Αλληλεγγύη στους ανήλικους-ες κρατούμενους της Αμυγδαλέζας
Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 31 - Νοέμβριος 2011
Τραπεζίτες, πασόκοι, δεξιοί και φασίστες θέλουν να βάλουν στο γύψο την κοινωνία
Τί να κάνουμε (εκτός από υπομονή) - εισήγηση για τη συνδυάσκεψη του Δικτύου (β' μέρος)
Α. Η επίθεση
Μέσα σε ενάμιση χρόνο Μνημονίου, οι εργαζόμενοι έχασαν σχεδόν το 1/3 του πραγματικού μισθού τους. Η ανεργία προσεγγίζει –επίσημα- το 20%, ενώ στους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες είναι υπερδιπλάσια. Η επισφάλεια, η μερική απασχόληση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, η διαρκής απειλή της απόλυσης κυριαρχούν τόσο στον ιδιωτικό, όσο πια και στον –πάλαι ποτέ- δημόσιο τομέα. Η δημόσια υγεία ιδιωτικοποιείται και μετατρέπεται σε κερδοφόρα επιχείρηση. Τα πανεπιστήμια εκποιούνται, τα δημόσια σχολεία συγχωνεύονται για να μείνουν στη συνέχεια χωρίς βιβλία και εκπαιδευτικούς. Οι μετανάστες έχουν επιστρέψει στη μεγάλη πλειοψηφία τους στην ομηρία της παρανομίας, οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται στα σύνορα ως στρατιωτικός εχθρός, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ως εργαλεία και ως δείκτες του συσχετισμού στους κοινωνικούς αγώνες, υποχωρούν καθημερινά. Η Αστυνομία είναι η μόνη κρατική υπηρεσία που ενισχύεται, μαζί ίσως με το Στρατό, καθώς οι κραυγές για εθνικές απειλές προσπαθούν να καλύψουν το θόρυβο του διαρκούς εσωτερικού πολέμου.
Ο κατάλογος των διαπιστώσεων θα μπορούσε να συνεχιστεί για σελίδες, χωρίς ακόμα να αποτυπώνει με ακρίβεια τη συγκυρία: άλλωστε, η αγριότερη στην πρόσφατη ιστορία, επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και ολόκληρη την κοινωνία, βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και αυτό που μέχρι χθες φάνταζε αδιανόητο, σήμερα θεωρείται αυτονόητο. Ένας πρωτόφαντος συνδυασμός παραγόντων -ανάμεσά τους η πρόσφατη ιστορική υποχώρηση των εργατικών κινημάτων και των συλλογικών χώρων, η εικοσαετής οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η βαθειά κρίση υπερσυσσώρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού (την οποία επιτάχυνε η ίδια νεοφιλελεύθερη διαχείριση), η κρίση του κρατικού χρέους που εντάθηκε τόσο από την ύφεση, όσο και από τις απαλλαγές και τις χαριστικές ρυθμίσεις για το κεφάλαιο που δόθηκαν πάλι στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της ύφεσης- έχει διαμορφώσει ένα εκρηκτικό περιβάλλον, στο οποίο η ταξική πάλη δεν διεξάγεται πια με το γάντι, αλλά με κάθε δυνατό μέσο. Η κρίση χρέους της Ελλάδας μοιάζει σαν ένα πείραμα παγκόσμιας εμβέλειας: οι δυνάμεις του κεφαλαίου αναζητούν διέξοδο από την κρίση, επιστρατεύοντας τις πιο βίαιες μεταρρυθμίσεις, εφαρμόζοντας κατά γράμμα το δόγμα του σοκ: όσο πιο ακραία, όσο πιο γρήγορα, όσο πιο βίαια.
Βασικοί άξονες μιας αριστερής απάντησης στην κρίση - εισήγηση για τη συνδιάσκεψη του Δικτύου (α' μέρος)
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί εισήγηση στη συζήτηση που έγινε στην Κίνηση Αθήνας του Δικτύου στις 5/10/11. Η συζήτηση για την οικονομική κρίση και την απάντηση της Αριστεράς εντάσσεται στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Πανελλαδικής Συνάντησης του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πραγματοποιηθεί το Δεκέμβρη. Όπως είναι φυσικό, ορισμένα σημεία έχουν επικαιροποιηθεί.
1. Το βασικό διακύβευμα της κρίσης για την Αριστερά θα πρέπει να είναι το ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Παρά το ότι τα ζητήματα της νομισματικής πολιτικής (ευρώ ή δραχμή) και του χρέους (στάση πληρωμών ή επαναδιαπραγμάτευση) είναι αυτά που έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα την Αριστερά και το κίνημα, στην πραγματικότητα η αφετηρία κάθε αριστερής προσέγγισης για την αντιμετώπιση της κρίσης, βρίσκεται αλλού. Δηλαδή, θα πρέπει να αναζητήσουμε τη δικιά μας αφετηρία εκεί ακριβούς που εκκινούν οι πολιτικές της αντίπαλης πλευράς. Και η αφετηρία όλων των «προγραμμάτων σταθεροποίησης και προσαρμογής», όλων των σχεδιασμών του αστικού πολιτικού μπλοκ, είναι ότι οι πλούσιοι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να πληρώσουν το λογαριασμό της κρίσης. Όλο το κόστος της κρίσης πρέπει να μεταφερθεί σε αυτούς που επωμίστηκαν τα βάρη και κατά την περίοδο της ανάπτυξης: στους εργαζόμενους, στους «από κάτω». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα των ασκούμενων πολιτικών στην Ελλάδα και τον κόσμο, και με αυτήν θα πρέπει να αναμετρηθούμε κατά κύριο λόγο. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε, είναι να αναδείξουμε τον κραυγαλέα ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, να ξαναθυμηθούμε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε αντιμαχόμενα ταξικά στρατόπεδα που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, να υπογραμμίσουμε ότι τα μνημόνια δεν χτυπάνε γενικά την κοινωνία, αλλά τους ασθενέστερους οικονομικά, και ότι ακόμα και αν οι πολιτικές τύπου ΔΝΤ οδηγήσουν τη χώρα στην άβυσσο (όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με την Αργεντινή), αυτό δεν οφείλεται σε κακούς υπολογισμούς και λάθος εφαρμογές, αλλά στη λυσσαλέα άρνηση των καπιταλιστών να θυσιάσουν έστω και μέρος από τα κέρδη τους, ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο του χάους. Αφετηρία λοιπόν κάθε αριστερής πολιτικής θα πρέπει να είναι το «να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι». Ναι, «λεφτά υπάρχουν» σε αυτήν την κοινωνία, και πρέπει να τα πάρουμε από τους λίγους που τα έχουν, για να καλύψουμε τις ανάγκες των πολλών.
Δεν θα περάσουν!
Έμπρακτη αλληλεγγύη και κοινωνική αντίσταση.
Έμπρακτη αλληλεγγύη και κοινωνική αντίσταση. Η τοποθέτηση του Νίκου Γιαννόπουλου στο πολιτικό μνημόσυνο του Αλέκου Λύτρα (κατάληψη Τσαμαδού 15, 4/11/11). Ένας χρόνος χωρίς τον Αλέκο...