Συνάντηση της Βηρυτού, 17-19 Σεπτεμβρίου 2004
Στη Βηρυτό από τις 17 έως και τις 19 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε διεθνής συνάντηση των αντιπολεμικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων.
Η συνάντηση είχε ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι εκεί συγκεντρώθηκαν πολιτικές, κοινωνικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και ομάδες βάσης (grassroots groups) από ολόκληρο τον κόσμο, και ιδιαίτερα τον αραβικό. Πολυπληθείς ήταν οι αντιπροσωπείες από τη Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική, τη Βόρεια Αμερική, ενώ από την πλευρά της Ευρώπης αισθητή ήταν η παρουσία διαφόρων εκφάνσεων του SWP. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ συμμετείχε με 10μελή αντιπροσωπεία (εκπρόσωποι από το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, τη ΔΕΑ και το Συναπσισμό).
Οι πρώτες δυο μέρες της συνάντησης ήταν αφιερωμένες σε μια αποτίμηση του κινήματος μέχρι σήμερα, καθώς και μια γενικότερη θεώρηση της κατάστασης σε πλανητικό επίπεδο (παγκοσμιοποίηση, κατοχή σε Ιράκ και Παλαιστίνη, κ.α.). Η αποτίμηση αυτή όμως περιορίστηκε σε υπεραισιόδοξες τοποθετήσεις τόσο όσον αφορά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (γεγονός αναμφισβήτητο), όσο και σχετικά με το αντιπολεμικό κίνημα και τη δυναμική του. Η τελευταία χρονιά αποδεικνύει την καμπή του και την αδυναμία του να κρατήσει τον κόσμο στο δρόμο μετά την «λήξη» του πολέμου στο Ιράκ και την έναρξη της κατοχής, κάτι που δεν εκφράστηκε στις τοποθετήσεις.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε εντούτοις η παρουσία και ενημέρωση που έγινε από την παλαιστινιακή και ιρακινή αντιπροσωπεία για την κατάσταση της αντίστασης στο κατεχόμενο Ιράκ και τις νέες συνθήκες που δημιουργεί το τοίχος του απαρτχάιντ στα παλαιστινιακά εδάφη.
Στην ιρακινή αντίσταση συμμετέχουν, όπως προκύπτει και από τους αντιπροσώπους που ήταν παρόντες στη συνάντηση, από ισλαμιστές όλων των τάσεων και αποχρώσεων, μέχρι κομμουνιστές. Η αντίσταση κάνει σημαντικές προσπάθειες να ενοποιηθεί, παρ� όλο που υπάρχουν έντονες διαφοροποιήσεις. Εντούτοις επισημάνθηκε από πολλές πλευρές ο ρόλος που παίζει η μαφία και οι προβοκάτσιες των ΗΠΑ και του Ισραήλ, στην προσπάθεια τους να αποσταθεροποιήσουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση και να διασπάσουν την προσπάθεια δημιουργίας κοινού μετώπου για την απελευθέρωση της χώρας.
Μεγάλη συζήτηση έγινε επίσης αναφορικά με το θέμα των ομήρων, και ιδιαίτερα για τις δυο Ιταλίδες ομήρους. Χαρακτηριστικές ήταν οι τοποθετήσεις των ιρακινών, οι οποίοι έκαναν ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ εκείνων που συνεργάζονται με τις κατοχικές δυνάμεις (εκπρόσωποι εταιρειών, οδηγοί οχημάτων ανεφοδιασμού των κατακτητών, κ.λπ.), και των μελών αντιπαγκοσμιοποιητικών οργανώσεων και ατόμων που διάκεινται φιλικά προς την αντίσταση. Ήταν σαφές ότι οι πρώτοι αποτελούν εχθρούς της αντίστασης.
Αναφορικά με την ισραηλινή πολιτική, δόθηκε έμφαση στους πολιτικούς κρατούμενους και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες τους. Οι συνθήκες κράτησης είναι άθλιες. Σε πάρα πολλές οι περιπτώσεις οι συγγενείς τους δεν γνωρίζουν καν που κρατούνται και πρέπει να προσπελάσουν ένα γραφειοκρατικό και εχθρικό σύστημα για να μπορέσουν να ανακαλύψουν την πόλη κράτησης, χωρίς αυτό να είναι πάντα δυνατό. Επιπρόσθετα, ακόμα και αν γνωρίζουν που βρίσκονται, υπόκεινται σε εξευτελισμούς για να τους δουν για λίγη ώρα. Τέλος επισημάνθηκε η δυσκολία νομικής υποστήριξής τους, καθώς και το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει πολλές από τις οικογένειες.
Μεγάλη διάσταση δόθηκε επίσης, κυρίως από την πλευρά παλαιστινιακών και λιβανέζικων οργανώσεων, στις συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο. Οι πρόσφυγες, εκτός του ότι δεν έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, δεν έχουν χαρτιά και δεν μπορούν να ταξιδέψουν, έχουν αποκλειστεί από περίπου 80 επαγγέλματα, δεν μπορούν να εργαστούν ως ελεύθεροι επαγγελματίες, δεν έχουν δικαίωμα ιδιοκτησίας, και ζουν σε άθλιες πλινθόκτιστες παραγκουπόλεις, διασκορπισμένες σε ολόκληρο το Λίβανο.
Την τελευταία μέρα της συνάντησης οργανώθηκαν τρία θεματικά εργαστήρια (workshop) για το Ιράκ, την Παλαιστίνη και την οικονομική παγκοσμιοποίηση - μιλιταρισμός, στο οποίο συμπεριλήφθηκε και το θέμα των στρατιωτικών βάσεων (αμερικανικών, νατοϊκών, κ.λπ.).
Τα αποτελέσματα των εργαστηρίων αυτών και τα σχέδια κοινής δράσης που προτάθηκαν αναμένεται να αποσταλούν τις επόμενες μέρες από τους οργανωτές.
Τέλος, επιχειρήθηκε η υιοθέτηση μιας κοινής τετρασέλιδης διακήρυξης, η οποία όμως τελικά περιορίστηκε, δεδομένου ότι υπήρχαν αρκετά προβλήματα στην επίτευξη μιας μίνιμουμ ομοφωνίας.
Ιδιαίτερη ένταση δημιουργήθηκε με την πρόταση της διοργάνωσης μιας διεθνούς συνάντησης στη Βαγδάτη, την περίοδο των εκλογών (που αναμένεται να προκηρύξει η κατοχική κυβέρνηση), η οποία θα υποστήριζε μια συντακτική συνέλευση της ιρακινής αντίστασης, προκειμένου να εκπονηθεί το σύνταγμα του ελεύθερου ιρακινού κράτους. Οι διαφωνίες υπήρξαν μεγάλες και έντονες και για το λόγο αυτό δεν περιλήφθηκε τελικά αυτό στην τελική διακήρυξη. Μένει να δούμε εάν θα υπάρχει στο σχέδιο κοινής δράσης.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι επρόκειτο για μια συνάντηση της αριστεράς με μορφές του πολιτικού Ισλάμ. Ήταν χαρακτηριστικό ότι κομμάτια του κινήματος από την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική, τη Βόρεια Αμερική έδειξαν τη διάθεση τους να συνεργαστούν με τμήματα του πολιτικού Ισλάμ. Οι διαφορές σε πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο είναι παρούσες και εμφανείς, εντούτοις η φάνηκε ότι υπάρχει εκατέρωθεν η διάθεση για συνεργασία και συντονισμό.
Εντούτοις δεν έλειψε η κριτική, κυρίως από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του κινήματος στην περιοχή (όπως η συλλογικότητα του indymedia της Βηρυτού στην οποία συμμετέχουν νέοι/ες που δραστηριοποιούνται και σε άλλες ομάδες βάσεις (grassroots groups) στην περιοχή).
Μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και των άλλων ελληνικών οργανώσεων είχαν συναντήσεις και μίλησαν με εκπροσώπους του Λαϊκού Μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του Δημοκρατικού Μετώπου για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, της Χεσμπολά και του Ιρακινού ΚΚ που συμμετέχει στην αντίσταση, αποσπάσματα των οποίων θα δημοσιευθούν τις επόμενες μέρες.
