Ανακοινώσεις

Ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας διεκδικώντας να γίνει σεβαστό το δικαίωμά του να παρακολουθεί τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο όπου φοιτά. Πρόκειται για αυτονόητο δικαίωμα –πόσο μάλλον που ο αδειούχος φοράει το «βραχιολάκι» εντοπισμού. Για την ακρίβεια, μια νορμάλ αστικοδημοκρατική Πολιτεία θα έπρεπε να προτρέπει τους κρατούμενους να κάνουν σπουδές. Φευ! Οι μεν δικαστές κωφεύουν στην κραυγή του Δημάκη.

Οι βαρύτατες ποινές που επιβλήθηκαν στους Αργ. Ντάλιο (27 χρόνια), Ν. Ρωμανό (18), Δ. Πολίτη (12), Γ. Μιχαηλίδη (11) και Γ. Τσάκαλο (5) αποτελούν ένα ακόμα «λιθαράκι» (μάλλον για βράχο πρόκειται...) στο οικοδόμημα του κράτους εξαίρεσης δικαιωμάτων, ιδιαίτερα απέναντι σε τμήματα του αντιεξουσιατικού και αναρχικού χώρου. Και άλλοι κατηγορούμενοι που προέρχονται απο τις τάξεις  του «εσωτερικού εχθρού» έχουν υποστεί κατά καιρούς την αυθεντία της Δικαιοσύνης που, ως εξουσία πλέον, ερμηνεύει, δικάζει και καταδικάζει με εξοντωτικές ποινές όχι μόνο με ταξικό πρόσημο, αλλά με πολιτικό σκοπό.

Σε αυτή την περίπτωση όμως το κράτος εξαίρεσης δικαιωμάτων προχωράει ακόμα περισσότερο: Τροποποιεί αυθαίρετα δικούς του νόμους και καταργεί δικές του δικαστικές αποφάσεις όταν το απαιτούν ο παραδειγματισμός και η πειθάρχηση. Έτσι, λοιπόν, το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών αδιαφορεί για την αμετάκλητη αθώωση των κατηγορουμένων για «ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση» και τους καταδικάζει ως «ατομικούς τρομοκράτες». Όμως, παρότι δεν είναι μέλη ομάδας με δομημένη και διαρκή δράση, όπως προβλέπει το 187 Α, παρ. 4 (τρομονόμος), τιμωρούνται με ποινές που αντιστοιχούν σε συμμετοχή σε δομημένη ομάδα!

Το συλλαλητήριο της 4^ης Φλεβάρη αποτέλεσε κορύφωση της εθνικιστικής έξαρσης των τελευταίων εβδομάδων, που προωθείται από ανοιχτά χουντοφασιστικούς και μιλιταριστικούς κύκλους, πάνω στην οποία, κόμματα όχι μόνο από την Δεξιά αλλά δυστυχώς και από την Αριστερά, είτε επενδύουν καιροσκοπικά, είτε ανέχονται και στηρίζουν ιδεοληπτικά.

1. Το όλο ζήτημα που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σχετικά με το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας οφειλόταν στην κατηγορηματική άρνηση του ελληνικού κράτους να περιλαμβάνεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία της γειτονικής χώρας.

Το λέμε εξαρχής: η νοσηρή «διπλωματία της περικεφαλαίας», που ξεκίνησαν το ’92 εκκλησιαστικοί παράγοντες και το τότε υπουργείο Εξωτερικών, ούτε τότε ήταν, ούτε τώρα είναι η «φωνή του λαού» ενάντια στις «ελίτ των Αθηνών». Είναι η σημαία ευκαιρίας για τη ΝΔ, τους πρώην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ και το βαθύ ελληνικό κράτος.

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι το εθνικιστικό κρεσέντο των τελευταίων ημερών, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη στη Θεσσαλονίκη για το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας - εκκλησία, βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ένωσης Κέντρου), απόστρατοι, «διανοούμενοι», πλαισιωμένοι και από το αναγκαίο εθνικό κίτς  βρακοφόρων κρητικών, καβαλάρηδων μακεδονομάχων και αρχαίων σπαρτιατών- που άνοιξε το δρόμο για την επέλαση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστοε

Το σύνθημα σύμφωνα με το οποίο όποιος κοιμάται πατριώτης, ξυπνά φασίστας, ήρθε να επιβεβαιώσει το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη για το όνομα της γειτονικής χώρας.

Αυτή την φορά η λέξη πρωτοφανές δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά κυριολεξία. Δεν έχει ξαναγίνει να κάνει κυβέρνηση (μάλιστα με υπογραφή του αρμόδιου υπουργού) αίτηση ακύρωσης κατά απόφασης Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών, όπως έπραξε η κυβέρνηση Τσίπρα για την παροχή ασύλου στον Τούρκο στρατιωτικό. Κι είναι ανήκουστο η ένσταση αυτή να κατατίθεται σε… αστυνομικό τμήμα.

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα τρομοσόου, αυτή τη φορά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι συλλήψεις στον Νέο Κόσμο των 9 Κούρδων και Τούρκων αντικαθεστωτικών μετατρέποντας σε τηλεοπτικό θρίλερ προς άγρα εντυπώσεων.

Όπως έχει συμβεί σε πάρα πολλές ανάλογες υποθέσεις στο παρελθόν: