Απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών: Ένας υποδειγματικός αγώνας από ταξική, κινηματική και αντιρατσιστική σκοπιά

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 31/03/2011 - 2:54μμ

Ο αγώνας.Η απεργία πείνας των 300, με τη διάρκεια που είχε (44 μέρες), την αποφασιστικότητα και την επιμονή που έδειξαν οι ίδιοι οι απεργοί (πάνω από 120 μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία), την αντοχή της απέναντι στη λυσσαλέα επίθεση της κυβέρνησης, του πολιτικού προσωπικού του κράτους και της μεγάλης πλειονότητας των ΜΜΕ, την κοινωνική και πολιτική αλληλεγγύη που δημιούργησε όσο εξελισσόταν και τα αιτήματα που κέρδισε, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους αγώνες της μεταπολιτευτικής περιόδου και τον πρώτο νικηφόρο στην Ελλάδα του Μνημονίου.

Η οργάνωση.Η απεργία πείνας οργανώθηκε πραγματικά από τα κάτω, από συνελεύσεις μεταναστών στις οποίες διαμορφώθηκαν τα αιτήματα και επελέγησαν αυτοί που θα έκαναν απεργία πείνας. Αν και ο ρόλος του Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης είναι πρωταγωνιστικός στη συγκρότηση αυτής της πρωτογενούς μεταναστευτικής αυτοοργάνωσης, η συλλογικότητα (οποιαδήποτε απόφαση παιρνόταν μετά από γενική συνέλευση των απεργών πείνας) και η συνολική πολιτική στάση του υποκειμένου καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του αγώνα αποτελούν σημαντική κινηματική κατάκτηση και παρακαταθήκη.

Το ξεκίνημα – Η Νομική.Ήδη από τη φάση της προετοιμασίας του αγώνα αντιλαμβανόμασταν ότι λόγω της έντασης της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της γενικότερης επίδειξης πυγμής απέναντι σε κάθε μαχητική κινητοποίηση, αλλά και της μορφής πάλης, της ταυτότητας των αγωνιζόμενων (μετανάστες χωρίς χαρτιά, οι «αόρατοι» της κοινωνίας…) και του μεγάλου αριθμού των απεργών πείνας, θα δεχτούμε σκληρή επίθεση, ιδεολογική, πολιτική και ενδεχομένως κατασταλτική. Με αυτή την έννοια, στην Αθήνα επιλέξαμε το άδειο κτίριο της Νομικής επί της Σόλωνος ως το μόνο πανεπιστημιακό χώρο ικανό να στεγάσει 250 απεργούς πείνας χωρίς να παρεμποδίζεται καμία απολύτως εκπαιδευτική διαδικασία και αρκετά κεντρικό ώστε να λειτουργήσει ως πόλος συσπείρωσης στον αγώνα. Εδώ μια αναγκαία σημείωση: Επειδή κατηγορηθήκαμε από καλοπροαίρετους και κακοπροαίρετους, γνώστες και άσχετους ότι με την επιλογή της Νομικής θέσαμε σε κίνδυνο τους μετανάστες και το άσυλο, να διευκρινίσουμε ότι σε όποιο δημόσιο κτίριο κι αν στεγαζόταν η απεργία πείνας θα είχε την ίδια –και πιθανόν χειρότερη– αντιμετώπιση (εκτός αν νοικιάζαμε κάποιο ξενοδοχείο ή καταφεύγαμε σε κάποιο γυμναστήριο της Παραλιακής, όπως μας πρότειναν διάφοροι καλοθελητές, λες και οι απεργοί πείνας είχαν πρόβλημα στέγασης γενικά και όχι το πού θα στεγάσουν τον αγώνα τους) και ότι το άσυλο δεν πρόκειται να κινδυνέψει ποτέ, γιατί απλώς δεν θα είναι αναγκαίο, αν στα πανεπιστήμια γίνονται μόνο μαθήματα, έρευνα και φοιτητικά πάρτι.

Βέβαια, η επίθεση που δέχτηκε η απεργία πείνας ξεπέρασε κάθε εκτίμηση, η πλειονότητα των οργανώσεων και των κομμάτων της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, υποχώρησε (ορισμένοι μάλιστα κατήγγειλαν και συκοφάντησαν), το φοιτητικό κίνημα δεν υπεράσπισε αποφασιστικά την παρουσία των μεταναστών στο άσυλο, η πανεπιστημιακή κοινότητα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, εξαφανίστηκε και ο ανεκδιήγητος πρύτανης ήρε το άσυλο καλώντας την αστυνομία να εκκενώσει τη σχολή. Συμφωνούμε απόλυτα (και όχι απλώς την αποδεχόμαστε…) με την απόφαση των απεργών πείνας, όταν πλέον ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η αστυνομία θα εισέβαλε, να εγκαταλείψουμε τη σχολή, γιατί, πρώτον, η απεργία γινόταν για τη νομιμοποίηση και όχι για το άσυλο, δεύτερον, έτσι εξασφαλίστηκε η συνέχιση της απεργίας πείνας και, τρίτον, αποφεύχθηκε η εισβολή της αστυνομίας στη Νομική και η καταπάτηση του ασύλου, οι «προστάτες» του οποίου με τη σιωπή ή τις καταγγελίες τους είχαν επιτρέψει την άρση του.

Η Υπατία – Το κίνημα αλληλεγγύης.Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να εξιστορήσει περιστατικά, εκτιμήσεις και συναισθήματα των πρώτων ημερών στην Υπατία. Πάντως, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι με πρωταγωνιστές τους απεργούς πείνας, οι οποίοι με μοναδικό φρόνημα αντιμετώπιζαν τις άθλιες συνθήκες και τη ραγδαία επιδείνωση του καιρού, όλοι οι αλληλέγγυοι-ες, είτε συμμετείχαν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης είτε στην Αναρχική Συνέλευση Αλληλεγγύης είτε συσπειρώνονταν όλο και περισσότερο καθημερινά γύρω από τον αγώνα, δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας και χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων παλέψαμε για την ανασυγκρότηση και την αντεπίθεση της απεργίας πείνας. Επί 40 περίπου μέρες η Υπατία λειτούργησε ως μια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα Κοινότητα Αγώνα με εσωτερική ζωή, καθημερινές δουλειές, ιατρική υπηρεσία στελεχωμένη από ηρωικούς γιατρούς και φοιτητές, ομάδα internet, συνεχή προπαγάνδα, κινηματικές πρωτοβουλίες, συναντήσεις και συνελεύσεις, βάρδιες περιφρούρησης και συνοδείας στα νοσοκομεία όλο το 24ωρο, συνεχείς συνεντεύξεις τύπου με ευρύτατο φάσμα αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και προσώπων, αλλά, πάνω απ’ όλα, με ένα εκπληκτικό κλίμα συντροφικότητας μεταξύ των απεργών πείνας και όσων επιλέξαμε να σταθούμε στο πλευρό τους.

Τελικά, αν η κυβέρνηση επιδίωκε με τον εγκλωβισμό των απεργών πείνας στην Υπατία να κάμψει το ηθικό τους (κάτι που επιχείρησε να εντείνει με τις γελοίες διώξεις κατά αλληλέγγυων και τις συκοφαντίες περί «υποκινητών» και «στρατηγών της αλληλεγγύης») όχι μόνο απέτυχε, αλλά το όλο εγχείρημα στράφηκε εναντίον της. Γιατί ακριβώς αυτή καθαυτή η κατάσταση των απεργών πείνας στην Υπατία (ιδιαίτερα όταν άρχισαν να μεταφέρονται μαζικά στα νοσοκομεία) διεμβόλισε την αρνητική στάση των ΜΜΕ, πράγμα το οποίο με τον εύστοχο συνδυασμό εκ μέρους της Πρωτοβουλίας, και ιδιαίτερα της ομάδας τύπου, της αποφασιστικότητας των απεργών πείνας με τα ανθρωπιστικά και αντιρατσιστικά επίδικα αυτού του αγώνα, διαμόρφωσε ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και έφερε την κυβέρνηση στη θέση του απολογούμενου για αδιαλλαξία και αναλγησία. Αυτό σε συνδυασμό με την ανάπτυξη ενός ολόκληρου γαλαξία κινηματικών παρεμβάσεων (διαδηλώσεις, συναυλίες, καταλήψεις κ.λπ.) σε όλη την Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες, την ευμενή ευρεία κάλυψη της απεργίας πείνας στο διεθνή τύπο και τη σταδιακή ενεργοποίηση υπέρ του αγώνα ευρύτερων χώρων της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.), σημαντικών τμημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος και της διανόησης διαμόρφωσαν το έδαφος για τη θετική έκβαση της απεργίας πείνας.

Η κυβερνητική υποχώρηση – Τα αποτελέσματα του αγώνα.Η κυβέρνηση μετά από 38 μέρες αδιαλλαξίας και αλαζονείας υποχρεώθηκε να συζητήσει απευθείας με τους απεργούς πείνας και να ικανοποιήσει σημαντικό μέρος των αιτημάτων τους. Τι διεκδικούσαν, λοιπόν, και τι κέρδισαν οι απεργοί πείνας:

Πρώτον, οι απεργοί πείνας διεκδικούσαν για τον εαυτό τους «άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους», η οποία είναι μια άδεια παραμονής με πλήρη δικαιώματα. Η κυβέρνηση, στην πρώτη συνάντηση, αντέτεινε 6άμηνο «καθεστώς ανοχής», το οποίο δεν περιλαμβάνει δικαίωμα ταξιδιού και εργασίας, αλλά μπορεί να ανανεώνεται επ’ αόριστον. Οι απεργοί πείνας, συνεκτιμώντας τα όρια της αντοχής και της συνοχής του αγώνα τους, καθώς και τα όρια περαιτέρω υποχώρησης της κυβέρνησης, αποφάσισαν σε συνελεύσεις τους στην Υπατία και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και κατόπιν συζητήσεων με όσους βρίσκονταν στα νοσοκομεία, ενόψει της δεύτερης συνάντησης με την κυβέρνηση, να διεκδικήσουν τη διεύρυνση του «καθεστώτος ανοχής» με τα δικαιώματα του ταξιδιού και της εργασίας, καθώς και τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι η βεβαίωση που θα πάρουν θα ανανεώνεται μέχρις ότου αποκτήσουν τις προϋποθέσεις να υποβάλουν αίτηση για κανονική άδεια παραμονής.

Πράγματι, στη δεύτερη συνάντηση με την κυβέρνηση οι Ραγκούσης, Παπουτσής, Λοβέρδος και Νταλάρα δήλωσαν ότι οι «βεβαιώσεις ανοχής» θα εκδοθούν τις επόμενες μέρες με αιτιολογία που θα επιτρέπει την απρόσκοπτη ανανέωσή τους (δηλαδή, δεν θα επικαλούνται λόγους υγείας ή συνθηκών στις χώρες καταγωγής τους, που σε 6 μήνες δεν θα υπάρχουν), ότι δεσμεύονται ότι οι βεβαιώσεις θα ανανεώνονται επ’ αόριστον (με όση αξιοπιστία μπορεί να έχει βέβαια μια κυβερνητική δέσμευση, αλλά, ούτως ή άλλως, μόνο σε επίπεδο δέσμευσης μπορεί να καλυφθεί η μελλοντική ανανέωση) και ότι τις επόμενες μέρες θα εκδοθούν υπουργική απόφαση που θα κατοχυρώνει ένα ταξίδι ανά εξάμηνο στη χώρα καταγωγής και όποτε χρειαστεί για έκτακτους οικογενειακούς λόγους, καθώς και προεδρικό διάταγμα που θα επιτρέπει την εργασία. Αυτά που έχουν συμβεί μέχρι τη μέρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (30/3) είναι ότι όλοι οι απεργοί πείνας έχουν πάρει τις σχετικές βεβαιώσεις με απολύτως γενική αιτιολογία, ότι έχει υπογραφτεί η υπουργική απόφαση για το ταξίδι και ότι εκκρεμεί η έκδοση του προεδρικού διατάγματος για την εργασία, παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις του αρμόδιου υπουργείου ότι εκδίδεται.

Δεύτερον, στην τελική συνάντηση με την κυβέρνηση, ως προς το αίτημα των απεργών πείνας για μείωση των ενσήμων που απαιτούνται για ανανέωση της άδειας παραμονής και δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι εκπρόσωποί της δήλωσαν ότι θα ψηφιστεί άμεσα τροπολογία που θα κατεβάζει τα πρώτα σε 120 και τα δεύτερα σε 50 για όλους τους ασφαλισμένους, αλλοδαπούς και ντόπιους (κάτι που σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργείου Εργασίας και ανάλογα δημοσιεύματα θα συμβεί αυτές τις μέρες σε σχετικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στη Βουλή) ενώ στο αίτημα των απεργών πείνας για μείωση των χρόνων παραμονής που απαιτούνται για την τεκμηρίωση δικαιώματος νομιμοποίησης, η κυβέρνηση δήλωσε ότι προτίθεται να τα μειώσει από 12 που είναι σήμερα σε 8, κάτι όμως που, παρότι περιλήφθηκε στο δελτίο τύπου του υπουργείου Εσωτερικών αμέσως μετά τη συνάντηση με τους απεργούς πείνας, στη συνέχεια… εξαφανίστηκε από τον κυβερνητικό λόγο.

Με αυτά τα δεδομένα θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα του αγώνα, στις συνθήκες που έγινε, αποτελεί δικαίωση των απεργών πείνας (εξάλλου έχουμε πλήρη επίγνωση του εύθραυστου κάθε συμφωνίας με κάθε κυβέρνηση, αλλά αυτό συνυπολογίζεται από κάθε διεκδικητικό αγώνα, όσο μαχητικός κι αν είναι αυτός, όπως και της προσωρινότητας κάθε άδειας παραμονής, γι’ αυτό και υποστηρίζουμε ότι κάθε δικαίωμα ισχύει όσο υπάρχουν υποκείμενα που το ασκούν μαχητικά, από την άδεια παραμονής μέχρι το άσυλο) και συμμεριζόμαστε τους πανηγυρισμούς τους τη μέρα της λήξης, νιώθοντας περήφανοι που βρεθήκαμε και βρισκόμαστε δίπλα τους μέχρι την πλήρη ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Κάθε αγώνας είναι πρόλογος του επόμενου.Οι 300 απεργοί πείνας έφεραν δυναμικά στο προσκήνιο τα ζητήματα της νομιμοποίησης και των ίσων δικαιωμάτων των μεταναστών-ριών που ζουν και έρχονται σε αυτή τη χώρα. Απέδειξαν ότι η αποφασιστικότητα, η ταξική ενότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη αποτελούν το μοναδικό δρόμο απέναντι στην κρατική πυγμή και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, και το απέδειξαν σε πολλές χιλιάδες αλλοδαπούς και ντόπιους εργαζόμενους. Δίδαξαν σε όλο το κίνημα ότι όταν κοιτάμε στον ουρανό, χωρίς να πετάμε στα σύννεφα αλλά ούτε και να ζαλιζόμαστε από τα ύψη, μπορούμε να νικάμε!

 

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Θεματικές: 
Κατηγορίες: