Γένοβα, Ιούλης 2001: πέντε χρόνια μετά

Ήμασταν εκεί, μερικές δεκάδες μέτρα παραπέρα. Με την ανάσα κομμένη από την ένταση, το πάθος, τα μάτια πρησμένα και τα δακρυγόνα. Πιασμένοι γερά σε αλυσίδες, σύντροφοι και συντρόφισσες από τα παλιά, μαζί με νέους και νέες. Ζούσαμε ίσως τις πιο έντονές μας στιγμές κοινωνικής συγκρουσιακής δράσης, με μια άγρια καταστολή από τις ιταλικές αστυνομικές δυνάμεις, μια σύγκρουση πρωτόγνωρη, αλλά συνάμα γόνιμη και θαλερή.

Ήμασταν εκεί, εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής 20 Ιούλη 2001 στο κέντρο της Γένοβα. Μαζί με τον Κάρλο και τους άλλους «άγνωστους κουκουλοφόρους» των κοινωνικών αγώνων, σε ένα εκρηκτικό, πολυτασικό, κινηματικό, πλουραλιστικό ανθρώπινο ποτάμι που είχε κατακλύσει το κέντρο της ιταλικής πόλης. Ο Κάρλο έμεινε εκεί για πάντα, στην πλατεία Αλιμόντα, ξαπλωμένος ανάσκελα, μέσα σε μια λίμνη αίματος, με μια σφαίρα από όπλο καραμπινιέρου καρφωμένη ανάμεσα στα μάτια του, με τις ρόδες του τζιπ να αφήνουν τα ίχνη τους πάνω στο ξέπνοο κορμί του.

Δύο χρόνια μετά, ο Μάριο Πλακανίκα, ο καραμπινιέρο που πυροβόλησε και εκτέλεσε εν ψυχρώ από απόσταση 5 μέτρων τον Κάρλο Τζουλιάνι, κρίθηκε αθώος από την ανακρίτρια Έλενα Νταλοΐζιο με το προκλητικό σκεπτικό ότι η σφαίρα από το όπλο του χτύπησε πρώτα σε πέτρα που είχαν πετάξει διαδηλωτές και μετά, αφού εξοστρακίστηκε, βρήκε στο κεφάλι τον νεαρό διαδηλωτή. Η ιταλική δικαιοσύνη έδειξε ξεκάθαρα την υποταγή της στην τότε πολιτική ηγεσία της γείτονος χώρας, αφού τόσο ο τότε πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι, όσο και ο νεοφασίστας τότε αντιπρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Τζιανφράνκο Φίνι, από την πρώτη στιγμή είχαν μιλήσει για ένα δυσάρεστο, αλλά νόμιμο περιστατικό αυτοάμυνας.