Διπλό όχι σε φασισμό και μνημόνιο

  • Δημοσιεύτηκε: Κυρ, 01/12/2013 - 3:01μμ

Από την αρχή της χρονιάς μέχρι σήμερα, μπορούμε να διαιρέσουμε το χρόνο σε τρεις, γενικά, πολιτικές περιόδους:

Πρώτον, την περίοδο μέχρι τον Ιούνιο του μαύρου της ΕΡΤ. Είναι μια περίοδος κινηματικής ακινησίας που όμως από κάτω κρύβει οργή (αλλά και πεσιμισμό), κυριαρχείται δε από την προσδοκία που επίμονα καλλιεργείται για έξοδο της οικονομίας από την κρίση, δηλαδή το περιβόητο success story.

Δεύτερον, το κλείσιμο της ΕΡΤ ανοίγει μια φάση όξυνσης της επίθεσης, αλλά και των αγώνων. Η κοινή γνώμη υφίσταται σοκ και αρκετός κόσμος ξαναβγαίνει στους δρόμους. Ακολουθούν χιλιάδες απολύσεις στους ΟΤΑ, στη μέση εκπαίδευση και το κλείσιμο έξι νοσοκομείων. Η πολιτική διάλυσης στους πιο ευαίσθητους τομείς (υγεία, εκπαίδευση) εξοργίζει ευρύτατα τα λαϊκά στρώματα (αλλά δεν τα οδηγεί αυτόματα στους δρόμους), καθώς συνδυάζεται με μια πολιτική φορολογικής τους εξόντωσης. Οι κινητοποιήσεις των καθηγητών τον Σεπτέμβρη θα μπορούσαν να είναι το πρελούδιο μεγάλων κοινωνικών αγώνων που θα οδηγούσαν σε πολιτικές ανατροπές. Δύο ήταν οι λόγοι που δεν έγινε αυτό (εκτός, φυσικά, από τα γνωστά και άλυτα ως σήμερα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος, του ρόλου της ηγεσίας του κ.τ.λ.):

1) Η οικονομική αδυναμία, που οδήγησε τους καθηγητές, την έκτη μέρα της απεργίας τους, σε απεργία του 10% (ενώ την πρώτη εβδομάδα ήταν σε επίπεδα του 90%).

2) Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που βιώθηκε από την κοινωνία σαν συγκλονιστικό γεγονός, βγάζοντας αυτόματα από το κάδρο καθετί άλλο, άρα και την απεργία.

Τρίτον, η φασιστική δολοφονία θα προκαλέσει ιδιαίτερα σημαντικές πολιτικές αλλαγές. Ο φασισμός δεν θα μπορούσε να αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά χωρίς το μνημόνιο, την υιοθέτηση της ατζέντας του από το επίσημο κράτος (να ανακτήσουμε τις πόλεις, θεσμικός ρατσισμός, διαχείριση του μεταναστευτικού κ.τ.λ.) αλλά και χωρίς τη στήριξη της αστυνομίας και την ασυλία εκ μέρους της αστικής δικαιοσύνης.

Ο φασισμός, όμως, αν και είναι εργαλείο του συστήματος, και μάλιστα ιδιαίτερα επικίνδυνο, δεν είναι μόνο αυτό. Διαθέτει αυτονομία και πολιτικό σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας. Η ΧΑ αναβάθμισε το επιχειρησιακό της επίπεδο ξαφνικά και αναντίστοιχα με την πραγματική της δύναμη, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές της, ακριβώς επειδή ένιωθε άτρωτη. Ο Μελιγαλάς, δηλαδή η εμφάνισή της σαν κράτος εν κράτει, στην κυριολεξία, με μορφή «στρατιωτικού σώματος», η απόφασή τους να κατισχύσουν του ΠΑΜΕ και να το εκδιώξουν από τις γειτονιές του Πειραιά, με τη μέθοδο των μαχαιροβγαλτών, και η δολοφονία του Π. Φύσσα από μέλη των ταγμάτων εφόδου, αντιπροσωπεύουν τη στιγμή που το λυσσασμένο πια σκυλί δαγκώνει το χέρι του αφεντικού του.

Αν μπρος σε αυτή την εξωπραγματική κλιμάκωση, που είναι αποτέλεσμα της παραληρηματικής και ανορθολογικής φύσης του φασισμού (ενάντια σε όλους είναι το σλόγκαν τους, χωρίς καμία αίσθηση συμμαχιών), η κυβέρνηση Σαμαρά δεν αντιδρούσε παρά μόνο δικάζοντας τους φυσικούς αυτουργούς της συμμορίας της Νίκαιας, θα της απέμενε ο ρόλος του τροχονόμου και όχι μιας κυβέρνησης, καθώς η ΧΑ θα αποθρασυνόταν και θα προετοίμαζε τις επόμενες δολοφονίες, στην πορεία κατάληψης των πόλεων και τελικά της εξουσίας, με ένα πραξικόπημα (όπως το φανταζόταν ο Μιχαλολιάκος) στηριγμένο σε φασιστικούς θύλακες, που διαθέτει στα ένοπλα σώματα του κράτους (που ήταν πολύ μεγαλύτερα κι απ' ό,τι πίστευαν και οι πιο υποψιασμένοι) και, ασφαλώς, στα τάγματα εφόδου, ενώ η κοινωνία έντρομη θα στρεφόταν προς το ΣΥΡΙΖΑ σαν αντίβαρο στην απειλή αυτή.

Λένε μερικοί ότι οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις δεν ήταν μαζικές. Η κυβέρνηση είδε ότι οι πρώτες κινητοποιήσεις ήταν ιδιαίτερα μεγάλες (40.000 στην Αθήνα, 8.000 στη Θεσσαλονίκη, πορείες σε τουλάχιστον 18 πόλεις), περιείχαν μεγάλη οργή, αλλά κυρίως συμπύκνωναν μια καθολική απέχθεια και αποδοκιμασία του φασισμού από την πλειονότητα της κοινωνίας, που δεν μπορούσε να αγνοηθεί.

Ασφαλώς, στην επιλογή της διάλυσης της ΧΑ έπαιξε ρόλο και ο ξένος παράγοντας (ΕΕ, ΗΠΑ, Ισραήλ), αλλά και χωρίς την πίεση αυτή, η γραμμή ήταν μονόδρομος.

Το χτύπημα της ΧΑ είναι γεγονός θετικότατο, αφού τείνει να εξουδετερώσει το θανάσιμο κίνδυνο για την κοινωνία και ασφαλώς είναι νίκη του κινήματος. Η κυβέρνηση όμως αυτή χτυπάει το κλαδί και όχι τη ρίζα, όταν, από την άλλη μεριά, υιοθετεί τη χρυσαυγίτικη ατζέντα και προωθεί τη μνημονιακή φτωχοποίηση του πληθυσμού.

Θα ήταν λάθος να επικρατήσει η άποψη ότι το κίνημα θα πρέπει να απορρίπτει την ατζέντα Χρυσαυγειάδα γιατί τη βάζει η κυβέρνηση και, άρα, να μην παίζουμε στο δικό της γήπεδο, αλλά να στραφούμε στο εργατικό. Καταρχήν την ατζέντα δεν τη βάζει ο Σαμαράς, αλλά η ταξική πάλη αντικειμενικά έτσι όπως εξελίσσεται και δεν είναι άλλη από τη «διαλεκτική» διαδικασία ανάπτυξης αυτού που θα λέγαμε αντεπανάσταση, έτσι όπως αναπτύσσεται καθολικά σαν απάντηση στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, αλλά και πιο συγκεκριμένα σαν φασιστική «αντεπανάσταση» με σκοπό να συντρίψει τα κινήματα.

Η απάντηση δεν είναι, λοιπόν, να αλλάξουμε πίστα, αλλά να παραμείνουμε στο θέμα αντιφασιστικό με τη γραμμή: διπλό όχι σε φασισμό και μνημόνιο, σαν η δύναμη που χωρίς αυτή ο φασισμός δεν μπορεί να ξεριζωθεί κοινωνικά και πολιτικά.

Ο φασισμός, μέσα σε διάστημα ενός μήνα έχει υποστεί καταλυτικά χτυπήματα. Με την ηγεσία του στη φυλακή, με καθολική αναστολή όλων των εγκληματικών του δράσεων, κλείνει γραφεία, χάνει περιοχές-κάστρα, υιοθετεί δήθεν μετριοπαθές ύφος, οι φασίστες σβήνουν τα τατουάζ με τα ναζιστικά σύμβολα, δεν έχουν, στην κυριολεξία, τόπο να σταθούν.

Ο αρχηγός αρνείται την ιδεολογία του μπροστά στις ανακριτικές αρχές, ενώ μέλη της συμμορίας, μπροστά στον κίνδυνο των διώξεων «σπάνε» και καταδίδουν. Ακόμη και διατηρώντας σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων, η ΧΑ έχει απομονωθεί στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που έχει βάλει τέλος στην ανοχή, με αποτέλεσμα οι χρυσαυγίτες να μην μπορούν να βγουν στο δρόμο.

Θα ήταν, παρ' όλα αυτά, πολύ επιπόλαιο να πιστέψει κανείς ότι τελειώνει οριστικά ο κίνδυνος της ΧΑ. Ο φασισμός, έχει αποδειχτεί ιστορικά, όταν αντιμετωπίζει ανάλογες καταστάσεις, ελίσσεται, λουφάζει, μεταλλάσσεται για να χτυπήσει ξανά.

Είναι, περισσότερο από ποτέ, τώρα αναγκαίο να ξεδιπλωθεί ένα μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο, που να δράσει σε όλα τα επίπεδα:

1) Σε επίπεδο μαζικής λαϊκής διαφώτισης, ιδιαίτερα σε σχολεία και νεολαία.

2) Στο δρόμο με μαζικές δράσεις, ιδιαίτερα στις γειτονιές όπου οι φασίστες διαθέτουν δύναμη. Ήταν πολύ σημαντικές οι διαδηλώσεις που έγιναν στη φωλιά των τεράτων (Αγ. Παντελεήμονας, Πέραμα).

3) Ο αγώνας στο δρόμο δεν αναιρεί τη χρησιμότητα της «θεσμικής αντιμετώπισης» της ΧΑ. Επιβάλλεται το κίνημα να την έχει ως αίτημα του, χωρίς αυτό να το κάνει λιγότερο κινηματικό. Το αίτημα του κινήματος πρέπει να είναι να σαπίσουν στη φυλακή τα φασιστικά καθάρματα. Αυτό, όμως, πρέπει να διεκδικείται με όρους κινήματος γιατί τότε μόνο απαντάς στην πρωτοβουλία κινήσεων που διαθέτει ο χρήσιμος σε αυτή τη φάση «κρατικός αντιφασισμός».

4) Η Αριστερά πρέπει και φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτική απέναντι στο σχέδιο να αποτελέσει το επόμενο άκρο που θα χτυπηθεί στη συνέχεια, από μια κυβέρνηση που το ηγεμονικό της κομμάτι ενστερνίζεται τη θεωρία των δύο άκρων.

Η ΕΥΠ παρακολουθεί τηλέφωνα αριστερών βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη ασκεί σωρεία διώξεων (27 και 55 αντίστοιχα σε δύο δικογραφίες) για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης σε αγωνιστές και αγωνίστριες ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, ταυτίζοντάς τους με τους εγκληματίες της ΧΑ, ενώ διαρρέουν πληροφορίες για επικείμενη σύλληψη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με μπόλικη πρακτορολογία για σχέσεις βουλευτών του με πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (ΜΙΤ), «σκοπιανούς πράκτορες» και δεν συμμαζεύεται.

Ασφαλώς, η στοχοποίηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να αποδειχθεί εύκολη υπόθεση, καθώς συναντάει αντιδράσεις εκτός αλλά και εντός ΝΔ, με το κομμάτι των καραμανλικών, και όχι μόνο, να αντιδρά έντονα και να αμφισβητεί ανοιχτά τη γραμμή αυτή.

Στη Αριστερά υπάρχει μια παράδοση καθετί κακό να αποκαλείται φασισμός. Πολλοί λένε ότι το να χάνεις τη δουλειά σου ή να σε διώχνουν από το νοσοκομείο επειδή είσαι ανασφάλιστος είναι φασισμός. Αυτό είναι σωστό με μια μεγάλη δόση ποιητικής άδειας και γοητευτικής υπερβολής, δεν είναι, όμως, σωστό πολιτικά.

Ο φασισμός είναι μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική έννοια. Είναι πολιτικό κίνημα, που, αξιοποιώντας και οργανώνοντας σε τάγματα εφόδου εξαθλιωμένους μικροαστούς και λούμπεν προλεταριάτο, τους στρέφει ενάντια όχι μόνο στους πιο αδύναμους (βλέπε μετανάστες), στον αστικό κοινοβουλευτισμό, αλλά, κυρίως, απέναντι στην οργανωμένη πολιτικά και συνδικαλιστικά εργατική τάξη, με σκοπό να διαλύσει τις οργανώσεις της, να την εξοντώσει και να επιβάλει καθεστώς στρατοπέδου συγκέντρωσης στην κοινωνία και την καπιταλιστική παραγωγή.

«Ο φασισμός δεν μπορεί να καταπολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο κακή και καταπιεστική μορφή, σαν ο πιο θρασύς και δόλιος καπιταλισμός». Μ. Μπρέχτ

Δεν είναι φασισμός, με αυτή την έννοια, να μην έχεις περίθαλψη, είναι να είναι υπουργός Υγείας ο Μένγκελεψυχίατρος της Χρυσής Αυγής. Με καμία έννοια η αστική δημοκρατία, ακόμη και στην πιο απωθητική νεοφιλελεύθερη και αυταρχική μορφή της, (ακόμη και με υπουργό Υγείας τον Άδωνη Γεωργιάδη ή τον Ανδρέα Λοβέρδο...) δεν είναι συγκρίσιμη με το φασισμό, που αντιπροσωπεύει το απόλυτο κακό και την απόλυτη διαστροφή.

Η σύγκρουση Σαμαρά - Δένδια και ΧΑ δεν είναι σύγκρουση μεταξύ μπλε και μαύρου φασισμού. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας μετατρέπει σε θιασώτες της αστικής δημοκρατίας ούτε σε συστατικό στοιχείο του «συνταγματικού τόξου», που στην πλειοψηφία του είναι μνημονιακό και απολύτως υπεύθυνο τόσο για τη φτωχοποίηση της κοινωνίας όσο και για την άνοδο του εγχώριου ναζισμού.

Καθώς ο κουρνιαχτός από την επιχείρηση διάλυσης της ΧΑ κατακάθεται, η κοινωνία ανακουφισμένη προσγειώνεται αργά αργά στη σκληρή πραγματικότητα. Τώρα ακριβώς, η κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και οι κύκλοι του μεγάλου κεφαλαίου ξαναζεσταίνουν το σενάριο εξόδου από την κρίση. Φυσικά, κανένας οικονομικός δείκτης δεν βελτιώθηκε καθώς πηγαίνουμε για τον έκτο χρόνο της ύφεσης, οι άνεργοι έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο και 600.000 παιδιά υποσιτίζονται.

Όμως, γίνεται πάρτι, καθώς hedge funds (τα γνωστά διεθνή αρπακτικά), που έχουν αναγάγει την κερδοσκοπία σε επιστήμη, αποβιβάζονται στο χρηματιστήριο της Αθήνας, επειδή η Ελλάδα ξαναγύρισε στις αναδυόμενες αγορές και γιατί προ των πυλών βρίσκονται μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Το Grecovery υπονομεύτηκε από την αρχή, με το ΔΝΤ να ανακοινώνει την ανάγκη νέων μέτρων, καθώς και την ανυπαρξία πρωτογενούς πλεονάσματος.

Αυτό βάζει στην ημερήσια διάταξη νέους αγώνες. Αν το κίνημα ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα το βράδυ της 17ης Σεπτέμβρη, δύσκολα η κυβέρνηση αυτή θα έχει καλό τέλος.

Θόδωρος Φέστας

Θεματικές: 
Κατηγορίες: