Η διάλυση του δημόσιου πανεπιστήμιου συνεχίζεται

  • Δημοσιεύτηκε: Κυρ, 01/12/2013 - 3:05μμ

Μετά το νόμο Διαμαντοπούλου και τα συμβούλια διοίκησης, την εφαρμογή του Σχεδίου Αθηνά για τη συγχώνευση πανεπιστημιακών σχολών και τμημάτων, την περικοπή του προϋπολογισμού πανεπιστημίων και τεχνολογικών ιδρυμάτων έως και κατά 60%, έρχεται η διαθεσιμότητα-απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ να υπηρετήσει το καλοστημένο σχέδιο διάλυσης της δωρεάν δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας και παράδοσής της στις ορέξεις του κεφαλαίου.

Είναι ξεκάθαρο ότι το μέτρο εφαρμόζεται για να εξυπηρετηθούν οι μνημονιακές απαιτήσεις για συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, ακόμη και της εκπαίδευσης και της υγείας, να συμπληρωθεί ο αριθμός των 12.500 δημοσίων υπαλλήλων που πρέπει να απολυθούν για την έγκριση του δανείου. Οι κλάδοι-τροφοδότες της διαθεσιμότητας, που αυθαίρετα έχει επιλέξει ο υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος (κυρίως βιβλιοθηκονόμοι, τεχνικοί, διοικητικοί υπάλληλοι λογιστηρίου και οικονομικών υπηρεσιών, θυρωροί) φανερώνουν την πρόθεση της κυβέρνησης για απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και επέκταση των εργολαβικών σχέσεων εργασίας σε περισσότερους και πιο νευραλγικούςτομείς. Ανοίγει ο δρόμος για τη διαθεσιμότητα-επισφάλεια-απόλυση και των υπόλοιπων κλάδων εργαζομένων στα πανεπιστήμια, ακόμη και καθηγητών. Συγχρόνως, οι εργολαβίες, ειδικά όπως διαμορφώνονται με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου, ακόμη και δίμηνες, δεν εξασφαλίζουν στους εργαζόμενους προοπτική και σύνδεση στο εργασιακό περιβάλλον, είτε πρόκειται για διδακτικό προσωπικό είτε για προσωπικό καθαριότητας. Πόσο, δε, μάλλον, που επιφέρουν την πλήρη εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων  χαμηλότεροι μισθοί για περισσότερη δουλειά χωρίς δικαιώματα. Βέβαια, οι αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών από την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων και τη μείωση προσωπικού ουδόλως προβληματίζουν την κυβέρνηση, που, έτσι κι αλλιώς, απεργάζεται την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, όπου θα φοιτούν μόνο όσοι μπορούν να πληρώσουν.

Οι διοικητικοί υπάλληλοι όλων των ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας απαντούν αρχικά με τετραήμερη απεργία από 10/9, για το δικαίωμα στην εκπαίδευση και την εργασία, με κεντρικά αιτήματα «καμία διαθεσιμότητα, καμία απόλυση» και «δημόσια δωρεάν εκπαίδευση». Η κυβέρνηση ελίσσεται και περιορίζει την εφαρμογή της διαθεσιμότητας στα 8 μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, ΕΜΠ, ΑΣΟΕΕ, Πατρών, Ιωαννίνων, Θεσσαλίας, Κρήτης) και σε 1.349 διοικητικούς υπαλλήλους. Άλλωστε, για τα υπόλοιπα μικρότερα πανεπιστήμια επιφυλάσσει το Σχέδιο συρρίκνωσηςΑθηνά 2, για να τους δώσει το τελικό χτύπημα.

Αν και για τους μεγάλους εργασιακούς κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις στις αρχές του Σεπτέμβρη (εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), η δολοφονία από τους φασίστες της ΧΑ του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα λειτουργεί ανασταλτικά, οι διοικητικοί υπάλληλοι των 8 πανεπιστημίων επιμένουν με μια πρωτάκουστη για τον κλάδο απεργία 7 εβδομάδων, που συνεχίζεται και για 8η εβδομάδα σε ΕΚΠΑ, ΕΜΠ και στο πανεπιστήμιο Πατρών. Βέβαια, στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ η στήριξη των πρυτανικών αρχών και της συγκλήτου είναι ουσιαστική και εκφράζεται με πραγματική αναστολή όλων των λειτουργιών, οι υπόλοιποι σύλλογοι εργαζομένων (ΔΕΠ, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ) και οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται από την αρχή έμπρακτα στο πλευρό των απεργών.

Στο ΑΠΘ οι πρυτανικές αρχές αντιδρούν με άνευρες ανακοινώσεις συμπαράστασης και «συμβολική» διήμερη αναστολή λειτουργίας, οι φοιτητικοί σύλλογοι αδυνατούν να καλέσουν συνελεύσεις, μάλλον λόγω της εξεταστικής περιόδου, οι υπόλοιποι σύλλογοι εργαζομένων εκδίδουν ψηφίσματα συμπαράστασης, αλλά μένουν μόνο σε αυτά. Είναι, επίσης, πολύ σημαντικό ότι στο ΑΠΘ δεν μπόρεσε να εκφραστεί με υλικούς όρους η αδυναμία λειτουργίας εξαιτίας της απεργίας, καθώς σημαντικό μέρος των διοικητικών υπηρεσιών ήδη εξυπηρετείται από εργολαβικούς υπαλλήλους, οι οποίοι αφενός δεν καλύπτονταν από αυτή την απεργία και, αφετέρου, μετά τη μεγάλη ήττα της απεργιακής τους κινητοποίησης το φθινόπωρο του 2012, παραμένουν χωρίς καμία συνδικαλιστική συγκρότηση, πάντα υπό το φόβο της απόλυσης.

Τις πρώτες βδομάδες η απεργία στο ΑΠΘ ήταν δυναμική, με σημαντική συμμετοχή και αγωνιστική διάθεση. Ήταν τις μέρες εκείνες που η απεργία εμπλουτίστηκε με εξωστρεφείς δράσεις, όπως κοινές συνελεύσεις ενημερωτικού χαρακτήρα με τους άλλους κλάδους εργαζομένων του πανεπιστημίου, κοινή εκδήλωση με το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με προσκεκλημένους-ες βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, συναυλία, παραστάσεις στη Σύγκλητο, πανεκπαιδευτικές διαδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μοίρασμα ενημερωτικού υλικού στην πόλη, συνεντεύξεις τύπου, δημιουργία απεργιακού ταμείου.

Με το πέρασμα του χρόνου, η οικονομική αδυναμία, η κάμψη του ηθικού απέναντι στους εκβιασμούς και τις απειλές του υπουργού Αρβανιτόπουλου για οριζόντια κατάργηση ολόκληρων ειδικοτήτων, η απειρία σε αγώνες, αλλά και η στρεβλή αντίληψη ότι «δεν με αφορά, αφού δεν ανήκω στις προς διαθεσιμότητα ειδικότητες» οδήγησαν πολλούς συναδέλφους πίσω στα γραφεία τους. Στην αποδυνάμωση του απεργιακού αγώνα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και οι απαράδεκτοι, αντιδεοντολογικοί και διασπαστικοί χειρισμοί παραδοσιακών συνδικαλιστών του συλλόγου, που καλούσαν τους συναδέλφους ναι μεν να απεργήσουν αλλά συγχρόνως να επιτρέψουν στις διοικητικές υπηρεσίες να συλλέξουν τα στοιχεία που ζητούσε το υπουργείο, «προκειμένου να υπάρξει ετοιμότητα των υπαλλήλων του ΑΠΘ έναντι των συναδέλφων στα άλλα πανεπιστήμια», εάν τελικά προχωρούσε η μοριοδότηση και, βάσει αυτής, η απόλυση, τελικά, των λιγότερο προσοντούχων.

