Ένας ξεχωριστός και πεισματάρικος αγώνας για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ
Η αποφυλάκιση των τεσσάρων αγωνιστών της Χαλκιδικής, που κρατούνταν για 6 μήνες με σαθρές κατηγορίες, ήταν μια νίκη των κατοίκων και του κινήματος αλληλεγγύης. Η προπαγάνδα όμως της κυβέρνησης και των ΜΜΕ συνεχίζει ακάθεκτη να παραληρεί εναντίων των αγωνιζόμενων κατοίκων χαρακτηρίζοντάς τους τρομοκράτες, σε μια προσπάθεια να ταυτίσει τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής με τους αγώνες των ανθρώπων για τη γη τους, το περιβάλλον τους, τα δικαιώματά τους, και να αποδείξει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δυο βίαια άκρα που πρέπει να παταχθούν. Έτσι νομίζει ότι τελειώνει και με τον αντίπαλο που λέγεται Αριστερά, μιας και είναι αυτή που υποστηρίζει τους κοινωνικούς αυτούς αγώνες. Σε αυτό το πλαίσιο η εξουσία προσπαθεί από τη μια να σύρει πλήθος κατοίκων στα δικαστήρια προσδοκώντας να τους τρομοκρατήσει και, από την άλλη, να εξαναγκάσει την Αριστερά να πάρει αποστάσεις από την υποτιθέμενη βία που ασκούν οι κάτοικοι! Προφανώς όταν πήγαν ως εισβολείς και κατακτητές οι κάθε λογής χρυσοθήρες και εγκαταστάθηκαν στον τόπο των ανθρώπων, θα έπρεπε, κατά τη γνώμη της κυβέρνησης, οι ιθαγενείς να τους ραίνουν με ροδοπέταλα. Το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό που υποδύεται τη δημοκρατική κυβέρνηση στην Ελλάδα χρειάζεται την υποταγή του κινήματος της Χαλκιδικής γιατί ο αγώνας αυτός είναι εμβληματικός και συμβολίζει πολλά περισσότερα από έναν αγώνα για τοπικά ζητήματα. Είναι αγώνας αξιοπρέπειας και αντίστασης. Χρειάζεται επίσης να επιβάλει το φόβο και τη σιωπή στην κοινωνία προκειμένου να συνεχίσει την ίδια πολιτική, αλλά χρειάζεται και να παραδώσει τις περιοχές που επέλεξε να εκχωρήσει σε «επενδυτές» καθαρές, χωρίς προβλήματα και... οχλήσεις. Τελικά ένα πράγμα αποδεικνύεται: Τα σπίτια μας, τα βουνά μας, τα δάση μας, τα νερά μας δεν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές αλλά οι αστοί και οι κυβερνήσεις τους.
Η Χαλκιδική είναι μια πρόβα τζενεράλε για το κράτος και ένα πείραμα που από την επιτυχία του ή όχι θα κριθούν πολλά και για άλλες περιοχές της χώρας, όπως το Κιλκίς και ο Έβρος, που είναι οι επόμενοι στόχοι των χρυσοθήρων. Και δεν είναι μόνο ο χρυσός, έρχονται και άλλα μέτωπα στο πεδίο των εξορύξεων, όπως οι εξορύξεις πετρελαίου και εννοείται πως οποιεσδήποτε αντιστάσεις οπουδήποτε κι αν υπάρχουν πρέπει να τσακιστούν στο βωμό του νέου εθνικού «οράματος», το οποίο στηρίζει την έξοδο από την κρίση και την υποτιθέμενη ανάπτυξη στην πώληση της χώρας σε μεγάλες εταιρείες εξορύξεων πολλές από αυτές. Τα κινήματα τέτοιου χαρακτήρα, ας τα πούμε περιβαλλοντικά, θα αυξάνονται και θα πληθαίνουν μιας και το κεφάλαιο στην Ελλάδα έχει στοχοποιήσει το φυσικό πλούτο και στηρίζει εκεί πολλές προσδοκίες κερδοφορίας.
Όμως οι αντιστάσεις των κατοίκων της Χαλκιδικής αλλά και το κίνημα αλληλεγγύης δεν κάμπτονται και δεν υποχωρούν τόσο εύκολα. Εκτός από το δίκιο, έχουν με το μέρος τους πλήθος τεκμηριωμένων μελετών και παραδειγμάτων από άλλες χώρες, που δείχνουν ξεκάθαρα τι καταστροφή πρόκειται να συντελεστεί σε όλα τα επίπεδα, και στο περιβαλλοντικό και στο κοινωνικό και στο οικονομικό. Και το περιβαλλοντικό δεν αφορά μόνο τα πολύτιμα φυσικά αγαθά που λέγονται δάση και εδάφη αλλά, επιπλέον, θα υπάρξει, πράγμα που ήδη αποδεικνύεται στη Χαλκιδική, ανεξέλεγκτη καταστροφή και μόλυνση αναγκαίων για την άμεση επιβίωση πόρων, όπως είναι το νερό. Και όλα αυτά αρχίζουν να είναι πάρα πολύ ορατά σε ευρύτερο κόσμο.
Οι κάτοικοι έχουν επίσης με το μέρος τους και το γνωστό όπλο που δεν θα το βρει ποτέ καμιά αστυνομία, την αλληλεγγύη. Η υπόθεση της Χαλκιδικής έχει πάρει διαστάσεις που περνούν έξω από τα σύνορα της χώρας και η συμπαράσταση κινημάτων και πολιτών είναι όλο και πιο μεγάλη σε πολλές χώρες του κόσμου. Η 9η του Νοέμβρη ήταν ένας τέτοιος σταθμός αλληλεγγύης και μαχητικότητας, όπου σε πολλές πόλεις της Ελλάδας αλλά και σε πολλές της Ευρώπης και του κόσμου έγιναν δράσεις υποστήριξης του αγώνα της Χαλκιδικής και απαιτήθηκε, μ' ένα στόμα, μια φωνή, από χιλιάδες ανθρώπους να σταματήσει η εξόρυξη και να παύσουν αμέσως οι διώξεις των κατοίκων.
Κυριακή Κλοκίτη
