Διαχείριση της πανδημίας: Κυνισμός και επιθετική άγνοια στην εφαρμογή μιας θανατοπολιτικής

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 07/04/2021 - 11:45μμ

(με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας)

Μετρώντας 8500 νεκρούς από την έναρξη της πανδημίας, και ενώ το ιικό φορτίο στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι μεγάλο, η κυβέρνηση ανοιγοκλείνει τις εμπορικές δραστηριότητες και τον τουρισμό, έχοντας ξεκάθαρα επιλέξει την φυσική επιλογή –και τη θανάτωση μέρους της «αγέλης»– ως λύση στην πανδημία.

Το σοκ των 100 καθημερινών θανάτων του Νοέμβρη έδωσε τη θέση του στη συνήθεια των 70 νεκρών «συμπολιτών μας που έχασαν τη μάχη με τον φονικό ιό». Μα, για να χαθεί μια μάχη, πρέπει πρώτα να έχει δοθεί. Θα έπρεπε από την αρχή να έχουν υιοθετηθεί αξιόπιστες στρατηγικές ιχνηλάτησης, testing, προστασίας των ευπαθών ομάδων. Θα έπρεπε πρώτα να έχει υπάρξει σοβαρή μέριμνα για τη μετακίνηση των εργαζομένων και τις συνθήκες στους χώρους εργασίας. Θα αρκούσε, ίσως, και μόνον μια αληθινή και επαρκής πρωτοβάθμια περίθαλψη, απλωμένη σε όλη την επικράτεια. Και, φυσικά, θα χρειαζόταν η ουσιαστική ενίσχυση της δευτεροβάθμιας φροντίδας. Τότε, ίσως, να είχαμε το δικαίωμα να πούμε πως «κάποιοι συμπολίτες μας έχασαν τη μάχη». Αλλά τώρα; Πώς εξηγείται, και πού αποσκοπεί, αυτή η εξοικείωση με τον απίστευτο αριθμό θανάτων; Ή μάλλον η προσπάθεια να πειστεί η κοινωνία για το γεγονός ότι αυτοί οι θάνατοι ήταν «αναπότρεπτοι»;

Έχουμε το δικαίωμα να πούμε πως «έχασε τη μάχη με το φονικό ιό» κάποιος που μένει διασωληνωμένος εκτός εντατικής; Χωρίς τη συνεχή παρακολούθηση από μόνιτορ και εξειδικευμένο ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό, πρόκειται, δυστυχώς, για καταδίκη σε θάνατο.

Οι νεοφιλελεύθεροι ανά τον κόσμο καταχρώνται την πολεμική ορολογία, μιλώντας για «συνθήκες μάχης στα νοσοκομεία», προκειμένου να αποκρύψουν την εγκληματική πολιτική επιλογή τους να υποβαθμίσουν το δημόσιο σύστημα υγείας. Το ευρωπαϊκό φιάσκο με τα εμβόλια, οι κραυγαλέες ανισότητες στην πρόσβαση και τα ατέλειωτα παζάρια για να προφυλαχθεί η κερδοφορία των ιδιοκτητών κλινών ΜΕΘ υπογραμμίζουν ότι η προτεραιότητα του κέρδους έναντι της υγείας συνιστά δομικό σκάνδαλο και έγκλημα απέναντι στις κοινωνίες. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρηγορήσει έναν κουρασμένο από την πολύμηνο και αναποτελεσματικό εγκλεισμό πληθυσμό, εμπαίζοντάς τον: εξακολουθεί να διαχειρίζεται την πανδημία με αδιαφάνεια, αναδεικνύει με ακριβοπληρωμένες μιντιακές εκστρατείες τα ατομικά τεστ σε συνώνυμο της ατομικής σωτηρίας, κι αντί να ενισχύσει το σύστημα υγείας, εναποθέτει όλες τις προσδοκίες της στα εμβόλια που «έρχονται», αλλά ακόμα δεν φτάνουν.

Είναι κρίσιμο πια να το πούμε: η νόσος COVID-19 είναι δυνητικά θανατηφόρα σε ένα ποσοστό Χ, ανάλογα με την ηλικία, κάποιους προδιαθεσικούς παράγοντες κι ένα γενετικό υπόβαθρο. Η ίδια, όμως, γίνεται δολοφονική, όταν το κράτος δεν εγγυάται την επαρκή περίθαλψη. Στη μνήμη όσων χάθηκαν, χρωστάμε να πούμε την αλήθεια: οι χιλιάδες θάνατοι από τον COVID-19 δεν οφείλονται στον ιό, άνευ ετέρου. Η ζοφερή αλήθεια είναι πως αυτή που σκοτώνει είναι η πολιτική τους. Είναι λοιπόν ευθύνη μας, συλλογική και ατομική, να είμαστε μέρος των κινητοποιήσεων για τη δημόσια υγεία – και για να σταθεί στα πόδια της η κοινωνία, μέσα και μετά την πανδημία.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, 7.4.2021

Θεματικές: 
Κατηγορίες: