Δελτίο Θυέλλης 45: Διατλαντικές Συμφωνίες Εμπορίου και Επενδύσεων, Σύνορα... το κέρδος δεν γνωρίζει

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 10/11/2016 - 12:14μμ

 Οι Διατλαντικές Συμφωνίες Εμπορίου και Επενδύσεων βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη με πρώτη τη CETA, τη συμφωνία ΕΕ  Καναδά, που θα μπει για ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο στο τέλος του χρόνου ή στις αρχές του 2017. Μετά και την κάμψη των αντιρρήσεων των Βαλόνων η CETA μπαίνει σε πορεία εφαρμογής, κατ' αρχάς προσωρινά (!) έως ότου και αν εγκριθεί απ' όλα τα εθνικά κοινοβούλια. Η TTIP, η εμπορική συμφωνία ΕΕ  ¶ΠΑ είναι ακόμα σε στάδιο απόλυτα μυστικών διαπραγματεύσεων για τις οποίες κυκλοφορούν διάφορα σενάρια και διαρρέονται κείμενα αλλά η ουσία βρίσκεται στη μυστικότητα, ενδεικτική της σημασίας των συμφωνιών αυτών αλλά και της επίγνωσης των αντιδράσεων που θα υπήρχαν αν ήταν δημόσιες οι διαπραγματεύσεις.

Οι Διατλαντικές Συμφωνίες είναι ουσιαστικά η κατάκτηση από τις μεγάλες πολυεθνικές και τις μεγάλες επιχειρήσεις μιας τεράστιας αγοράς μεταξύ ΕΕ, Καναδά, ¶ΠΑ, όπου όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται χωρίς «περιορισμούς και εμπόδια». Όλα είναι εμπόρευμα. Από τις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι τη γη και το υπέδαφος, την τροφή και κάθε είδους κερδοφόρα συναλλαγή. Η μεγάλη πίεση ως προς το τι θα περιέχουν οι συμφωνίες προέρχεται κυρίως από τα αμερικάνικα συμφέροντα που σκοπός τους είναι να καταφέρουν την εναρμόνιση όλων των άλλων με τις δικές τους νομοθεσίες, οι οποίες αποτελούνται από νόμους που γράφονται από τις επιχειρήσεις για τις επιχειρήσεις. Ως εκ τούτου οι νόμοι αυτοί δεν περιλαμβάνουν το παραμικρό «εμπόδιο», όπως είναι τα εργασιακά δικαιώματα, η περιβαλλοντική προστασία, η πρόληψη, η προστασία της δημόσιας υγείας, η έννοια των κοινών αγαθών κ.ο.κ., που είναι κατά κάποιον τρόπο κεκτημένα στις ευρωπαϊκές νομοθεσίες, συγκρινόμενες πάντα με αυτές των ¶ΠΑ. Αυτοί είναι οι ουσιαστικοί περιορισμοί στην επικράτηση στην ευρωπαϊκή αγορά των αμερικάνικων και καναδέζικων πολυεθνικών και όχι τόσο οι δασμοί που χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα. Για παράδειγμα, στον τομέα της τροφής, στην Ευρώπη δεν επιτρέπονται τα μεταλλαγμένα και για όσα κυκλοφορούν απαιτείται σήμανση. Στην αμερικάνικη νομοθεσία το μεταλλαγμένο τρόφιμο θεωρείται το ίδιο με το συμβατικό και δεν υπάρχει καμιά σήμανση και άρα καμιά υποχρέωση των εταιρειών να αποδείξουν την ασφάλεια των προϊόντων τους. Έλεγχος γίνεται μόνο σε προϊόντα που αποδεδειγμένα δημιούργησαν πρόβλημα στην υγεία του πληθυσμού, δηλαδή εκ των υστέρων. Είναι σαφής εξάλλου η αμερικάνικη πλευρά στις απαιτήσεις της όταν ψηφίζει στο Κογκρέσο το 2015 την πράξη με τίτλο «Bipartisan Congressional Trade Priorities», την επαναφέρει στις διαπραγματεύσεις για την TTIP τον Οκτώβρη του 2016 και η οποία λέει σε ελεύθερη μετάφραση ότι δεν θέλουν να συμπεριλαμβάνεται κανένα μέτρο που να προστατεύει την αγροτική παραγωγή (με τα ευρωπαϊκά δεδομένα), κανένα μέτρο προστασίας της υγείας των καταναλωτών, καμιά ένδειξη πάνω στα μεταλλαγμένα τρόφιμα και επιπλέον επιθυμούν ισχυρό σύστημα Πνευματικής Ιδιοκτησίας, όπως το δικό τους. Και φυσικά μηχανισμό επίλυσης διαφορών, που είναι και το πιο σκανδαλώδες μέτρο υπέρ των πολυεθνικών, που σημαίνει να μπορούν οι εταιρείες να σέρνουν σε ιδιωτικά «ανεξάρτητα» δικαστήρια τα κράτη που έχουν νομοθεσίες ή προβαίνουν σε αποφάσεις που δεν τις ευνοούν. Για παράδειγμα, η καναδική εταιρεία TransCanada που προσέφυγε σε επιτροπή διαιτησίας κατά της αμερικανικής κυβέρνησης ζητώντας 15 δισεκατομμύρια δολάρια επειδή η κυβέρνηση των ¶ΠΑ ακύρωσε σχεδιαζόμενο αγωγό πετρελαίου συμφερόντων της. Μπορούμε να σκεφτούμε τι έχει να συμβεί στην Ελλάδα για παράδειγμα, με εξορύξεις πετρελαίου, εξορύξεις χρυσού, είσοδο μεταλλαγμένων κ.λπ.

Όλη αυτή η επιδίωξη της τελείως ασύδοτης κίνησης του κεφαλαίου που μέσω διεθνών ή διμερών ή πολυμερών συμφωνιών εμπορίου καταργεί οποιοδήποτε άλλο πολιτικό ή νομικό πλαίσιο και φτιάχνει το δικό της μέσω των συμφωνιών αυτών είναι μια ιστορία που ξεκινάει από πιο παλιά, από τον γύρο της Ουρουγουάης, την ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου αλλά και από παλιότερα. Στόχος είναι η εναρμόνιση των πάντων με το «αμερικάνικο όνειρο» των πολυεθνικών παρακάμπτοντας εθνικές νομοθεσίες και αντιστάσεις ανθρώπων, η ιδεολογική κυριαρχία του «όλα είναι εμπορεύματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας», η αρπαγή κοινών δημόσιων αγαθών όπως ενέργεια, νερό, σπόροι, η επιβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας (περιφράξεις) των εταιρειών σε κάθε τομέα και ιδιαίτερα στα φαρμακευτικά και αγροτικά προϊόντα. Θα λέγαμε πως εκτυλίσσεται η μεγάλη έφοδος του κεφαλαίου να κατακτήσει τα πάντα με όρους αποικιοκρατικού μεσαίωνα.

Η παγκοσμιοποίηση προς το παρόν είναι ιδιαίτερα ταξική. Είναι ιδιοκτησία των πλουσίων μιας και έχουν βρει τον τρόπο κατάργησης κάθε εμποδίου για τα κέρδη των πολυεθνικών, ενώ την ίδια στιγμή με καταστολή και σκληρές νομοθεσίες δεν επιτρέπουν την ελεύθερη κίνηση των δικαιωμάτων, των αντιστάσεων, των προσφύγων, δεν επιτρέπουν νομοθεσίες που ευνοούν τους εργαζόμενους και τους «από κάτω».

Απέναντι σε αυτές τις συμφωνίες υπάρχει ένα ζωηρό κίνημα σε εξέλιξη σε όλο τον κόσμο (και πολύ μικρές αλλά ορατές αντιδράσεις στην Ελλάδα), που συνεχώς μεγαλώνει και η μάχη προβλέπεται σκληρή. Σε ορισμένες περιπτώσεις η μάχη κερδήθηκε, όπως για παράδειγμα στην Κολομβία το 2013, όπου η Κυβερνητική Απόφαση 970, κατ' επιταγή της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου ¶ΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαγόρευσε στους Κολομβιανούς αγρότες καταστρέφοντας ακόμα και τη σοδειά τους, τη χρήση πατενταρισμένων σπόρων χωρίς άδεια των πολυεθνικών. Οι κινητοποιήσεις κατέληξαν σε εξέγερση με πολλούς νεκρούς που τελικά εξανάγκασε την κολομβιανή κυβέρνηση να αναστείλει την ισχύ της απόφασης.

                                             Κυριακή Κλοκίτη

Θεματικές: