Δυσάρεστες αλλά αναγκαίες διευκρινίσεις

Τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει τα κρούσματα πρακτικών τα οποία όχι μόνο δεν εξυπηρετούν την προώθηση και τους στόχους του χώρου στο όνομα του οποίου συνήθως γίνονται, αλλά αντίθετα το υπονομεύουν και το απομονώνουν κοινωνικά. Πρόκειται για πρακτικές στις οποίες περισσεύει το έλλειμμα λογικής και η ανώφελη και πολλές φορές βάρβαρη βία.
Επειδή έχει περάσει ένας μήνας από το τελευταίο κατόρθωμα (εννοούμε το βαρύτατο τραυματισμό του φοιτητή μέλους του σχήματος «El Condor Pasa» στην Θεσσαλονίκη) από αυτήν την κατηγορία «εχθρών του κράτους» που όμως φαίνεται να μισεί την κοινωνία, γι’ αυτό αντιμετωπίζει με το ίδιο ακριβώς τρόπο έναν αστυνομικό και έναν καμεραμάν, ένα γραφειοκράτη συνδικαλιστή και έναν φοιτητή, αξιοποιούμε αυτό το «ήσυχο μεσοδιάστημα» για να επισημάνουμε τα εξής:
1. Η συνεχής άνοδος του «πήχη της βίας», αν δεν συνδυάζεται με αντίστοιχη αύξηση του πήχη της μαχητικότητας τμημάτων της κοινωνίας και του κινήματος, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη συντριβή όχι μόνο των ομάδων που «ανεβάζουν τον πήχη της βίας», αλλά του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Με αυτό, προφανώς, δεν εννοούμε ότι όσοι συγκρούονται με τα ΜΑΤ ευθύνονται για την σκλήρυνση της καταστολής, αλλά ότι αν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την καταστολή, το χτύπημα στους μηχανισμούς της μπορεί να είναι από συμβολικό ως αυτοκαταστροφικό.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να αρχίσουμε μια συζήτηση για τη στάση μας απέναντι στην ανερμάτιστη ιδεολογικά, χωρίς οριοθετήσεις και χωρίς κριτήρια, φετιχοποίηση της βίας, σε μια συγκυρία όπου η κρατική καταστολή διογκώνεται διεθνώς, το «κράτος δικαίου» συρρικνώνεται απελπιστικά και το δικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη μας και ο καταγγελτικός ιδεολογικός μας λόγος, η αντιπαράθεσή μας με την κρατική βαρβαρότητα, ενώ η ελπίδα μας είναι να καταφέρουμε να πείσουμε την κοινωνία για όλα αυτά.
Δεν υπήρξε κανένας αγώνας στην ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος που να τελεσφόρησε ερήμην της κοινωνίας. Και ναι μεν «η επανάσταση δεν είναι κέντημα αλλά μια πράξη βίας με την οποία μια τάξη ανατρέπει την άλλη» ή «η βία είναι η μαμή της ιστορίας», εντούτοις, για να δρα απελευθερωτικά και ανατρεπτικά πρέπει να αντιστοιχεί στο επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος.
Στόχος μας δεν μπορεί να είναι να έχουμε την κοινωνία ή τουλάχιστον τα καταπιεσμένα ή τα καλύτερα κομμάτια της απέναντί μας αλλά μαζί μας. Αυτό σημαίνει ότι ένα κίνημα σε όσο αντίξοες συνθήκες και αν βρίσκεται, πρέπει να έχει την ικανότητα διάκρισης της ωφέλιμης σύγκρουσης για το ίδιο και την κοινωνία από τη αυτοαναφερόμενη και εκτονωτική βία. Το κύριο προσόν που πρέπει να διαθέτει αυτός ή αυτή που παλεύει να ανατρέψει την ταξική, αυταρχική κοινωνία δεν είναι ο «τσαμπουκάς». Είναι το πολιτικό θάρρος. Και κυρίως, είναι η ικανότητα να επιμένει σε αρχές και αξίες που διαφοροποιούν καθοριστικά τον τύπο της κοινωνίας που έχουμε απ’ αυτή που θέλουμε. Η βάση της κοινωνικής σύγκρουσης που επιδιώκουμε και προωθούμε έχει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, είναι η όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών ανταγωνισμών που οδηγεί στον άλλο τύπο κοινωνίας.
2. Ποια απελευθερωτική αξία, ποιο αντιεξουσιαστικό πρόταγμα και ποια επαναστατική αναζήτηση έχουν σχέση με λιντσαρίσματα, κανιβαλισμούς και ανθρωποφαγία; Ακόμη, ποια σχέση έχουν με όλα αυτά τα φασιστοειδή που παραλίγο να σκοτώσουν ένα φοιτητή επειδή εμποδίστηκαν να λεηλατήσουν τη σχολή;
Έλεος! Το λιντσάρισμα είναι βαρβαρότητα. Ως τέτοια δεν έχει θέση μέσα στο κίνημα και την χαρίζουμε στους εκπροσώπους της, δηλαδή το κράτος και το κεφάλαιο.