Το λάθος (;) τους, δυστυχώς, αποδείχτηκε πολύ σύντομα, καθώς το υπουργείο, αφού απέτυχε να εκφοβίσει με τις εισαγγελικές παραγγελίες, καταφεύγει στο μέτρο της υποχρεωτικής αυτοαπογραφής (σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που βρίθει συνταγματικών, νομικών και τεχνικών παρατυπιών). Μάλιστα, το μέτρο αυτό συνδυάζεται με νέο αντισυνταγματικό νομοθετικό τερατούργημα, την τροπολογία (σε νομοσχέδιο του ΥΠΕΚΑ για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας!) που θέτει σε αυτοδίκαιη αργία όσους υπαλλήλους δεν αυτοαπογράφονται.

Πρόκειται για την πιο ακραία πρακτική τρομοκράτησης που επιστρατεύει ο υπουργός Αρβανιτόπουλος. Μετά το «διαίρει και βασίλευε» μεταξύ πανεπιστημίων και ειδικοτήτων υπαλλήλων, θέτει σε εφαρμογή το «ο θάνατός σου, η ζωή μου», παραλλάσσοντας εκδικητικά το δικό μας «κανένας μόνος στην κρίση» στο κανιβαλικό «καθένας μόνος στην κρίση». Όπως ήταν αναμενόμενο, αν και με συνειδησιακούς ενδοιασμούς, η πλειοψηφία των συναδέλφων απογράφονται (από σύνολο 1.968 υπόχρεων, 268 ανυπάκουοι συνάδελφοι πανελλαδικά, μόνο μία στο ΑΠΘ).

Το γεγονός αυτό καταβάλει το ηθικό και, στο ΑΠΘ, η πλειονότητα των συναδέλφων πείθεται ότι η αξία του απεργιακού αγώνα έχει τελειώσει και ότι πλέον η προσφυγή στα ένδικα μέσα, σε συνδυασμό με τετράωρες στάσεις εργασίας, είναι ο τρόπος για τη συνέχιση των διεκδικήσεων.

Παρά τα λάθη και τις παραλείψεις, την αδυναμία συντονισμού με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια, την τελική ατολμία, οι διοικητικοί υπάλληλοι του ΑΠΘ έδωσαν έναν πρωτόγνωρο, γενναίο, αξιοπρεπή και μακρύ σε διάρκεια απεργιακό αγώνα. Πολλές και πολλοί συνάδελφοι αφυπνίστηκαν και συνειδητοποίησαν το αυτονόητο: Το πρώτο κύμα διαθεσιμότητας, το Νοέμβριο 2012, αφορούσε μερικά μόνο πανεπιστήμια και τεχνολογικά ιδρύματα, έπληττε λίγους μόνο κλάδους διοικητικών υπαλλήλων κατηγορίας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και κόστισε στο ΑΠΘ 81 συναδέλφους. Τώρα διευρύνονται οι κλάδοι-τροφοδότες της διαθεσιμότητας-απόλυσης και διπλασιάζεται ο αριθμός των υπαλλήλων προς απόσυρση. Ας μην περιμένουμε και το τρίτο κύμα, γιατί είναι ολοφάνερο ότι τότε τα πράγματα θα είναι ακόμη χειρότερα για τις δουλειές μας, θα είναι καταστροφικά για το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο.

Υ.Γ. Η συναδέλφισσα ½ανθή, παρούσα και δυναμική όλα τα χρόνια σε όλες τις κινητοποιήσεις του συλλόγου διοικητικών υπαλλήλων ΑΠΘ, προφανώς πιεσμένη από τη σοβαρή πιθανότητα να χάσει τη δουλειά της αλλά και από τον εξαναγκασμό της στην αυτοαπογραφή, πέθανε από ανακοπή δύο μέρες μετά τη λήξη της απεργίας.

Λίνα Κυργιαφίνη

Θεματικές: 
Κατηγορίες: