να παίζει αποφασιστικό ρόλο η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων, ενώ η όλη διοικητική δομή να χάσει τα εξουσιαστικά της χαρακτηριστικά και να λειτουργεί σε δημοκρατικό πλαίσιο (κυκλική εναλλαγή, ανακλητότητα εκλεγμένων), περισσότερο για να συντονίζει παρά να διοικεί (με την κυριαρχική έννοια του όρου). Να μην υπάρχουν εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων.
Το παραγόμενο προϊόν μιας τέτοιας ραδιοτηλεόρασης, που θα ενσωματώσει με νομικό αλλά και πρακτικό τρόπο τα παραπάνω χαρακτηριστικά, δεν μετασχηματίζεται αυτόματα σε δημόσιο αγαθό.  Επειδή ό,τι θεωρούμε δημόσιο αγαθό δεν σημαίνει ότι αυτό όντως είναι τέτοιο. Πρέπει να δημιουργήσουμε τους όρους για να γίνει δημόσιο. (Αυτό αφορά και τα άλλα λεγόμενα δημόσια αγαθά, όπως παιδεία, υγεία, περιβάλλον, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.). Ο πιο βασικός όρος είναι να συμμετέχει η οργανωμένη κοινωνία στην παραγωγή του, κυρίως μέσα από τη συνδιαμόρφωση της φιλοσοφίας του παραγόμενου προγράμματος. Θέλοντας να αποφύγουμε τους παραγοντισμούς και το να γίνει η ΕΡΤ βήμα προβολής «αρχόντων», έτσι όπως ήταν παλιά, προτείνουμε στο κείμενό μας αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες εμπλοκής της κοινωνίας.

Η Καθημερινή, η πλέον έγκυρη φωνή της άρχουσας τάξης, έγραψε πρόσφατα ότι «η περίοδος μέχρι την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί το τετράμηνο του διαβόλου». Έχει δίκιο.    Η προεκλογική περίοδος έχει αρχίσει, η σύγκρουση θα είναι σκληρή, η κούραση και στα δύο στρατόπεδα, έκδηλη λόγω των συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων, παίρνοντας διαφορετική μορφή στο καθένα από αυτά.
Η κυρίαρχη τάξη δίνει έναν υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην πιθανότητα μιας αριστερής κυβέρνησης για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού.
Η ψήφος εμπιστοσύνης του περασμένου Οκτώβρη ανέδειξε τις δυσκολίες της συγκυβέρνησης να εξασφαλίσει τις 180 απαραίτητες ψήφους, αφού συγκέντρωσε μόλις 155, ενώ οι ανεξάρτητοι βουλευτές αριθμούν 23.
Ο ακροδεξιός δημόσιος λόγος πολλών κυβερνητικών στελεχών αλλά και η επιλογή προσώπων που έχουν επιφορτιστεί το καθήκον αυτό προδιαγράφουν το σκηνικό της έντασης που θα επιχειρηθεί κατά την προεκλογική περίοδο, αλλά και την πόλωση που αναπόφευκτα θα επικρατήσει.
Βορίδης, Άδωνις, Σταμάτης, αντικομμουνιστικές κορώνες άλλων εποχών, εισαγγελείς, εκφοβισμοί για μαζική έξοδο κεφαλαίων αν επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.
Αυτό, φυσικά, στενεύει τη βάση της εκλογικής της πελατείας και εμφανίζει τη ΝΔ όχι σαν κεντροδεξιό κόμμα που αλιεύει και από το κέντρο, αλλά σαν κόμμα της σκληρής Δεξιάς.
Τέτοιου είδους επιλογές οξύνουν την κρίση στη ΝΔ, με πρώτη την Ντόρα Μπακογιάννη να αμφισβητεί ευθέως την πολιτική του Σαμαρά, ενώ ανάλογη στάση κρατούν επιφανή στελέχη της καραμανλικής πτέρυγας.
Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κατάσταση επισήμως κηρυγμένου εμφυλίου πολέμου, με την ηγετική ομάδα να βρίσκεται σε κατάσταση νευρικής κρίσης υπό την πίεση της καθημερινής πλέον αμφισβήτησης. Η παπανδρεϊκή πτέρυγα δεν πρόκειται να στείλει αντιπροσώπους στις οργανωτικές επιτροπές του επικείμενου συνεδρίου της Δημοκρατικής Παράταξης. Ο Χρυσοχοΐδης βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με τον Βενιζέλο, ο Παπανδρέου ξεκίνησε από την Κρήτη «πορεία προς το λαό», ενώ διεμήνυσε ότι είναι στα σκαριά η νέα του πολιτική κίνηση, και 4.000 μέλη του ΠΑΣΟΚ δημοσίευσαν κείμενο ανοιχτής αμφισβήτησης της ηγεσίας.

Η κυβέρνηση παραπαίει, υπόσχεται και αμέσως διαψεύδεται, η συνοχή, πολλώ δε μάλλον η αξιοπιστία της βάλλονται πανταχόθεν. Φυσικά, οι πιστοί σύμμαχοί της (διεθνής παράγοντας, κεφάλαιο, «βαθύ κράτος», καθεστωτικά ΜΜΕ) δεν την εγκαταλείπουν, αντίθετα τη στηρίζουν σε ό,τι πιο αντικοινωνικό και σκοταδιστικό επιχειρεί  ο καθαγιασμός του Φορτσάκη, το σάρωμα των πανεπιστημιακών ελευθεριών και το αντινεανικό μίσος, η προσφορά άμισθης εργασίας σε εκπαιδευτικούς αντί... μορίων είναι μερικά παραδείγματα.
Μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και από τις ελάχιστες στην Ευρώπη υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή η πιθανότητα μας ενδιαφέρει πολύ, γιατί μπορεί να διαμορφώσει μεγάλες ευκαιρίες για τη βελτίωση της ζωής αλλά και την κινητοποίηση των «από κάτω». Παράλληλα, μας ανησυχεί εξαιρετικά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει συνεχή δείγματα διολίσθησης προς τα δεξιά και προσαρμογής, το ευρύτερο κίνημα βρίσκεται σε ύφεση ενώ η πλειονότητα της κοινωνίας αγανακτεί μεν, αλλά παρακολουθεί και αναμένει (σελ. 2-3).
Πιστεύουμε ότι χωρίς τη λαϊκή αφύπνιση και κινητοποίηση, δίχως την αποφασιστική σύγκρουση με το σύστημα, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει. Με αυτή την έννοια, είναι λάθος να δίνουμε «λευκή επιταγή» στον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από κοινοβουλευτικό κρετινισμό, αποτελεί «συνταγή παραλυσίας» για τα ίδια τα μέλη του αλλά και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς και του κινήματος που θα τον ψηφίσει. Θεωρούμε ότι μόνο με την ανάληψη πρωτοβουλιών διεκδίκησης και δράσης από σήμερα, μόνο με τη διαμόρφωση εκείνου του κοινωνικοπολιτικού ρεύματος που θα αποτελέσει τον κορμό της προωθητικής αντιπολίτευσης σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορούν να προχωρήσουν τα πράγματα (σελ. 9).