Στο χωριό Δραγωτινά στην Νότια Κέρκυρα στις 25 Νοέμβρη έγινε μια εν ψυχρώ ρατσιστική δολοφονία. 44χρονος χρυσαυγίτης έστησε καρτέρι και με κυνηγετική καραμπίνα σκότωσε τον 63χρονο Petriet Zilfie εργάτη γης από την Αλβανία.

Πρόκειται για την πρώτη δολοφονία με θύτη χρυσαυγίτη μετά από αυτές του Σαχζάτ Λουγκμάν και του Παύλου Φύσσα το 2013.

Η βία και τα εγκλήματα κατά των γυναικών δεν είναι πράξεις ατομικές και μεμονωμένες, είναι αντίθετα πολιτικές και μας αφορούν όλες και όλους. Είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας που παράγεται σε μια κοινωνία και περιθωριοποιεί τις γυναίκες, ιδεολογία που εκτείνεται πέρα από το τρίπτυχο πατρίς- θρησκεία – οικογένεια. Αυτή η ιδεολογία, το τρίπτυχο, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μεγαλώνουν «παλικαράδες» οι οποίοι είναι υπόλογοι για σεξιστικές συμπεριφορές που ξεκινάνε από σχόλια και φτάνουν σε πράξεις βίας κατά των γυναικών που κάποιες φορές στοιχίζουν ζωές, όπως τώρα με την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας και της βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι η πατριαρχία γεννάει βία.

Στις 25 Νοεμβρίου, ενώ οι φασίστες προετοιμάζουν τις εθνικιστικές καταλήψεις σχολείων για το Μακεδονικό, ο 63χρονος εργάτης γης Πετρίτ Ζίφλε δολοφονείται από Χρυσαυγίτη στην Λευκίμμη. Η αφορμή είναι ακριβώς η συζήτηση για το Μακεδονικό σε καφενείο της περιοχής. Το πτώμα του έμεινε ως τις 2 Δεκεμβρίου πεταμένο σε ένα χαντάκι.

«Το ζητούμενο για την ελληνική αστυνομία είναι η εξάλειψη των ακροδεξιών θυλάκων και της αντιδημοκρατικής και αυταρχικής νοοτροπίας που κυριαρχεί σε τμήματα των σωμάτων ασφαλείας. Σε αυτή την πραγματικότητα πνίγονται κυριολεκτικά και εκείνοι οι αστυνομικοί που θέλουν με ευθύνη και δημοκρατική ευαισθησία να ασκήσουν τα καθήκοντά τους(...) Γιατί αυτό το πρόσωπο της αστυνομίας δεν αξίζει στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στο κράτος δικαίου!»

Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η αστυνομία παραμένει ένας μηχανισμός που συστηματικά γεννάει «Κορκονέες». Ένας μηχανισμός αυθαιρεσίας, βίας και καταπίεσης εναντίον των πιο αδύναμων, των «διαφορετικών», όσων είναι (ή θεωρούνται ότι είναι) απειλή για την καθεστωτική τάξη.  Ο ένστολος χρυαυγιτισμός αποτελεί σταθερά την ηγεμονική δύναμη στην Ελληνική Αστυνομία.

Πανελλαδική Συνάντηση

Για ένα νέο «εμείς», για μια νέα Αριστερά

Μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση

Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα στηρίζει την συγκέντρωση της " Πρωτοβουλίας για τον Συντονισμό σχολείων και μαθητών ενάντια στις εθνικιστικές καταλήψεις", αύριο Πέμπτη 29/11, στις 12:00 στα Προπύλαια. Η κινητοποίηση αυτή μας δίνει ελπίδα, έμπνευση και δύναμη στον κοινό μας αγώνα ενάντια στον εθνικισμό και τον φασισμό.

Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών αποτελούν ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που ρίχνει φως στις αθέατες πλευρές της Αντίστασης στις γειτονιές της Αθήνας την περίοδο της Κατοχής. Οι δημιουργοί του Ξενοφών Βαρδαρός και Γιάννης Ξύδας παρουσιάζουν άγνωστες μέχρι σήμερα μαρτυρίες αγωνιστών/τριών που έζησαν τα γεγονότα στην πρώτη γραμμή.

Ο Γιάννης Φελέκης (στο Κόκκινο) και ακολουθεί μια διήγηση της συντρόφισσας Αρετής Πότσιου, που του απαντάει (στη λίστα του Δικτύου) εκει που εκείνη θεωρεί απαραίτητο:

Γιάννης Φελέκης:

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά πώς;

Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε τη μαζικότερη εξέγερση στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με πανελλαδική εμβέλεια, συγκλονιστική νεανική συμμετοχή, πρωτοφανή διάρκεια και μαχητικότητα, την καλύτερη κινηματική συνάντηση αναρχίας και Αριστεράς. Ό,τι ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, αυθόρμητο και ακαθοδήγητο, εν πολλοίς είχε τη σφραγίδα της γενιάς του, την οργή, τη γενναιότητα, την ορμή και την αθωότητα που τη διέκριναν. Από τις φλεγόμενες νύχτες των Εξαρχείων και το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα μέχρι τις μαθητικές επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και τους εμπρησμούς των τραπεζών, επί ένα μήνα σχεδόν η εξέγερση έφτιαξε όνειρα, τρόμαξε τους κυρίαρχους και τους μηχανισμούς τους ποιος από τους σημερινούς απογόνους της τότε κυβέρνησης τόλμησε να ψελλίσει οτιδήποτε για «ανομία» και «άβατο των Εξαρχείων»;