πολιτικοί κρατούμενοι

Τελικά, ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού έκαμψε την κυβερνητική αδιαλλαξία, διέρρηξε την κρατική επίδειξη ισχύος. Ήταν η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου που προκάλεσε το πρωτοφανές, μαζικό, πολύμορφο και πολυεπίπεδο κίνημα αλληλεγγύης – το οποίο χαιρετίζουμε και είμαστε  περήφανοι που υπήρξαμε ένα μικρό τμήμα του – που υποχρέωσε την κυβέρνηση να κάνει πίσω.

Ο Αναρχικός Νίκος Ρωμανός έδωσε για 31 μέρες έναν σκληρό αγώνα με όπλο το σώμα του και τη ζωή του. Και τον κέρδισε με την υποστήριξη ενός δυναμικού και πολύμορφου κινήματος που ξεδιπλώθηκε και τον στήριξε απ' όλες τις γωνιές του κόσμου. Απέναντί του είχε μια αδίστακτη ολοκληρωτική κυβέρνηση, αδιάλλακτη και άκαμπτη απέναντι σε κάθε μορφή αντίστασης. Ιδιαίτερα μάλιστα απέναντι στους κρατούμενους διακατέχεται από μεσαιωνική εκδικητικότητα. Η κυβέρνηση επιθυμούσε την ήττα του αγώνα του Νίκου Ρωμανού για να δείξει πως δεν υποχωρεί, για να παραδειγματίσει, για να παραμείνει αρεστή στους ανθρωποφάγους φίλους της, για να ενισχύσει την ανύπαρκτη εξουσία της. Και έχασε.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ
Τρίτη 2/12, 18.00, Μοναστηράκι

Ο Νίκος Ρωμανός, αναρχικός πολιτικός κρατούμενος, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον παραλογισμό και την εκδικητικότητα του κράτους. Του αναγνώρισαν το δικαίωμα να δώσει εξετάσεις και αφού θέλησαν να τον βραβεύσουν για την επιτυχία του σε σχολή των ΤΕΙ, του αρνούνται να παρακολουθήσει τα μαθήματα.
Διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμά του στις εκπαιδευτικές άδειες βρίσκεται ήδη στην 22η μέρα απεργίας πείνας. Η κατάσταση της υγείας του είναι σοβαρά επιβαρυμένη. Η ζωή του βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ενώ είναι πασιφανές ότι η άρνηση των εκπαιδευτικών αδειών – όπως  και στην περίπτωση του Ηρακλή Κωστάρη – αποτελεί πολιτική απόφαση, ο εισαγγελέας καθιστά υπεύθυνους τους γιατρούς του Νοσοκομείου Γεννηματά για τη ζωή του Νίκου Ρωμανού και ο υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου, με τις σημερινές δηλώσεις του που επιβεβαιώνουν την εκδικητικότητα του κράτους και της κυβέρνησης σε όσους σηκώνουν το ανάστημά τους, μετακυλύει την ευθύνη στα υποτιθέμενα αρμόδια όργανα και προτείνει εκπαιδευτικές τηλεδιασκέψεις!  

          Ο Ηρακλής Κωστάρης, από χθες βράδυ, μετά από αίτημα γιατρού της φυλακής και τη γνωμάτευση γιατρών που τον επισκέφτηκαν και έκριναν την κατάστασή του ανησυχητική (ακολουθεί η γνωμάτευση), βρίσκεται στον Ευαγγελισμό.
          Οι συνθήκες «νοσηλείας», απαράδεκτες: σ’ ένα δωμάτιο-κελί 2χ2 με διαρκή ασφυκτική παρουσία αστυνομικών της αντιτρομοκρατικής οι οποίοι δυσχεραίνουν την ιατρική παρακολούθηση και παρεμποδίζουν ακόμα και τη σύζυγό του να τον επισκεφτεί.
          Ήδη, στο Αττικό νοσοκομείο όπου κατ’ αρχήν εισήχθη, έγινε απόπειρα σίτισης την οποία απέτρεψε η επίμονη άρνησή του.
           Πρόκειται για βάρβαρη αντιμετώπιση απεργού πείνας, γεγονός που αναγκάζει τον Ηρακλή Κωστάρη, παρότι έχει επίγνωση ότι θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή του, να ζητήσει τη μεταγωγή του στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

        
Απαιτούμε να σταματήσει άμεσα η τρομοκρατική συμπεριφορά απέναντι στον Ηρακλή Κωστάρη, η οποία είναι ενάντια σε κάθε ιατρική δεοντολογία, ώστε να σταματήσει η ψυχική και σωματική του επιβάρυνση και να του παρέχονται ανεμπόδιστα όλες οι απαραίτητες ιατρικές φροντίδες. 
        
          Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση του αυτονόητου δικαιώματος στις εκπαιδευτικές άδειες του Ηρακλή Κωστάρη (απεργός πείνας από 29/10-πλήρης αποχή από φαγητό από 4/11) και του Νίκου Ρωμανού (από 10/11).

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Ηρακλή Κωστάρη και Νίκο Ρωμανό
 

Πρωτοβουλία Αντίστασης και Αλληλεγγύης
22.11.2014

Με μόνο όπλο το ίδιο τους το σώμα, οι Ηρακλής Κωστάρης και Νίκος Ρωμανός διεκδικούν το αυτονόητο, έτσι όπως αυτό υπαγορεύεται τόσο από το κοινό περί δικαίου αίσθημα όσο και από την ίδια την κείμενη νομοθεσία. Οι δύο φυλακισμένοι έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας για να μπορέσουν να πάλι να πάρουν εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή.. Ο μεν Κωστάρης, κρατούμενος εδώ και 12 χρόνια), είχε πάρει επανειλημμένως άδειες στο παρελθόν ως σπουδαστής του ΤΕΙ, οι οποίες διακόπηκαν μετά την παραβίαση της άδειας από τον Χριστόδουλο Ξηρό. Ο δε πρωτοετής Ρωμανός αντιμετωπίζει την οξύμωρη κατάσταση να του έχει επιτραπεί να δώσει Πανελλήνιες, αλλά να του απαγορεύεται ουσιαστικά να σπουδάσει μετά την επιτυχία του στις εξετάσεις. Και οι δύο απεργοί πείνας πληρούν τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, αφού δεν έχουν υποπέσει σε πειθαρχικά παραπτώματα κατά τη διάρκεια της κράτησης τους.

Το ότι βιώνουμε ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι πλέον γνωστό: Με την ενεργό συνέργεια της θεωρητικά «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης, οι ελευθερίες συρρικνώνονται, η καταστολή διογκώνεται, τα δικαιώματα αμφισβητούνται. Από την αλόγιστη χρήση χημικών και τις προληπτικές προσαγωγές της πρώτης μνημονιακής περιόδου, περάσαμε έτσι στην επιλεκτική παρακώλυση και στη συνέχεια τη θεσμική απαγόρευση συλλογικών δράσεων και, πιο πρόσφατα, στην απροκάλυπτη ποινικοποίηση κάθε φρονήματος αντίστασης.

Όμως η συζήτηση πρέπει να προχωρήσει, πέρα από διαπιστώσεις και καταγγελίες, και αυτό προϋποθέτει την επαναπραγμάτευση δυο απλών ερωτημάτων καθ' οδόν προς τη συγκρότηση ενός πραξιακού κώδικα. Δεσπόζει εν πρώτοις η βασική αιτιότητα: Γιατί η ποιοτική έκρηξη καταστολής; Και, δεύτερον, πρέπει αυτή να μας εκπλήσσει;

Οι τελευταίες φλούδες από το, έτσι κι αλλιώς προ πολλού ξεραμένο φύλλο συκής της αστικής δημοκρατίας, πέφτουν. Ο βασιλιάς αποκαλύπτεται γυμνός και αποκρουστικός. Δουλικός απέναντι στην Τρόικα, το εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο, ανάλγητος απέναντι στους φτωχούς και τους ανυπότακτους. Χέρι χέρι με το πολυνομοσχέδιο, τη διάλυση του ΕΟΠΥΥ, τις χιλιάδες απολύσεις, την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, η καταστολή των εργατικών αγώνων, τα πογκρόμ κατά αναρχικών, η τρομοϋστερία, οι δολοφονίες κατά μεταναστών και προσφύγων στο Αιγαίο αλλά και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, το νέο νομοσχέδιο για τις φυλακές, που ετοιμάζει την εξορία μέσα στη φυλακή, την ψυχική και φυσική εξόντωση των πολιτικών κρατουμένων, την κατατρομοκράτηση των υπόλοιπων φυλακισμένων, αλλά και κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου.

Η καταστολή αποτελεί το τελευταίο επιχείρημά τους. Μπορεί να διώκουν τη Χρυσή Αυγή, αλλά υιοθετούν όλο και περισσότερο την ατζέντα της, μπορεί να συλλαμβάνουν τους υπαίτιους της εν ψυχρώ δολοφονίας του αλβανού κρατούμενου Ίλι Καρέλι, αλλά εξαπολύουν τη βαρβαρότητα στις φυλακές και όχι μόνο που θα προκαλέσει πολλές τέτοιες δολοφονίες. Είναι ακροδεξιοί, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά, ηθικά. «Είναι γεννημένοι αντικομμουνιστές», όπως δήλωσε ο απελθών Μπαλτάκος. Και όσο πλησιάζουν οι εκλογές, πολλώ δε μάλλον αν το αποτέλεσμά τους είναι αρνητικό για αυτούς, θα γίνονται χειρότεροι και σκληρότεροι. Ούτως ή άλλως, η «κυβερνητική δημοκρατία» και το καθεστώς εξαίρεσης δικαιωμάτων είναι ήδη εδώ: πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, πολιτικές επιστρατεύσεις απεργών, ειδικές συνθήκες κράτησης (χωρίς δικαιώματα) για μετανάστες χωρίς χαρτιά και πολιτικούς κρατούμενους, ακόμα και υπόδικους. Στη «νομιμότητα χωρίς νόμο» και στο «δίκαιο του εχθρού» που εφαρμόζουν οι άρχοντες δεν χωρούν διορθώσεις και «δημοκρατικά νιαουρίσματα». Ένας τρόπος υπάρχει: Να βάλουμε τα δυνατά μας να τους ανατρέψουμε!

Χωρίς έκπληξη, με περισσή οργή, αλλά για τη μνημονική λαίλαπα και τη γενικευμένη βαρβαρότητα που μας καταδυναστεύουν, όχι για τους υστερικούς λιμοκοντορισμούς των τηλεεισαγγελέων εναντίον μας και βεβαίως με ολίγη αηδία παρακολουθούμε τη Χορωδία Ανάρθρων Κραυγών με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» του Δημήτρη Κουφοντίνα και τον πρόλογό του από το σύντροφό μας Νίκο Γιαννόπουλο.

Έξαλλοι πολιτικοί, με επικεφαλής τη βαφτισιμιά του Κωσταντίνου Γλίξμπουργκ κ. Ασημακοπούλου, θυμωμένοι δημοσιογράφοι και ημιμαθείς, πλην στομφώδεις αναλυτές αναγνωρίζουν την ελευθερία έκφρασης, αλλά στηλιτεύουν τις Εκδόσεις Λιβάνη επειδή εξέδωσαν το βιβλίο του Κουφοντίνα. Είναι σαν το «ιερό δικαίωμα της απεργίας». Είναι ιερό όταν δεν ασκείται, αλλιώς είναι παράνομη, καταχρηστική, αντικοινωνική…

Πολιτικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, των χιτών και των εκοφιτών φρίττουν γιατί το βιβλίο αναφέρεται στον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ. Αυτοί που μισούν την ιστορία της Αντίστασης και της Αριστεράς, που τρέμουν κάθε κίνημα και αγώνα που υπερβαίνει τα όρια της φραστικής διαμαρτυρίας, κατηγορούν με θράσος χιλίων πιθήκων τον Κουφοντίνα ότι καπηλεύεται τους αγώνες του λαού μας.

Χρυσοκάνθαροι εκλεκτοί της εξουσίας, που αποσιωπούν κρατικές δολοφονίες και ρατσιστικά εγκλήματα, οσφυοκάμπτες των εκάστοτε αφεντικών τους (ποιος θυμάται το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών Αγώνων 2004;) αναζητούν «οικονομικά κίνητρα»στην έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Σχετικά με το θόρυβο για το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» και τον πρόλογο που έκανα σε αυτό, θέλω να διευκρινίσω τα εξής: Δεν είμαι και ουδέποτε υπήρξα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκα στην Ομάδα Ρόζα, αλλά, όπως και άλλα μέλη της, δεν εντάχθηκα στο κόμμα. Φυσικά, αυτά είναι γνωστά, ωστόσο διάφοροι κύκλοι σκόπιμα αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ για να συντηρούν το αγαπημένο τους τρομοϋστερικό και εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Είμαι ιδρυτικό μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και με αυτή την ιδιότητα κατάθεσα ως μάρτυρας υπεράσπισης του Δημήτρη Κουφοντίνα, υποστηρίζοντας ότι η 17 Νοέμβρη υπήρξε οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς και οι κατηγορούμενοι ως μέλη της πολιτικοί κρατούμενοι.

Με αυτή την έννοια, δέχτηκα με χαρά την πρόταση του συγγραφέα να επιμεληθώ και να προλογίσω το βιβλίο του, το οποίο –επιμένω– είναι εξαιρετικό και αξίζει να διαβαστεί από όσους και όσες δεν έχουν παρωπίδες και ασφυκτιούν μέσα στη «νομιμότητα» των μνημονίων, της λεηλασίας της ζωής μας, της γενικευμένης βαρβαρότητας.