Να διαλύσουμε την Ευρώπη της λιτότητας και του ρατσισμού
Κάλεσμα του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, της Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και της ΟΝΡΑ-Ανασύνθεση στη διαδήλωση κατά της ΕΕ
Τρίτη 28/3, στις 6:30 μ.μ., στα Προπύλαια
Στο διήμερο 24-25 Μαρτίου, στην εξηκοστή δηλαδή επέτειο από την ίδρυση της ΕΟΚ, οι αρχηγοί των είκοσι εφτά κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συναντιούνται στη Ρώμη για να συζητήσουν τα βήματα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος μέσα στην επόμενη δεκαετία. Ήδη από την προ-σύνοδο των Βερσαλλιών, οι τέσσερις ισχυρότερες χώρες της Ένωσης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) έχουν συμφωνήσει στο πλαίσιο: σε μια «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων», που θα διευρύνει το χάσμα με τους πιο αδύναμους κρίκους της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο διπλός λοιπόν συμβολισμός της Ρώμης, του αυτοκρατορικού μεγαλείου και της παρακμής, είναι ό,τι ακριβώς αντιστοιχεί σε μια διχασμένη Ένωση, που θέλει το «άλμα προς τα μπρος» για να επουλώσει τις πληγές της τελευταίας διετίας: την αποδοκιμασία της ολιγαρχικής πορείας της σε αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα και το περσινό Brexit· την οικονομική αβεβαιότητα και την όξυνση του ανταγωνισμού που επιδιώκει η ηγεσία Τραμπ· την κρίση στις σχέσεις με την Τουρκία, που κάνει αβέβαιη τη διαχείριση του προσφυγικού· αλλά και την άνοδο της Ακροδεξιάς στις χώρες του «πυρήνα» και της «περιφέρειας» – άνοδο στην οποία συγχωνεύονται εθνικοί αστικοί εγωισμοί και ματαιωμένες λαϊκές προσδοκίες.
Στην πράξη, Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων» σημαίνει ότι η υπαρκτή καπιταλιστική Ευρώπη συνεχίζει στην τροχιά που γιγαντώνει σήμερα την Ακροδεξιά – αλλά με πιο εντατικούς ρυθμούς: Με τη στενότερη συνεργασία των «πρόθυμων» στην αντιπροσφυγική πολιτική και την άμυνα. Με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμβουλίου, που θα εξουδετερώνει πλήρως τον έλεγχο των κοινοβουλίων στην οικονομική πολιτική. Και με τη μετατροπή του ESM σε ευρωπαϊκό ΔΝΤ να θεσμοθετεί το «σύνδρομο Ντάισελμπλουμ» – το χάσμα μεταξύ χωρών-δανειστών και χωρών-«οφειλετών». Δείγματα αυτής της κατεύθυνσης είχαμε ήδη στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας, όπου, μετά την Τουρκία, η Ένωση έχρισε «ασφαλή» χώρα για τους πρόσφυγες τη Λιβύη, χώρα που βρίσκεται σε εμφύλιο· και βέβαια, στη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος – με την απαίτηση για μέτρα λιτότητας χωρίς τέλος, σε αντάλλαγμα για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
Από αυτή την άποψη, τα ευχολόγια της κυβέρνησης, να ξαναθυμηθούν οι ευρωπαίοι ηγέτες το «κοινωνικό συμβόλαιο» και το «ανθρωπιστικό κεκτημένο», αποτελούν μνημείο αφελούς προπαγάνδας. Έχοντας καταργήσει στην πράξη τη Σύμβαση της Γενεύης, με τη διαβόητη συμφωνία με την Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι ο μόνος τρόπος να μεταρρυθμιστεί, είναι «θεσμοποιώντας» έναν καπιταλισμό όπου μόνες δυνατότητες πολιτικής παρέμβασης είναι αυτές που θα σημαίνουν «περισσότερο» καπιταλισμό.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά ένα οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα εχθρικό σε κάθε προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής: ένα οικοδόμημα που πρέπει να διαλύσουμε. Από τη σκοπιά της Αριστεράς, ο στόχος δεν είναι μια εθνικά «αυτοδύναμη» καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι η ρήξη με τη λιτότητα, τη δημοσιονομική πειθαρχία, τον ρατσισμό και τον ευρω-μιλιταρισμό. Όπως έδειξε το δημοψήφισμα του 2015, η ρήξη αυτή προϋποθέτει μια εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση με τον ελληνικό αστισμό, για τον οποίο το ευρώ και η «Ευρώπη» αποτελούν την τελευταία Μεγάλη Ιδέα. Όπως η υλοποίηση της Ιδέας αυτής, έτσι και η σύγκρουση μαζί της, δεν είναι θέμα «επικοινωνίας» ή μόνο ιδεολογικό: είναι μέρος ενός σχεδίου κοινωνικού μετασχηματισμού που αρχίζει από σήμερα, απαιτεί διεθνείς συμμαχίες και αντιπαράθεση με τις διάφορες όψεις της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της «ανάπτυξης».
