δελτίο Θυέλλης 43

του Στρατή Μπουρνάζου 

Άνοιξα την τηλεόραση ανήμερα την 28η Οκτωβρίου. Καθώς ο παρουσιαστής στην ΕΡΤ3 έλεγε ότι θα δούμε «με τα μάτια της ψυχής μας» το καράβι που το λένε Ελλάδα και τη νοητή του παρέλαση ανά τους αιώνες, ενώ στη συνέχεια μνημόνευσε δεκάδες ονόματα (από τον Όμηρο και τον Αχιλλέα, μέχρι τη Σαπφώ, τον Λεωνίδα, τον Μεγαλέξανδρο, τον Παλαιολόγο, τον Κολοκοτρώνη, τον Τσαρούχη, τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη, τον Ξυλούρη) υποψιάστηκα πως είμαστε στην αρχή μιας πολλά υποσχόμενης τελετής. Η συνέχεια  -μιλάω για τη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη-  δεν με διέψευσε. Είχε απ' όλα: τη μαθητική μπάντα του Παπάφειου («εκλεκτού φυτωρίου μουσικής», όπως λέχθηκε), άρματα μάχης, καταδρομείς «με φλογερή πίστη», ΟΥΚ, συλλόγους εφέδρων που παρήλαυναν βροντοφωνάζοντας «Πατρίδα, Θρησκεία, Τιμή», στρατιωτικές μπάντες που παιάνιζαν «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα», την Ελληνική Δύναμη Κοσσυφοπεδίου (με σύμβολα τη σάρισα, το ξίφος και τη μακεδονική ασπίδα, και σύνθημα «Ανίκητος ει!» ). Αποκορύφωμα, οι αεροπορικές επιδείξεις, καθώς και ο χαιρετισμός του υπουργού Εθνικής Άμυνας που είπε ότι «ο άξονας Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος είναι ο άξονας προστασίας του ελληνισμού», τον οποίο «προστατεύουν οι Ένοπλες Δυνάμεις». Προηγουμένως, σε όλη την εκφώνηση και στους άλλους χαιρετισμούς, είχαν ακουστεί και τα απαραίτητα για τους Έλληνες που πολεμάνε σαν ήρωες και τους ήρωες που πολεμάνε σαν Έλληνες, τα διδάγματα από τα «επιτεύγματα» αλλά και τα «τραγικά λάθη» των Ελλήνων, την ανάγκη ομόνοιας.

Με λίγα λόγια, αν αφαιρούσες κάποιες «λεπτομέρειες» (τα πρόσωπα των επισήμων, τις ενδυμασίες, τη δημοτική γλώσσα της εκφώνησης) θα ήταν δύσκολο να χρονολογήσεις την τελετή: αν γινόταν το 2015, το 1990 ή το 1960. Γιατί η τελετή είχε, όπως είπα, απ' όλα: μπάντες, μαθητές, στρατιώτες, στρατιωτικούς, ιεράρχες. Όλα, εκτός από ένα: Έστω και την υποψία ότι η παρέλαση αυτή γινόταν με την Αριστερά στην κυβέρνηση.

του Μενέλαου Εξίογλου

Στις 31 Οκτώβρη, 500 άνθρωποι από όλη την Ελλάδα κάναμε πάρα πολλά χιλιόμετρα για να φτάσουμε και να διαδηλώσουμε ενάντια στην ύπαρξη του φράχτη του Έβρου. Πρόκειται για το φράχτη που κατασκευάστηκε επί υπουργίας Παπουτσή, βρίσκεται κοντά στο συνοριακό σταθμό των Καστανιών στον Έβρο και εκτείνεται για 12 χλμ. στη στενή ζώνη όπου τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν ταυτίζονται με την κοίτη του ποταμού Έβρου, αλλά γίνονται χερσαία. Γιατί ένα, περιορισμένης έκτασης τελικά, τεχνητό σύνορο προκαλεί τόση αντιπαράθεση με τόσο μένος, αλλά και κινητοποιεί τόσο κόσμο εναντίον του από την ανακοίνωση κιόλας της ανέγερσής του;
Ο φράχτης έχει καταρχήν μια πολύ πρακτική διάσταση και λειτουργία. Ενώ το ποτάμι «φροντίζει» για την επιτήρηση των συνόρων από το πέρασμα μεταναστών και προσφύγων (κυρίως κατά το χειμώνα, οπότε και είναι συνήθως υπερφουσκωμένο), η ζώνη των χερσαίων συνόρων δυσκόλευε ιδιαίτερα την επίβλεψη και γι' αυτόν το λόγο επιλεγόταν και ως κύρια διέλευση από τα κυκλώματα που έναντι αδράς αμοιβής διακινούσαν τους μετανάστες. Ο φράχτης, μαζί με τα πρόσθετα εξαρτήματα επιτήρησης που φορά, έχει έναν απολύτως σημαντικό ρόλο στον περιορισμό αυτής της μετακίνησης. Θριαμβευτικά, άλλωστε, η τότε δεξιά φιλοκυβερνητική ειδησεογραφία επευφημούσε την αποτελεσματικότητά του (bit.ly/1kozQ8m, bit.ly/1Naa4f6).
Ο φράχτης, λοιπόν, σταματά μετανάστες από το να περάσουν στην Ελλάδα και τους σπρώχνει είτε στα νησιά είτε στα πιο επικίνδυνα περάσματα διαμέσου του ποταμού. Η λειτουργία του είναι πραγματική και αποτρεπτική, πρόκειται για ένα κανονικό όπλο εναντίον της μετανάστευσης. Αν πέσει, επομένως, ο φράχτης, σημαίνει ότι λύνεται το ζήτημα της δημιουργίας ασφαλούς διόδου για τους πρόσφυγες;

του Γιώργου Μανιάτη

Στο μακρύ καλοκαίρι που πέρασε αποτυπώθηκε ανεξίτηλα η βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια τέτοια πύκνωση γεγονότων οι αντιφάσεις που συσσωρεύονται ξεσπούν με διαφορετικές χρονικότητες και κλίμακες. Τα κέντρα και οι όροι του κοινωνικού ανταγωνισμού φαίνεται να μετατοπίζονται και να αναδιατάσσονται.
Τη στιγμή της υπογραφής του 3ου Μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η Μέρκελ δήλωνε ότι δεν ήταν το «ελληνικό πρόβλημα» αλλά η «προσφυγική κρίση» που έθετε σε κίνδυνο την συνοχή της ΕΕ. Ενάμιση μήνα μετά, στις αρχές Σεπτέμβρη, όταν χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν εκδιωχθεί από το σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης άρχισαν να σχηματίζουν καραβάνια κατευθυνόμενοι προς την Αυστρία, η Μέρκελ έκανε τη μεγάλη στροφή και έστειλε γερμανικά τρένα να τους παραλάβουν. Ήταν η στιγμή που με μια μονομερή ενέργεια καταργούσε στην πράξη τον Κανονισμό του Δουβλίνου. Η Γερμανία που πάνω από μια δεκαετία είχε επωφεληθεί από τη συγκράτηση της μετανάστευσης κοντά στα εξωτερικά σύνορά της (και βεβαίως από την πρόσβαση στους εργαζομένους των ανατολικών χωρών της διευρυμένης ΕΕ), αποφάσισε να δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες αιτούντες άσυλο που είχαν ήδη διασχίσει δύο ή τρεις χώρες μέλη της ΕΕ.

Η σύνοδος Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τουρκίας κατέληξε ύστερα από διαπραγματεύσεις μηνών στη «συνεργασία», δηλαδή την ένταξη της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό καθεστώς διαχείρισης συνόρων και μετανάστευσης. Πιστεύεις ότι η πολιτική αυτή θα έχει τα αποτελέσματα που επιθυμεί η ΕΕ;
Όπως πάντα, είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια ασφαλή πρόβλεψη. Αλλά νομίζω ότι στην περίπτωση της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο εντεινόμενου αυταρχισμού της διακυβέρνησης Ερντογάν, η ΕΕ παίρνει μεγάλα ρίσκα. Από τη μια, οι διαπραγματεύσεις καταδεικνύουν ότι αυτή είναι μόνο η αρχή μιας μακράς διαπραγμάτευσης. Είδαμε ότι ενώ η ΕΕ προσέφερε 3 δισ. ευρώ «οικονομικής βοήθειας» για μια περίοδο δύο χρόνων, η τουρκική κυβέρνηση απαίτησε την καταβολή του ίδιου ποσού ανά έτος. Τελικά φαίνεται να συμφώνησαν ότι η ΕΕ θα πληρώνει τμηματικά, στο βαθμό που η τουρκική κυβέρνηση εκπληρώνει συγκεκριμένους στόχους που έχουν τεθεί. Με αυτό τον τρόπο η ευρωτουρκική συνεργασία μετατρέπεται σε μια διαπραγμάτευση δίχως τέλος, η οποία θα συνοδεύεται από περιόδους ανοίγματος και κλεισίματος των τουρκικών συνόρων. Ο έλεγχος της μετανάστευσης έχει μετατραπεί σε ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Από την άλλη, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι-ες ότι ο Ερντογάν έχει πραγματικά τη δυνατότητα να συγκρατήσει τα εκατομμύρια των σύρων προσφύγων; Όσα είδαμε να συμβαίνουν φέτος στην Ευρώπη, η άφιξη και η αυτοοργανωμένη μετακίνηση περίπου μισού εκατομμυρίου μεταναστών και προσφύγων, συμπίπτει με τη δομική κατάρρευση του μεταναστευτικού καθεστώτος της ΕΕ. Σε τελική ανάλυση ήταν η μεταναστευτική κίνηση που οδήγησε στην κατάρρευσή του. Πιστεύω ότι οι δυνάμεις αυτές είναι μια πρόκληση και για τον ίδιο τον Ερντογάν. Υπάρχει βέβαια πάντα ο κίνδυνος της προσφυγής στη βίαιη καταστολή και γι' αυτό πρέπει να στρέψουμε σταθερά την προσοχή μας σε όσα συμβαίνουν στην Τουρκία.

Στις 25/9 καταλάβαμε το εγκαταλελειμμένο 6όροφο κτίριο του ΕΤΕΑΜ στην οδό Νοταρά 26 στα Εξάρχεια, σε συνέχεια της κατάληψης σε κτίριο της οδού Αραχώβης, το οποίο όμως κρίθηκε ακατάλληλο για χρήση.
Η κατάληψη στέγης προσφύγων και μεταναστών αποτελεί μια προσπάθεια να δοθεί συγκεκριμένη και πρακτική απάντηση στο ζήτημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, ακριβώς τη στιγμή που το προσφυγικό ζήτημα κλιμακωνόταν, με χιλιάδες πρόσφυγες να πνίγονται στη θάλασσα της Μεσογείου και να στοιβάζονται στα λιμάνια των νησιών και τις πλατείες των πόλεων.
Η κίνηση της κατάληψης για τη δημιουργία μιας Αυτοοργανωμένης Κινηματικής Δομής προσωρινής φιλοξενίας αποτελεί μια μορφή αγώνα η οποία, χωρίς να υποβιβάζει καθόλου τα πολιτικά ζητήματα και τις διεκδικήσεις που αναδεικνύει το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, μας μετατοπίζει από το επίπεδο της καταγγελίας και της διαμαρτυρίας σε αυτό της άμεσης και αυτοοργανωμένης κινητοποίησης των αλληλέγγυων κοινωνικών δυνάμεων.
Μην έχοντας καμία εμπιστοσύνη στις κρατικές στρατηγικές διαχείρισης, από τη μια, και στην «αφιλοκερδή» δράση των ΜΚΟ, από την άλλη, αποφασίσαμε να αναδείξουμε την κοινωνική αυτενέργεια και την κινηματική δημιουργικότητα. Το κράτος και οι ΜΚΟ δεν αποδείχθηκαν μονάχα ανεπαρκείς ως προς την διαχείριση του ζητήματος, αλλά ταυτόχρονα έγινε ολοφάνερη η στρατηγική τους απέναντι σε αυτούς τους «ανεπιθύμητους» πληθυσμούς: πλασματικός διαχωρισμός σε πρόσφυγες και μετανάστες, frontex, hot spots, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στέγαση σε χώρους όσο το δυνατό πιο αποκομμένους από τον αστικό ιστό. Ταυτόχρονα, οι περισσότερες ΜΚΟ διαχειρίζονται τεράστια κονδύλια με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Η κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο κρατικό κτίριο στο κέντρο της Αθήνας λειτουργεί στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, δεν απομονώνει ούτε κρύβει τους πρόσφυγες από τα μάτια της κοινωνίας, αντίθετα διεκδικεί την αλληλεγγύη και τη συμμετοχή της, την οποία και κέρδισε σε μεγάλο βαθμό, όπως φαίνεται από τις εκατοντάδες ανθρώπων που ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα για βοήθεια. Η κατάληψη έδειξε ότι μπορούμε να επανανοηματοδοτήσουμε το δημόσιο πλούτο, και από κρατική ιδιοκτησία να του προσδώσουμε το χαρακτήρα του κοινού αγαθού που καλύπτει κοινωνικές ανάγκες.

της Βαγγελίτσας Κοντοδήμα

Όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι το κράτος υποχωρεί αφήνοντας τη θέση του στο κενό που δημιουργείται σε ιδιώτες εργολάβους, μη κυβερνητικές οργανώσεις, φορείς και επιχειρηματίες. Σε τομείς νευραλγικούς ή και λιγότερο σημαντικούς οι θέσεις εργασίας δεν καλύπτονται πλέον από το Δημόσιο  - κάτι το οποίο συνεπάγεται σταθερότητα στην υπηρεσία που παρέχεται στον πολίτη αλλά και στην εργασία για τα άτομα που καλύπτουν τη θέση.
Πριν ακόμη και από το επίσημο κλείσιμο υπηρεσιών και οργανισμών, είχαν ήδη αρχίσει να παρεισφρέουν και να αναλαμβάνουν το ρόλο που όφειλε να ασκεί μια κρατική δομή, πλήθος προγραμμάτων με χρηματοδότηση ευρωπαϊκή ή από ιδρύματα επιχειρηματικών ομίλων, καθώς και η υπεργολαβική ανάληψη αλλά και αντίληψη και διεκπεραίωση υπηρεσιών αντί του Δημοσίου.
Παράδειγμα πρώτο, όχι τόσο γνωστό
Γιατί το υπουργείο Παιδείας αναθέτει σε άλλους φορείς την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων;
Τα τελευταία πολλά χρόνια βλέπουμε να υλοποιούνται στο δημόσιο σχολείο εκπαιδευτικά προγράμματα που απευθύνονται σε δίγλωσσα παιδιά, σε παιδιά Ρομά και σε παιδιά της μουσουλμανικής κοινότητας. Τα προγράμματα υλοποιούνται με χρηματοδότηση ΕΣΠΑ και άρα αποσπασματικά, με μεγάλες χρονικές περιόδους κενές, δειγματοληπτικά σε κάποια σχολειά και φυσικά με τις και τους εκπαιδευτικούς που απασχολούνται να βρίσκονται σε καθεστώς εξαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων. Το υπουργείο αρνείται να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί και να φροντίσει να καλύπτει τις (πάγιες και διαρκείς) ανάγκες των μαθητών και των μαθητριών που προέρχονται από λιγότερο προνομιούχες ομάδες ή που χρειάζονται υποστήριξη στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ορίζει π.χ. το πανεπιστήμιο υπεργολάβο, του αναθέτει το έργο και έτσι εμφανίζει έργο υποστηρικτικό σε ευάλωτες κοινωνικά ομάδες και αντί να εντάξει στον κρατικό προϋπολογισμό το συγκεκριμένο έργο, δημιουργεί ακόμη μια ταχύτητα  -τη χαμηλότερη-  εργαζομένων στο σχολείο, με μπλοκάκι και χωρίς δυνατότητα αναγνώρισης προϋπηρεσίας.

της Μυρτώς Λαζαρίδου

Tη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρισκόμαστε λίγο πριν την ολοκλήρωση της δίκης του Δικτύου κατά της Ομάδας Δέλτα. Η ιστορία πλέον γνωστή. Στις 5 Μαΐου του 2010 μετά την παλλαϊκή διαδήλωση κατά του Μνημονίου και τον εγκληματικό εμπρησμό της Μαρφίν, οι αστυνομικές μονάδες παίρνουν εντολές να κατακλύσουν τα Εξάρχεια και να ενεργήσουν «σαν οδοστρωτήρες». Στο πλαίσιο της τρομοκρατίας που εξαπέλυσε τότε η αστυνομία, μια ομάδα Δέλτα εισέβαλε απρόκλητα στα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, χτύπησε και τραυμάτισε μέλη των συλλογικοτήτων - εκ των οποίων ένα σοβαρά - και κατέστρεψε υποδομές.
Το φθινόπωρο του 2013 έγινε η δίκη έπειτα από μήνυση που υπέβαλαν οι δύο συλλογικότητες, η οποία κατέληξε στην προκλητική αθώωση των Δελτάδων και στην ακόμη πιο εξοργιστική απόφαση του Δικαστηρίου ότι οι τραυματισμοί και οι καταστροφές είναι άγνωστο πώς συνέβησαν, εφόσον έγινε δεκτός ο ισχυρισμός των μπάτσων ότι δεν μπήκαν ποτέ μέσα στο κτίριο. Ωστόσο, η απόφαση αυτή ήταν πράγματι σκανδαλώδης αν κοίταζε κανείς τα αποδεικτικά στοιχεία (φωτογραφίες, πινακίδες κυκλοφορίας, ιατροδικαστική έκθεση από τον τραυματισμό) και τις μαρτυρίες της πολιτικής αγωγής. Με αυτά τα δεδομένα, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της δίκης, ο Εισαγγελέας Εφετών κ. Ασπρογέρακας ασκεί έφεση και η υπόθεση παίρνει ξανά το δρόμο της Δικαιοσύνης.
Και ερχόμαστε στο παρόν, στην εκδίκαση της έφεσης, και μάλιστα σε μια συγκυρία όπου η Ομάδα Δέλτα έχει διαλυθεί, αφού στο μεταξύ βέβαια είχε παρουσιάσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο δείγμα εργασίας (βίας, τραμπουκισμών, τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας), με απόγειο την τελευταία περίοδο τον βασανισμό ανήλικων συλληφθέντων.

των Ντογάν Τσετίνκαγια και Χουσεϊν Μπεμπρέκ

Η οπισθοχώρηση του ΑΚP, που ξεκίνησε με την εξέγερση στο πάρκο Γκεζί, τελειώνει μετά τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου. Το γεγονός ότι το HDP πέρασε το όριο του 10% αλλά έχασε σε δυναμική, δεν αποτελεί για εμάς την ουσία της ήττας. Η πραγματική αιτία της ήττας από την εξέγερση μέχρι και τις εκλογές της 7ης Ιουνίου ήταν το γεγονός ότι το ΑΚP κατάφερε να σταματήσει την κάθοδό του.
Παρ' όλο που η νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΑKP δέχτηκε πλήγμα, εντούτοις μέσα από μια συντηρητική και λαϊκιστική ρητορική κατάφερε να γιατρέψει τις πληγές του (προς το παρόν, βέβαια). Από την ήττα της 7ης Ιουνίου μέχρι τη νίκη της 1ης Νοεμβρίου έπαιξε μεγάλο ρόλο η παρέμβαση του Ερντογάν. Η παρέμβαση αυτή άλλοτε εκφράστηκε με τη βία και άλλοτε μέσα από το «χάιδεμα» της εσωτερικής αντιπολίτευσης. Η τελευταία ζούσε με το όνειρο του 2011, δηλαδή με το ρόλο του ΑΚP ως σταθεροποιητικής δύναμης στην Τουρκία. Το σύστημα της Τουρκίας ήταν ανίκανο στην εξεύρεση ενός άλλου κόμματος για τη διακυβέρνηση της χώρας. Το ΑKP απέδειξε ότι είχε τη δύναμη να διδαχθεί από την ήττα της 7ης Ιούνιου.
Στην τελευταία εκλογική καμπάνια κινήθηκε στη λογική του μαστίγιου και του καρότου. Το καρότο είχε δύο εκδοχές. Η πρώτη ήταν ο κατώτερος μισθός στις 1.300 λίρες και η δεύτερη ήταν η επίτευξη της ειρήνης με το φιλοκουρδικό κόμμα, εάν αυτό κατάφερνε να αρνηθεί τον εαυτό του. Το δεύτερο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αποδοχή του σε ορισμένους.

της Λουκίας Κοτρωνάκη

Ο τρόπος με τον οποίο οι «εθνικές», πολιτικές και κινηματικές, πραγματικότητες επηρεάζουν τα διεθνιστικά κινήματα είναι πολλές φορές άδηλος -  πλην καταλυτικός. Δεν εισηγούμαι, ασφαλώς, τη θέση της πεταλούδας που τινάζει τα φτερά της στο Πεκίνο και πυροδοτεί παγκόσμιες κοινωνικές εκρήξεις. Αν και, εν μέρει, ορθή αυτή η προσέγγιση καθώς η έμπνευση των νικηφόρων αγώνων, ή έστω των αγώνων που δόθηκαν, ταξιδεύει, πολλές φορές, πολύ πιο μακριά από τα εθνικά σύνορα, ωστόσο στη συγκυρία που διανύουμε, μάλλον, δεν μοιάζει να είναι αναλυτικά επίκαιρη. Απεναντίας, αυτό που φαίνεται να στοιχειώνει τα υφιστάμενα διεθνιστικά κινήματα είναι το αντίθετο φαινόμενο: Οι αλλαγές και οι αναπροσαρμογές που συνεπάγονται για το διεθνές πεδίο αγώνων τα αλλεπάλληλα τσακίσματα των φτερών της περιβόητης πεταλούδας, - εν προκειμένω της ελληνικής πεταλούδας. Με ποιες αιχμές, ποιες εκστρατείες και ποια κινηματικά γεγονότα θα εμψυχωθεί η δράση του Blockupy την επαύριο ματαίωσης της κινηματικής δράσης και της επικράτησης του δόγματος TINΑ στην πολλά υποσχόμενη «ελληνική περίπτωση»;
Το Blockupy, όπως είναι ίσως γνωστό, συγκροτείται το 2013 ως ένα διεθνές όχημα κινητοποιήσεων ενάντια στις πολιτικές λιτότητας και φτώχειας στην Ευρώπη. Με σπονδυλική στήλη ακτιβιστές και ακτιβίστριες προερχόμενους-ες κυρίως από τη Γερμανία -λόγω, εικάζει κανείς, μιας ιδιότυπης «εθνικής» ενοχής για τον ηγετικό ρόλο της χώρας στην εκπόνηση του προγράμματος κοινωνικής ερήμωσης στην Ευρώπη- στο Blockupy συναρθρώνουν τις εμπειρίες και τα περιεχόμενα διεκδίκησής τους κινήματα και συλλογικότητες από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Ελλάδα. Στόχος και πρόκληση γι' αυτό το δίκτυο ευρωπαϊκών νομάδων είναι η δημιουργία θεαματικών γεγονότων διαμαρτυρίας που να καταδεικνύουν τους «νέους» (;) διεθνείς ρυθμιστές των ευρωπαϊκών και εντόπιων πολιτικών (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και να ευνοούν τη συνάντηση και το συντονισμό των αντιστάσεων στην Ευρώπη της λιτότητας και του αυταρχισμού.

Πιστό στην παράδοση της αιφνιδιαστικής έκδοσης του (άλλωστε καμία θύελλα δεν μπορεί να προβλεφθεί…), το νέο τεύχος του Δελτίου Θυέλλης μόλις έκανε την εμφάνισή του. Το Δελτίο Θυέλλης αποτελεί την περιοδική έκδοση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Χωρίς να εμπίπτει στον παραδοσιακό χαρακτηρισμό του «οργάνου», αντανακλά τους πολιτικούς προσανατολισμούς της συλλογικότητας και απηχεί τους προβληματισμούς των μελών της. Επιπλέον, το Δελτίο Θυέλλης φιλοξενεί κείμενα καλών φίλων και συντρόφων που δεν είναι μέλη του Δικτύου.
Το τρέχον τεύχος έχει ως κεντρικό θέμα την προσφυγική κρίση και την αντιμετώπισή της από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ελληνική κυβέρνηση. Ο τίτλος «Ασφαλή σύνορα ή ασφαλείς πρόσφυγες;» θέτει εύγλωττα το μεγάλο διακύβευμα των ημερών.
Το νέο Δελτίο Θυέλλης δίνει έμφαση στην ανάλυση της συγκυρίας που έχει προκύψει μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, τις εκλογές και την εφαρμογή του Μνημονίου από τους πάλαι ποτέ πολέμιους του. Ταυτόχρονα, καταπιάνεται όλα εκείνα τα θέματα (κρατική καταστολή, κινηματικές πρωτοβουλίες, διεθνοποίηση αγώνων) που συνιστούν την ιδιαίτερη ατζέντα του Δικτύου.
Το Δελτίο Θυέλλης μπορείτε να το βρείτε στα γραφεία του Δικτύου (Τσαμαδού 13). Μπορείτε επίσης να το κατεβάσετε από την ιστοσελίδα μας (diktio.org) –γιατί είναι καλό τα πράγματα που αξίζουν, να μην έχουν τιμή.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

https://www.diktio.org/sites/diktio.org/files/deltio-43.pdf