Δελτίο Θυέλλης 41

Κινητοποιήσεις του Blockupy στη Φρανκφούρτη

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:47μμ

Το BLOCKUPYείναι μια διεθνής πανευρωπαϊκή διοργάνωση που στοχεύει στην ανάπτυξη κοινής πρακτικής ενάντια στην πολιτική της κρίσης και σε μια αλληλέγγυα Ευρώπη φτιαγμένη από τα κάτω, είναι ένα κίνημα που οργανώνει ανοιχτές μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην κρίση, μέσα στην καρδιά του ευρωπαϊκού καθεστώτος.

Η διοργάνωση του BLOCKUPY2015 στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Θύμισε κάτι από τις μεγάλες διεθνείς πορείες του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και του αντιπολεμικού κινήματος, αν όχι στη μαζικότητα, σίγουρα στη διεθνή εκπροσώπηση. Όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση στις 22/3 της οργανωτικής, κατάφερε μια κινητοποίηση μέσα στην καρδιά του κτήνους για να εμποδίσει τα εγκαίνια της ΕΚΤ και να μετατρέψει τη φιέστα τους σε φεστιβάλ των ευρωπαϊκών κινημάτων και σε μια κοινή αποφασιστική αντίσταση ενάντια στην επικρατούσα πολιτική της κρίσης. Μόνο η ανακοίνωση των δράσεων του BLOCKUPYήταν αρκετή για να μετατρέψει την τελετή έναρξης σε γελοία μικρό, σχεδόν ασήμαντο, γεγονός και να αναγκάσει την ΕΚΤ να αποσυρθεί στο προπύργιό της που φρουρούταν από 10.000 αστυνομικούς και περίφραξη τύπου ΝΑΤΟ.

Η επιτυχία της διοργάνωσης οφείλεται στην αφοσίωση και τη δουλειά εκατοντάδων ακτιβιστών-ριών στη Φρανκφούρτη και αλλού. Παρά την άρνηση για βοήθεια από τις τοπικές αρχές της πόλης, φιλοξενήθηκαν για ύπνο πάνω από 3.000 άτομα, οργανώθηκαν δωρεάν γεύματα, γιατροί παρείχαν βοήθεια στο δρόμο την ώρα των κινητοποιήσεων, νομική βοήθεια ήταν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη.

Την Τρίτη (17/3) το απόγευμα έγινε ενημερωτική συνέλευση στο κτίριο του DGBσε αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Ανακοινώθηκαν τα σημεία μπλοκαρίσματος, δόθηκαν απαραίτητες πληροφορίες (χάρτες κινητοποιήσεων, τηλέφωνα νομικής βοήθειας, οδηγίες για τυχόν σύλληψη κ.λπ.).

Στις 18/3, από τις 6 το πρωί συγκεντρώθηκαν στα μπλόκα περίπου 6.000 άτομα, από τα οποία 1.000 προέρχονταν από άλλες χώρες, αψηφώντας τη μεγάλη αστυνομική δύναμη, τα δακρυγόνα και τις αντλίες νερού. Όσο διαρκούσαν τα μπλόκα το κέντρο της Φρανκφούρτης ήταν «ακίνητο», με τεράστιες ουρές αυτοκινήτων και εκατοντάδες οχήματα της αστυνομίας. Ο Ντράγκι μεταφέρθηκε στην ΕΚΤ με ελικόπτερο, στα εγκαίνια δεν παραβρέθηκε κανένας γερμανός υπουργός παρά μόνο κάποιοι δευτεροκλασάτοι ντόπιοι πολιτικοί. Όπως έγραψε η Παρεμβασιακή Αριστερά σε ανακοίνωση της, «οποιαδήποτε επαρχιακή σχολική γιορτή είναι πιο σημαντική» (από άποψη συμμετοχής επισήμων).

Όσον αφορά κάποια καμένα περιπολικά, η ανακοίνωση του BLOCKUPYξεκαθαρίζει, ότι όλες οι δράσεις και οι ενέργειες που έγιναν την Τετάρτη το πρωί δεν έγιναν όπως είχαν προγραμματιστεί και συμφωνηθεί. Πρέπει να υπάρξει συζήτηση και αξιολόγηση όλων αυτών, όμως σε κάθε περίπτωση μέσα στο κίνημα και μεταξύ των ακτιβιστών. Η μεγάλη συμμετοχή, πέρα από κάθε προσδοκία των οργανωτών, στην απογευματινή πορεία δείχνει ότι το πολύμορφο/πολύχρωμο κίνημα δεν διασπάστηκε από αυτό, παρ' όλες τις πιέσεις που δέχτηκε. Η Ναόμι Κλάιν στο συλλαλητήριο απευθύνθηκε στην ΕΚΤ λέγοντας «εσείς είστε οι πραγματικοί βάνδαλοι, δεν βάλατε φωτιά σε αυτοκίνητα, βάλατε φωτιά σε όλο τον κόσμο».

Θεματικές: 

Κοινωνική αυτοοργάνωση σε καιρούς κρίσης: Ένα παράδειγμα από την Αργεντινή

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:46μμ

Τι σημαίνει να συμμετέχεις σε πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις που δουλεύουν στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής εν προκειμένω, έχουν πρόταγμα τη λαϊκή χειραφέτηση και εξουσία, αντιπαλεύουν το νεοφιλελευθερι-σμό και τον ιμπεριαλισμό και κινητοποιούνται στο πλαίσιο της αλληλεγγύης και των εναλλακτικών μορφών (συν)ύπαρξης και δράσης;

Στην Αργεντινή αυτή η μορφή πολιτικοποίησης εμφανίζεται λίγα χρόνια πριν από την κρίση του 2001-2002 και διευρύνεται στη συνέχεια. Ταυτόχρονα, δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο οι παραδοσιακές πολιτικές οργανώσεις και τα κόμματα έχουν χάσει το κύρος τους και τα ερείσματά τους στην κοινωνία και εν πολλοίς έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση της πλειονότητας με τον ακραίο πολιτικαντισμό και τη διαφθορά. Στο μεταξύ, η ψαλίδα μεταξύ φτωχών και πλουσίων έχει διευρυνθεί, και η φτωχοποίηση των ήδη φτωχών απειλεί πλέον τη ζωή των τελευταίων, με την πολιτεία να περιορίζεται σε διαχείριση της ανέχειας.

Η επιτακτική ανάγκη, η μαχητικότητα των «από κάτω» σε συνδυασμό και με τις ιδιαιτερότητες της Λατινικής Αμερικής (βλ. μεταξύ άλλων, τα φεουδαλικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, την ύπαρξη ιθαγενικών κινημάτων, το ρόλο της Θεολογίας της Απελευθέρωσης στην οργάνωση των «από κάτω», τα κινήματα των ανέργων, των Πικετέρος κ.λπ.) δημιούργησαν μια νέα μορφή πολιτικοποίησης που εξαπλώθηκε σε δίκτυα από γειτονιά σε γειτονιά και από πόλη σε πόλη σε ολόκληρη τη χώρα. Έτσι θα δημιουργηθεί ένα κίνημα πολλά υποσχόμενο, το οποίο, αφενός, πάλευε για την επιβίωσή του επενδύοντας στο «μαζί» και στην αξιοπρέπεια, οικοδομώντας δομές αλληλεγγύης με οριζόντιο τρόπο και, αφετέρου, διεκδικούσε θέση και δικαιώματα πιέζοντας την πολιτεία για παροχές, κοινωνικό κράτος κ.λπ.

Μια τέτοια πολιτική-κοινωνική οργάνωση είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε από κοντά και μάλιστα από τα πρώτα βήματά της. Το όνομα αυτής BibliotecaPopularUturuncos(Λαϊκή Βιβλιοθήκη Ουτουρούνκος)  που ως προς το όνομα μόνο την καλή πρόθεση δήλωνε. Στήθηκε στα φτωχά και παρατημένα προάστια της εξίσου παραμελημένης επαρχίας Χουχούι στα βόρεια της Αργεντινής. Αρχικοί εμπνευστές, μια παρέα ντόπιων και νεοφερμένων αριστερών που είχαν ήδη την εμπειρία αυτού του τρόπου δράσης σε άλλες πόλεις της Αργεντινής και θέλησαν να φτιάξουν κάτι παρεμφερές σε μια φτωχογειτονιά όπου ζουν κυρίως οικογένειες Ινδιάνων σε αυθαίρετα. Πρώτα απ' όλα χρειαζόταν ένα ας το πούμε με ελληνικούς όρους «στέκι».

Μια πετυχημένη πρώτη εκδήλωση-γιορτή, την ημέρα του παιδιού, έγινε η αφορμή για να γνωστοποιηθεί το νέο εγχείρημα στη γειτονιά. Εκείνη τη μέρα, εκτός από την παράσταση κουκλοθέατρου, το γάλα των παιδιών, τους χορούς και τις μουσικές μικρών και μεγάλων, μπήκε το θεμέλιο για τη δημουργία μιας μόνιμης συνέλευσης των κατοίκων, όπου θα συζητούσαν τις ιδιαίτερες ανάγκες τους. Σύντομα στη συνέλευση αυτή θα εκφραζόταν η επιθυμία σύνδεσής της με το FrentePopularDarioSantillan(Λαϊκό Μέτωπο Νταρίο Σαντιγιάν) που δραστηριοποιούνταν μέσω πολλών και διαφορετικών μεταξύ τους οργανώσεων σε ολόκληρη την Αργεντινή, αλλά με κοινό όραμα και με χαρακτηριστικά για τα οποία μιλήσαμε στην αρχή. Πράγματι, η Λαϊκή Βιβλιοθήκη έγινε μέλος του Μετώπου, γεγονός πολύ σημαντικό για το μέλλον της νέας οργάνωσης, καθώς στο εξής εντάχθηκε σε ένα σύστημα διαρκούς επαφής, συναντήσεων, συζητήσεων, ανταλλαγής εμπειριών με τις υπόλοιπες ομάδες του δικτύου, ενώ έλαβε και πολύ μεγάλη βοήθεια σε όλα τα επίπεδα (υλικοτεχνικό, οικονομικό, τεχνογνωσίας).

Θεματικές: 

Νεολαιίστικη κινηματική άνθηση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:45μμ

Τον Οκτώβριο του 2014 η κυβέρνηση του Νίκολα Γκρούεβσκι δημοσίευσε την πρότασή της για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην ανώτατη παιδεία. Η πρόταση σκόπευε στην πειθάρχηση των καθηγητών και στην τρομοκράτηση των φοιτητών-ριών.       Με τη μέθοδο της αξιολόγησης «κοσκίνιζε» τους μη αρεστούς καθηγητές και περιόριζε το δικαίωμα για μόρφωση των νέων. Γι' αυτή τη δουλειά εισήγαγε μια εξωτερική επιτροπή εξετάσων. Στο δεύτερο και τέταρτο έτος σπουδών οι φοιτητές και φοιτήτριες (μετά τις εξεταστικές τους) θα περνούσαν από την κρίση της επιτροπής (με εξετάσεις) και θα αποφασιζόταν ποιοι-ες θα αποκόπτονταν από τις σπουδές, θα συνέχιζαν πληρώνωντας δίδακτρα, θα έπαιρναν πτυχίο ή θα δίδασκαν.

Τα όργανα της επίσημης φοιτητικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, απαξιωμένα λόγω της συναινετικής τους πολιτικής, είχαν εκλεγεί με τη συμμετοχή του 3% και ενώ είχε ήδη λήξει η θητεία τους, πρότειναν ως αντίδραση έναν περίπατο σε κάποιο λόφο.

Το κύριο σώμα των φοιτητών συγκρότησε κοινή συνελεύση. Την ονόμασε «Φοιτητική Ολομέλεια». Με οριζόντιο και αμεσοδημοκρατικό τρόπο οργάνωσε την αντίσταση. Παράλληλα, ένα τμήμα των καθηγητών ακολούθησε το παράδειγμα των φοιτητών και οργάνωσε την Καθηγητική Ολομέλεια. Η πρώτη διαδήλωση έγινε στις 17 Νοέμβρη με μεγάλη συμμετοχή.

Η κυβέρνηση θορυβήθηκε. Τα ΜΜΕ, που κατά πλειονότητα ελέγχονται από την κυβέρνηση, απαξίωσαν το κίνημα που άρχισε να αναπτύσσεται. Λασπολόγησαν λέγοντας ότι οργανώνεται από την αντιπολίτευση και ότι χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Σόρος, μήπως και αποσυσπειρωθεί. Σε φωτογραφίες και βίντεο από τη διαδήλωση «κύκλωσαν» με κόκκινο μαρκαδόρο πρόσωπα αναφέροντας κοινωνικές ιδιότητες, π.χ., εργαζόμενος σε ΜΚΟ, μέλος της αντιπολίτευσης κ.λπ.

Το επόμενο διάστημα το φοιτητικό κίνημα συμμετείχε σε εργατικές κινητοποιήσεις των επισφαλώς εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Να αναφέρουμε εδώ ότι τα εργατικά συνδικάτα είναι πλήρως απαξιωμένα από τους εργαζόμενους. Στο δημόσιο τομέα ΔΕΝ απεργεί ποτέ κανείς, μια και δημόσιος υπάλληλος γίνεται όποιος είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος. Όταν αλλάζει η κυβέρνηση αλλάζουν και οι υπάλληλοι. Στον ιδωτικό τομέα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία συμμετείχε στο πάρτι του δημόσιου πλούτου που έγινε ιδιωτικός ή δεν έχουν δημιουργηθεί εργατικές ενώσεις. Παρ' όλα αυτά πρεκάριοι (μέσω δύο κινηματικών αριστερών συλλογικοτήτων) προσπάθησαν να αντιδράσουν στην επιβολή πρόσθετου φόρου 10% (δήθεν για «περίθαλψη», όταν οι υψηλόμισθοι δεν έβαζαν το χέρι στην τσέπη).

Στις 10 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση στη σύγχρονη ιστορία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Πάνω από δέκα χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν στα Σκόπια, στα Μπίτολα οι μαθητές των λυκείων μπήκαν στη φοιτητική διαδήλωση και οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης συγκρότησαν την «Καθηγητική Ολομέλεια», ενώ έγινε διαδήλωση και στο Στιπ. Κάποιοι διαδηλωτές φόρεσαν κόκκινους κύκλους γύρω από τα πρόσωπά τους χλευάζοντας τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση.

Θεματικές: 

Η Ελλάδα είναι η Ευρώπη... Για το διεθνή συντονισμό των αγώνων

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:44μμ

Ενώ γράφουμε αυτό το κείμενο, το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καταστεί ακόμα σαφές. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτές οι μέρες διαγράφουν ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Για πρώτη φορά, μια κυβέρνηση η οποία αντιτίθεται στο δόγμα της λιτότητας, συγκρούστηκε με τους μεγαλύτερους υποστηρικτές του, ακριβώς εκεί, στην «καρδιά του νεοφιλελεύθερου κτήνους» το οποίο εκπροσωπεί η Τρόικα. Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να καθορίσει μια μερική αλλαγή πορείας είτε απλώς καταστήσει προφανές ότι στο εσωτερικό της ΕΕ δεν υπάρχει πια χώρος για τη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα, το άμεσο μέλλον των ευρωπαϊκών λαών θα καθοριστεί από το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων.              

Γύρω από αυτές, και κυρίως ανάμεσα στις 11 και στις 16 Φεβρουαρίου, στις μεγαλύτερες πόλεις της ΕΕ οργανώθηκαν διαδηλώσεις ενάντια στη λιτότητα και υπέρ των ελληνικών θέσεων. Από τη Λισαβόνα μέχρι το Μπέλφαστ, από τη Μαδρίτη μέχρι τις Βρυξέλλες, από τη Ρώμη μέχρι το Λονδίνο, από το Άμστερνταμ μέχρι το Βερολίνο και από το Παρίσι μέχρι τη Φρανκφούρτη, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν ότι υπάρχει εναλλακτική στις επιταγές της Τρόικας και αυτή θα πρέπει να εφαρμοστεί. Οι συγκεντρώσεις σε Μαδρίτη και Βερολίνο χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη συμμετοχή.

Στην Ιταλία, οι ημέρες των κινητοποιήσεων ήταν κυρίως δύο. Την 11η Φεβρουαρίου οργανώθηκαν συγκεντρώσεις σε περισσότερες από 20 ιταλικές πόλεις, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, ως απάντηση στο κάλεσμα των ελληνικών διαδηλώσεων της εβδομάδας που είχε προηγηθεί. Σε μερικές από αυτές, οι διαδηλώσεις οργανώθηκαν από την ιταλική Αριστερά, η οποία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν στην άλλη πλευρά της Αδριατικής, καθώς και για τα αποτελέσματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε άλλες περιπτώσεις, τα καλέσματα αυτά έγιναν από χώρους και συλλογικότητες του κινήματος που επιθυμούσαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον ελληνικό λαό για όλους εκείνους τους αγώνες που τα τελευταία χρόνια ταρακούνησαν τη χώρα και που τώρα έχουν ανάγκη να καρπωθούν κάποιες νίκες. Αυτή η δεύτερη δυναμική υπήρξε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, γιατί άνοιξε μια ευρεία συζήτηση στο εσωτερικό του ιταλικού κινήματος για το εάν θα πρέπει να συμμετέχει κανείς σε διαδηλώσεις υπέρ μιας κυβέρνησης. Προφανώς και οι απόψεις ήταν πολλές. Παρ' όλα αυτά η επιλογή να υπάρξει μια κάποια ανταπόκριση στο κάλεσμα που προερχόταν από την Ελλάδα ήταν ξεκάθαρη στους διάφορους πολιτικούς χώρους του ιταλικού κινήματος.

Στις 14 Φεβρουαρίου, υπήρξε ένα πανιταλικό κάλεσμα από το κόμμα Sinistra, EcologiaeLibertα και από την L'AltraEuropaperTsipras. Σ' αυτή την πορεία συμμετείχαν πολλές οργανώσεις και συλλογικότητες, ανάμεσά τους και το μεγαλύτερο ιταλικό συνδικάτο (CGIL), καθώς και ορισμένες κινηματικές δομές, όπως η Arciκαι η Libera. Χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν στέλνοντας ένα μήνυμα στην ΕΕ και στην κυβέρνηση του Ρέντσι.

Οι συγκεντρώσεις, οι πορείες, τα συνθήματα στους τοίχους, τα πανό σε όλη την Ευρώπη που εξέφρασαν την απόρριψη των πολιτικών λιτότητας και την αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό αποτελούν ένα σημαντικό βήμα για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες όπου δεν επρόκειτο για μαζικές διαδηλώσεις, αυτές είχαν μεγάλη απήχηση και έλαβαν χώρα τόσο στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις όσο και σε μικρά κέντρα και κοινότητες. Αυτό το στοιχείο αναδεικνύει την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία οι ευρωπαίοι πολίτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, ιδίως σε σχέση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και δεύτερον, γιατί αυτή η ιδιαίτερη προσοχή δεν προέρχεται μόνο από την ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης στους Έλληνες, αλλά από την επίγνωση ότι ο αγώνας είναι κοινός και ότι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ανάμεσα στις οικονομικές αγορές και τη δημοκρατία, ανάμεσα στο χρέος και τα κοινωνικά δικαιώματα, ανάμεσα στην Τρόικα και στους πολίτες, αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο στην Ευρώπη. Σήμερα η Ελλάδα είναι η Ευρώπη. Και δεν αναφερόμαστε στην αρχαία ιστορία της, όπως πολλοί αρέσκονται να κάνουν όταν μιλούν για την Ελλάδα, αλλά στο παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων, που βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: ριζοσπαστική δημοκρατία ή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Θεματικές: 

Συμβαίνει (;) τώρα!

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:43μμ

2015. Το Αριστερό Μέτωπο σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση στην Ελλάδα και κάποιοι δεν χαίρονται ιδιαίτερα μ' αυτό. Ο Σεπτέμβρης αναμένεται θερμός. Τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που κληρονομήθηκαν από την απερχόμενη σοσιαλδεξιά συγκυβέρνηση φαντάζουν αξεπέραστα αν η παρούσα κυβέρνηση κινηθεί στη γραμμή της απλής διαχείρισης του δυσβάσταχτου εξωτερικού χρέους. Αν δεν ληφθούν ριζοσπαστικά μέτρα σε άμεσο χρόνο, η εξάπλωση της φτώχειας θα αποτελέσει κακό σύμβουλο για μεγάλο κομμάτι του λαού. Ο δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα για μια κυβέρνηση που θέλει να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων που την έφεραν στην εξουσία και τη διατήρηση μιας «φιλικής» στάσης προς τους διεθνείς οργανισμούς και τα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Η πίεση από το εξωτερικό, τους «θεσμούς», είναι ασφυκτική, ενώ και στο εσωτερικό της χώρας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Το ορθόδοξο Κομμουνιστικό Κόμμα, ασάλευτο στο χρόνο σαν πεθαμένο από καιρό, παραμένει σταθερά εχθρικό. Οι ακροαριστερές και αναρχικές ομάδες ταλαντεύονται μεταξύ μιας αμήχανης στάσης αναμονής και μιας αταβιστικής εχθρότητας, αλλά και η οργανωμένη εσωκομματική αντιπολίτευση που αυτοαποκαλείται «Αριστερή Πτέρυγα» εντείνει τις πιέσεις. Τα κόμματα του λεγόμενου κέντρου σπεύδουν, όταν τα πράγματα ζορίζουν, να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να τρέξουν να κρυφτούν πίσω από τον κώλο του αφεντικού τους, όπως εύστοχα είχε περιγράψει ο Ντουρούτι, ήδη απ' τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Το νεοναζιστικό κόμμα της «Νέας Πατρίδας» διατηρεί τα εκλογικά ποσοστά του, που του επιτρέπουν να παραμείνει μιας πρώτης τάξης εφεδρεία για ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης και με το απαραίτητο λουστράρισμα θα μπορούσε ακόμα και να συγκυβερνήσει με το πρόσφατα έκπτωτο Δημοκρατικό Κόμμα της Δεξιάς. Άπληστοι εφοπλιστές όπως ο Μαρίνος Βαγγελάκης, εκ των βασικών υπόπτων για κρυφή χρηματοδότηση του νεοναζιστικού κόμματος, περιμένουν την πτώση της αριστερής κυβέρνησης, όχι χωρίς να βάζουν κι αυτοί το βρόμικο χεράκι τους όπου χρειάζεται. Το Βαθύ Κράτος των μυστικών υπηρεσιών απεργάζεται τη δημιουργία χοντρών μπελάδων για την κυβέρνηση, με προβοκάτσιες που θα μπορούσαν να συνδέσουν μέλη του Αριστερού Μετώπου με τρομοκρατικές ενέργειες  άλλωστε, οι επιδερμικές αλλαγές στην ιεραρχία αυτών των υπηρεσιών ισοδυναμούν με τον ψεκασμό ενός πτώματος σε αποσύνθεση με αποσμητικό σώματος. Αντικομμουνιστικοί κύκλοι του Στρατού ετοιμάζονται να ανασύρουν από τη σκόνη του χρόνου την, κατά τα άλλα ανέγγιχτη, Κόκκινη Προβιά και να αναλάβουν δράση με τον πατροπαράδοτο τρόπο για να σώσουν τη χώρα από την κομμουνιστική λαίλαπα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ετοιμάζεται να καταφέρει ένα χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο της κυβέρνησης, για να σώσει τη χώρα, κι αυτός.

Και μέσα σ' όλα αυτά, η ανακάλυψη του πτώματος ενός υπαξιωματικού μέσα στο μεταλλικό ερμάριο ενός καφενείου της Θεσσαλονίκης από έναν παλιό του γνωστό, που πλέον υπηρετεί ως οπλίτης βραχείας εντατικής εκπαίδευσης, οδηγεί στην ανάληψη δράσης από μια ετερόκλητη παρέα αναρχικών και κομμουνιστών και σε αποκαλύψεις, τις οποίες ο αναγνώστης καλείται να αντιμετωπίσει ως απλή μυθοπλασία.

Ή μήπως πρόκειται για κάτι περισσότερο;

Γιώργος Κορινίδης, ΘΕΡΜΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Εκδόσεις ΥΠΕΡΣΙΒΗΡΙΚΟΣ, Δεκέμβριος 2014

Στο αυτί του βιβλίου διαβάζουμε μόνο ότι ο Γιώργος Κορινίδης γεννήθηκε και συνεχίζει να ζει, κι ότι με το Θερμό Σεπτέμβρη προσπάθησε να κάνει την πλάκα του με σοβαρό τρόπο.

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Ο Κορινίδης καταπιάνεται μ' ένα (εξαιρετικά) σοβαρό θέμα, μ' έναν τρόπο ανάλαφρο (αλλά καθόλου ελαφρό). Ο εκ Θεσσαλονίκης συγγραφέας, μέσα από ένα πολιτικό θρίλερ με απλή, ευχάριστη αλλά ταυτόχρονα αιχμηρή γραφή και με εργαλείο την επίλυση ενός σκοτεινού μυστηρίου, περιγράφει τον λυσσαλέο υπόγειο πόλεμο για την πορεία της χώρας που μαίνεται στο παρόν, σε πραγματικό πολιτικό χρόνο.

Θεματικές: 

Πολιτικοί κρατούμενοι - Ποιοι εχθρεύονται τη δημοκρατία ή ποιους εχθρεύεται η δημοκρατία;

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:42μμ

«Δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα».Και προφανώς δεν υπήρξαν ποτέ. Ούτε στην περίοδο του Εμφυλίου ούτε στην περίοδο της χούντας. Και φυσικά ο αριθμός των 50 τουλάχιστον καταμετρημένων ανθρώπων που είναι φυλακισμένοι για τις πολιτικές ιδέες, πράξεις ή σκέψεις τους υπάρχει μόνο για το κίνημα που αντιστέκεται στην ποινικοποίηση της αντικαπιταλιστικής δράσης και της ελευθερίας.            

Ηκρατική καταστολή στα χρόνια της μνημονιακής πολιτικής αναβαθμίστηκε και σκλήρυνε τη στάση της τόσο για όσους-ες είναι έξω όσο και για όσους και όσες βρίσκονται κρατούμενοι στις φυλακές. Αποτέλεσμα, οι φυλακές υψίστης ασφάλειας τύπου Γ, όπου πλην της στέρησης της ελευθερίας ο κρατούμενος χάνει τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικούς του, τα μεροκάματά του, τη δυνατότητα να διεκδικήσει την άδεια που δικαιούται. Μια σκληρότερη φυλακή μέσα στη φυλακή, η οποία πλανάται ως εκφοβισμός και απειλή σε οποιονδήποτε κρατούμενο είναι «ζωηρός» και απείθαρχος, ώστε να κάμψει το ηθικό του και τη διάθεση για οποιαδήποτε συσπείρωση και από κοινού αντιμετώπιση των δυσκολιών του εγκλεισμού (βέβαια, οι κρατούμενοι της 17Ν έχουν βιώσει από τις πρώτες μέρες της φυλάκισής τους το καθεστώς εξαίρεσης, μιας και κρατούνταν μέχρι στη μεταφορά τους στο Δομοκό σε ειδικά κελιά). Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας στήθηκαν για να δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας σ' έναν κόσμο που κατά τα άλλα απειλείται καθημερινά από τη βία της ανεργίας, του ξηλώματος των κοινωνικών υπηρεσιών, της περιβαλλοντικής θυσίας στο κέρδος του μεγάλου κεφαλαίου, την ανασφάλεια.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο τρομονόμος/κουκουλονόμος, σε ισχύ από το 2009, ως τιμωρία του χώρου για την εξέγερση του Δεκέμβρη, συνεχίζει να επικρέμεται ως απειλή για όποιον ή όποια συμμετέχει σε μια πορεία, σε έναν ακτιβισμό. Η απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου κρίνεται από τη Δικαιοσύνη ως απειλή για τη δημόσια τάξη και ειρήνη και το άτομο που τόλμησε να φορέσει μπλούζα με κουκούλα για να πάει σε μια πορεία, απειλείται να κατηγορηθεί, να δικαστεί και να φυλακιστεί ως «τρομοκράτης».

Η αστική δικαιοσύνη σε αγαστή συνέργεια με τα κρατούντα ΜΜΕ, βλέπει μια ακόμη απειλή να πλανάται πάνω από τη χώρα. Η ενδεχόμενη αποφυλάκιση (ορθότερα: υφ' όρων απόλυση) του πολυτραυματία, με ποσοστό αναπηρίας που υπερβαίνει το 90%, Σάββα Ξηρού. Θα περιμέναμε να υπάρχει, το λιγότερο, μια επίφαση νομιμότητας πριν ζητήσουν, με περισσή αμετροέπεια, παράβαση του νόμου. Το κίνημα που τόσο καιρό διεκδικεί την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού, ζητάει ουσιαστικά την εφαρμογή των ευεργετικών διατάξεων για τους ασθενείς κρατούμενους, η μη εφαρμογή των οποίων έχει οδηγήσει σε πολλαπλές καταδίκες της χώρας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θεματικές: 

Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς - Για μια ριζοσπαστική πολιτική στην υγεία

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:40μμ

Η υγεία ως καθολικό κοινωνικό αγαθό και η πρόσβαση σε αυτό ως βασικό ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα δέχτηκαν σφοδρή επίθεση από την πολιτική του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο επιδημιολογικά ότι η γενικευμένη φτώχεια, η ανεργία, η καθημερινή ανασφάλεια, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η συντριβή των εργασιακών ελευθεριών παράγουν περισσότερη αρρώστια και θάνατο. Είναι ήδη καταγεγραμμένη στη χώρα μας μεγάλη αύξηση των αυτοκτονιών και των νοσημάτων της λεγόμενης κοινωνικής παθολογίας (κατάχρηση ουσιών, αλκοολισμός, ενδοοικογενειακή βία, παραμέληση τέκνων, κακοποίηση κ.λπ.) και είναι επίσης γνωστό πως από τις χώρες που πέρασε το ΔΝΤ με παρόμοιες πολιτικές συντελέστηκε μέσα σε λίγα χρόνια μεγάλη αύξηση στους δείκτες νοσηρότητας και θνησιμότητας, που αφορούσε και όλο το σύγχρονο νοσολογικό φάσμα (λοιμώδη, καρδιαγγειακά και κακοήθειες) και αποτυπώθηκε σε μείωση του προσδόκιμου επιβίωσης παρόμοια με την εποχή των παγκόσμιων πολέμων. Εκτός από τη διόγκωση των κοινωνικών αιτιών της αρρώστιας, η διάλυση του δημόσιου συστήματος περίθαλψης και πρόνοιας, ταυτόχρονα με τον αποκλεισμό των ανασφάλιστων από την πρόσβαση σε αυτό και η περαιτέρω εμπορευματοποίηση του εναπομείναντος ΕΣΥ και για τους ασφαλισμένους, οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά χρονικά βαρβαρότητα. Μεγάλα, δε, κομμάτια της διάγνωσης και θεραπείας σε διάφορες παθήσεις πέρασαν οριστικά στα χέρια του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα.

Από τη σκοπιά της πολιτικής οικονομίας της υγείας, το κεφάλαιο που επενδύει στο λεγόμενο ιατροβιομηχανικό σύμπλεγμα, για να διατηρήσει το ποσοστό κέρδους του, προσπαθεί να υπαγάγει στην άντληση υπεραξίας και την ίδια τη διανομή της υγειονομικής υπηρεσίας καθαυτής. Να θέσει στη διαδικασία της κερδοφορίας όχι μόνο την παραγωγή φαρμάκου και βιοϊατρικού εξοπλισμού, αλλά και το ίδιο το τελικό παραγόμενο προϊόν, τη θεραπευτική πράξη σε όλες της τις μορφές, από την πρωτοβάθμια περίθαλψη μέχρι την αποκατάσταση. Ταυτόχρονα, για την αστική εξουσία το κοινωνικό κράτος γενικά είναι ένα σοβαρό βαρίδιο, ένα κατάλοιπο της μεταπολεμικής εποχής που συμπύκνωνε ένα διαφορετικό συσχετισμό δύναμης, με το λαϊκό παράγοντα σε σαφώς καλύτερη θέση και με το ίδιο το κεφάλαιο σε φάση τότε οικονομικής ανάκαμψης να έχει ανάγκη τη διευρυμένη αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και άρα κράτους πρόνοιας και εθνικών συστημάτων υγείας.

Για τον κόσμο της εργασίας η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα καθιερώσει ένα αληθινό Λαϊκό Σύστημα Υγείας εντελώς δωρεάν, ολοκληρωμένο και ποιοτικό για όλους και όλες χωρίς εξαιρέσεις (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και όλων των χωρίς χαρτιά προσφύγων και μεταναστών), αποτέλεσε κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου. Η νέα κυβέρνηση, για να σταθεί στο ύψος των καιρών και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, αλλά πάνω απ' όλα στις απόλυτα ανελαστικές υγειονομικές ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, δεν αρκεί να άρει τους ποικίλους θεσμικούς και γραφειοκρατικούς αποκλεισμούς για τους φτωχούς και τις κάθε τύπου πληρωμές και χαράτσια για τους προσερχόμενους, αλλά να υλοποιήσει το ταχύτερο δυνατό ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης του ΕΣΥ, που θα το μεταμορφώσει από ένα γραφειοκρατικό, γερασμένο, αφιλόξενο για τον ασθενή και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο κρατικό απομεινάρι μιας λαϊκής κατάκτησης της δεκαετίας του 80, σε ένα πραγματικά καθολικό (χωρίς καμιά εξαίρεση), δωρεάν, ποιοτικό και ολοκληρωμένο σύστημα υγείας.

Θεματικές: 

Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς - Τα πεδία των εργατικών αγώνων σήμερα

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:39μμ

Για το μνημονιακό καθεστώς

Τα μνημόνια ήταν πριν από οτιδήποτε άλλο όπλα καθυπόταξης της εργατικής τάξης· οι μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήταν τα εργαλεία που επιστράτευσε η αστική τάξη ώστε να περιορίσει έως εξοντώσεως τον εργατικό μισθό, να προωθήσει την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, να καταργήσει την εργατική και περιβαλλοντική νομοθεσία, να αφαιμάξει τα κρατικά και ασφαλιστικά ταμεία, να ιδιοποιηθεί το δημόσιο πλούτο, να κατακερματίσει και να αποδιοργανώσει την εργατική τάξη, να περιορίσει τους φόρους και τις εισφορές της εργοδοσίας· με μία φράση, να προστατεύσει τα κέρδη από τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης.

Από τη σκοπιά αυτή, οι μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας προφανώς και δεν απέτυχαν· η αλήθεια είναι, αντίθετα, ότι πέτυχαν σε πολλά από τα παραπάνω. Αυτό που δεν κατάφεραν όμως προς το παρόν τουλάχιστον είναι ίσως και το κρισιμότερο διακύβευμα: η σταθεροποίηση αυτού του καθεστώτος φτώχειας και εκμετάλλευσης και η επανέναρξη μιας κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης, σε ένα κλίμα πολιτικής σταθερότητας και κοινωνικής υποταγής. Η αποτυχία αυτή δεν αρκεί να χρεώνεται με μια οικονομίστικη λογική στο φαύλο κύκλο ύφεσης-λιτότητας· η πραγματική αιτία θα πρέπει όπως πάντα να αναζητηθεί στην ταξική πάλη: Στις μεγάλες και μικρές απεργίες, τις φανερές και κρυφές εργατικές αντιστάσεις (ή το φόβο αυτών), οι οποίες σε συνδυασμό με τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατάφεραν να καθυστερήσουν κρίσιμες «μεταρρυθμίσεις», να αποτρέψουν ιδιωτικοποιήσεις, να ανατρέψουν την πολιτική σταθερότητα, να κάψουν διαδοχικά τις συστημικές πολιτικές εφεδρείες και να ανοίξουν τελικά το δρόμο για την κατάρρευση των νεοφιλελεύθερων κομμάτων.

Παρ' όλα αυτά, η ήττα του μνημονιακού στρατοπέδου βρίσκει την εργατική τάξη επίσης ηττημένη και διασπασμένη. Ο εγκλωβισμός του 1/3 της δύναμής της στην ανεργία, η γενικευμένη επισφάλεια, ο θεσμικός αποκλεισμός των μεταναστών και κυρίως αυτών χωρίς χαρτιά, η χειρότερη θέση των γυναικών και των νέων, διασπούν την εργατική τάξη και εντείνουν τον ενδοταξικό ανταγωνισμό. Η συνδικαλιστική κάλυψη μειώνεται, ενώ οι μετανάστες, οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι παραμένουν αποκλεισμένοι από τα συνδικάτα τους. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών ελευθεριών και κυρίως του δικαιώματος στην απεργία, η εργοδοτική τρομοκρατία στον ιδιωτικό τομέα και ο φόβος της αξιολόγησης-απόλυσης στο δημόσιο αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο τα συνδικάτα, ενώ η προδοτική συνδικαλιστική ηγεσία οδήγησε τη ΓΣΕΕ και άλλες κορυφαίες ομοσπονδίες από την ανυποληψία στην ανυπαρξία.

Θεματικές: 

Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς - Παιδεία: δημοκρατία και χειραφέτηση

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:38μμ

Τα κρατικά εποπτευόμενα εκπαιδευτικά συστήματα διαμορφώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε  κατά κανόνα  να εξυπηρετούν τη συνέχιση του όποιου υπάρχοντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Τούτου δοθέντος, και με δεδομένο ότι οι προηγούμενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στη χώρα ανέλαβαν νομοθετικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση πλήρους ευθυγράμμισης της ελληνικής εκπαιδευτικής πολιτικής με τους βασικούς κατευθυντήριους άξονες της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, το εκπαιδευτικό κίνημα που επιμέρους τμήματά του, όπως οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, αλλά και οι καθηγητές δευτεροβάθμιας, πραγματοποίησαν αξιοσημείωτους μαζικούς αγώνες τα τελευταία χρόνια (και) της κινηματικής ύφεσης   έχει πολλά επίδικα να διεκδικήσει και να πιέσει τη νέα κυβέρνηση ώστε να τα υλοποιήσει.

Το σχολείο, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, οφείλει να διαδραματίζει έναν διπλό ρόλο: γνωστικό και κοινωνικό. Από την άποψη λοιπόν αυτή οφείλει αφενός μεν να παρέχει στους μαθητές και τις μαθήτριες γνώσεις και δεξιότητες, αφετέρου δε να φροντίζει να συνυπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να διαμορφώνονται με κριτική συνείδηση ελεύθερα σκεπτόμενοι υπεύθυνοι πολίτες, ενώ παράλληλα ως ζωντανό κομμάτι του κοινωνικού ιστού  να συμβάλλει στην κοινωνική εξέλιξη και χειραφέτηση. Σήμερα, και οι τρεις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν παρόμοια, εξαιρετικά σοβαρά, προβλήματα που προέρχονται από την επί χρόνια εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που απογειώθηκε κατά την τελευταία μνημονική πενταετία. Μια πολιτική που διαλύει το κοινωνικό κράτος και επομένως παύει πλέον να θεωρεί την εκπαίδευση ως κοινωνικό αγαθό στο οποίο όλοι και όλες δικαιούνται να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση. Μια πολιτική που, σε μεγάλο βαθμό, το έχει ήδη επιτύχει και επιχειρεί ολοκληρωτικά να μετατρέψει όλα τα κοινωνικά αγαθά με πρώτα την παιδεία και την υγεία  σε εμπορεύματα που θα μπορούν να τα αγοράζουν μόνο όσοι έχουν την ανάλογη οικονομική ευχέρεια. Μια πολιτική που θεωρεί ότι πλατιά και γενική παιδεία δεν χρειάζεται για όλους τους νέους και τις νέες, μια πολιτική που θέλει να δημιουργήσει νέες γενιές μη σκεπτόμενων υπάκουων οσφυοκαπτών, με πλήρη απουσία συλλογικής συνείδησης, αλλά με έμφαση στην ατομική επιτυχία και αριστεία.

Για την προώθηση αυτής της πολιτικής οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν δίστασαν να περικόψουν αποφασιστικά τη χρηματοδότηση, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία σχολείων και πανεπιστημίων. Η υπονόμευση αυτή από την ίδια την πολιτεία, σε συνδυασμό με την ενορχηστρωμένη επίθεση των πρόθυμων ΜΜΕ που προβάλλοντας ως γενικό κανόνα λίγες υπαρκτές περιπτώσεις καταδικαστέας ιδιοτέλειας, στόχευσε στην συνολική απαξίωση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, διδακτικού έργου και εκπαιδευτικών, επιδιώκοντας να πειστεί η κοινή γνώμη ότι όλο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σάπιο, ότι όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι τεμπέληδες και ανίκανοι, ώστε να κερδίσουν κοινωνική συναίνεση  ή έστω ανοχή  για τη «μεταρρύθμιση» εφαρμόζοντας αυταρχικούς νεοφιλελεύθερους νόμους.

Θεματικές: 

Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς - Κοινωνικά δικαιώματα/κοινωνικός αποκλεισμός

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 14/05/2015 - 9:36μμ

Η άσκηση και απόλαυση των δικαιωμάτων έχει κάτι από χώρα φανταστική - δυστοπική. Ακόμα και η κυρίαρχη ομάδα πληθυσμού που τυπικά απολαμβάνει τα δικαιώματα που συνεπάγεται η αστική δημοκρατία, στην πράξη βρίσκεται πολύ συχνά στην κατάσταση διεκδίκησης του νόμιμου και αυτονόητου που δεν υλοποιείται.   Κοινωνικά δικαιώματα αποτελούν και η εργασία, η υγεία, η κατοικία, η εκπαίδευση. Δεν χρειάζεται πιστεύουμε ενδελεχή ανάλυση για να καταδειχτεί όχι μόνο η μη ισότιμη συμμετοχή σ' αυτά όλων των κοινωνικών ομάδων, αλλά και η περιστολή έως κατάργηση αυτών ειδικότερα με αφορμή τα έκτακτα οικονομικά μέτρα κατά την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Η σημερινή πολιτική κατάσταση έχει να επιδείξει βίαιες αλλαγές και δραματική οπισθοχώρηση και στον τομέα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Ο άγριος νεοφιλελευθερισμός των μνημονίων σήμανε, ανάμεσα στα άλλα, πειθάρχηση και επιβολή διαφόρων «μέτρων» που οδήγησαν στην εξαίρεση δικαιωμάτων, στο καθεστώς εξαίρεσης, στο κράτος έκτακτης ανάγκης.              

Ως Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα έχουμε βασική αρχή της ταυτότητάς μας την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Των φυλακισμένων και των αποφυλακισμένων, των άστεγων, και των (ορισμένων ως) ψυχικά πασχόντων, των καταληψιών και των κινημάτων επανοικειοποίησης του ελεύθερου και δημόσιου χώρου. Του φεμινιστικού κινήματος, του lgbtqχώρου αλλά και του ελεύθερου κάμπινγκ και του γυμνισμού, της ελεύθερης συμβίωσης και της χρήσης μη νόμιμων ουσιών.

Η περιστολή των δικαιωμάτων και η καταστολή όσων τα διεκδικούν είναι ο πιο βίαιος και πιο σαφής τρόπος της εξουσίας να καταδείξει ποια μέρη της κοινωνίας είναι αποδεκτά και ποια όχι, ποιες κοινωνικές συμπεριφορές επιτρέπεται να εκφράζονται και ποιες να μην εμφανίζονται στο προσκήνιο. Όμως πέρα από την κρατική καταστολή και τα προνόμιά της στην επιβολή υπάρχουν και ο κοινωνικός έλεγχος και αποκλεισμός. Συγκεκριμένα, σε κάποιες κοινωνικές ομάδες ο κοινωνικός έλεγχος που ασκείται είναι πολύ ισχυρότερος και αποτελεσματικότερος προς αυτή την κατεύθυνση από οποιαδήποτε πολιτική εξουσία ή νομοθεσία.

Θεματικές: 

Σελίδες