Ορισμένες σκέψεις σχετικά με την αντιρατσιστική παρέμβαση την Τετάρτη 30 Μαρτίου, στις 8.30 μ.μ., στην πλατεία Κοτζιά
1. Το Δίκτυο συμμετέχει με όλες τις δυνάμεις του στην αντιρατσιστική παρέμβαση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ την Τετάρτη 30/ 3, κατά την οποία θα μεταδοθεί ο επαναληπτικός αγώνας των εθνικών ομάδων της Ελλάδας και της Αλβανίας και καλούνται έλληνες και μετανάστες να τον παρακολουθήσουν από κοινού στο κέντρο της πόλης. Θεωρούμε ότι πρόκειται για μια σημαντική πρωτοβουλία διεθνιστικής αλληλεγγύης και πολυεθνικής δράσης για τους εξής λόγους :
Πρώτον, μετά το ρατσιστικό πογκρόμ της 4ης Σεπτεμβρίου είναι στοιχειώδες καθήκον να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε εγκαίρως και εμπράκτως να εμποδίσουμε την επανάληψή του∙
δεύτερον, στέλνουμε μήνυμα στην ελληνική κοινωνία και στους αλβανούς μετανάστες, αλλά και στο ελληνικό κράτος και στις φασιστικές συμμορίες ότι υπάρχει ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, και μάλιστα οργανωμένο που θέλει να ζει αρμονικά με τους αλβανούς μετανάστες και αυτό είναι διατεθειμένο να το διεκδικήσει μαχητικά∙
τρίτον, εξασφαλίζουμε ένα χώρο ελευθερίας για τους μετανάστες στο κέντρο της πόλης, με συμβολική αλλά και ουσιαστική σημασία, αφού, όπως απεδείχθη στις 4 Σεπτεμβρίου, οι αλβανοί οικονομικοί πρόσφυγες δεν μπορούν στην Ελλάδα ούτε καν να πανηγυρίσουν για τη νίκη της ομάδας τους∙
τέταρτον, δίνουμε την ευκαιρία σε εκείνο το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που αγανακτεί με τη ρατσιστική βία και την εθνικιστική μισαλλοδοξία να υπερβεί την ατομική διαμαρτυρία στην κατεύθυνση μιας συλλογικής στάσης, όπως είναι η από κοινού με τους αλβανούς μετανάστες παρουσία το βράδυ της Τετάρτης στην Πλατεία Κοτζιά.
2. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ποδόσφαιρο εκτός από μέσο διασκέδασης πάρα πολλών και μέσο πλουτισμού πολύ λίγων, αποτελεί κεντρικό μηχανισμό εκτόνωσης και χειραγώγησης. Αυτό αφορά εξίσου τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις τύπου ΕURO και Ολυμπιακών Αγώνων, τα υπερθεάματα των πολυεθνικών, τις μαφίες των μεγαλοκαπιταλιστικών παραγόντων και γενικά τον πρωταθλητισμό. Όμως, και ο πολυυμνημένος «μαζικός αθλητισμός» αποτελεί μηχανισμό εμπέδωσης του ανταγωνισμού και της ιεραρχίας, δομή στρέβλωσης και εκφυλισμού των ανθρώπινων αναγκών, της σχέσης του ανθρώπου, ειδικά του νέου, με το σώμα του και τον ελεύθερο χρόνο του, χώρο άνθησης της μιλιταριστικής πειθαρχίας, του εγωισμού, της σωματικής ή της εθνικής ανωτερότητας, της επιβολής σε βάρος της συνύπαρξης.
3. Ωστόσο, όσο κι αν τέμνονται το ποδόσφαιρο με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, δεν πρέπει να συγχέουμε το ειδικό με το γενικό, χάνοντας το πρωτεύον, το επίδικο κάθε στιγμής. Αυτό, λοιπόν, που διακυβεύεται τώρα δεν είναι γενικά οι εθνικές αυταπάτες των ελλήνων και των αλβανών και η χειραγώγησή τους μέσω του ποδοσφαίρου, αλλά, συγκεκριμένα, ο επιθετικός ρατσιστικός εθνικισμός των ελλήνων σε βάρος των αλβανών, η καταπίεση των δεύτερων σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορούν ούτε καν να υποστηρίξουν δημόσια την ποδοσφαιρική ομάδα τους. Οι χώροι ελευθερίας και το δικαίωμα στην ταυτότητα υπερασπίζονται συγκεκριμένα, εκεί δηλαδή που αμφισβητούνται και όχι γενικά και αφηρημένα, γι’ αυτό ακριβώς, αν και θεωρούμε «τη θρησκεία όπιο του λαού», υποστηρίζουμε το δικαίωμα των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ελλάδα να μπορούν να ασκούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, κάτι που τους αρνούνται η εκκλησία και το κράτος της Ελλάδας απαγορεύοντας την ανέγερση τζαμιών. Καλώς ή κακώς, η ιστορία της ταξικής πάλης και του κοινωνικού ανταγωνισμού έχει αποδείξει ότι η πράξη προηγείται της θεωρίας στη διαμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης, δηλαδή ότι οι καταπιεσμένοι ριζοσπαστικοποιούνται και χειραφετούνται κυρίως μέσω συγκεκριμένων απελευθερωτικών εμπειριών. Εν προκειμένω, λοιπόν, οι αλλοδαποί εργαζόμενοι, πρωτίστως οι αλβανοί, πρέπει να νιώσουν τώρα δίπλα τους ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αλληλέγγυο στο φόβο και την ταπείνωση που βιώνουν από τον «εθνικό κορμό»
4. Με αυτές τις σκέψεις, το Δίκτυο θεωρεί εξαιρετικά σημαντική την επιτυχία της κινητοποίησης της Τετάρτης, τόσο ως προς τη μαζική συμμετοχή ελλήνων, αλβανών και κάθε εθνικότητας μεταναστών όσο και ως προς την αποτροπή ρατσιστικών επιθέσεων σε βάρος αλλοδαπών. Δεν μας ενδιαφέρει η γενική αντιπαράθεση με την αστυνομία, ούτε η διάχυτη κατακραυγή των σημαιοφορούντων ελλήνων φιλάθλων. Πιστεύουμε ότι το σπάσιμο του φόβου, έστω και μερικών εκατοντάδων αλβανών μεταναστών, είναι πολύ σημαντικότερο.
