Δελτίο Τύπου για το βιασμό στην Αμάρυνθο

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι στην Αμάρυνθο της Εύβοιας διαπράχθηκε ένας στυγνός βιασμός σε βάρος ανήλικης βουλγάρας μαθήτριας από έλληνες συμμαθητές της. Οποιαδήποτε τεχνικού ή αστυνομικού χαρακτήρα δημόσια συζήτηση προσβάλλει τόσο το θύμα όσο και την κοινή λογική.
Το ότι ο βιασμός έγινε σε κατειλημμένο σχολείο επ’ ουδενί αποδεικνύει τα όσα σύρουν τηλεεισαγγελείς και παιδονόμοι κατά των καταλήψεων, αλλά ακριβώς το αντίθετο: Το ότι έφτασε να γίνει βιασμός μέσα σε κατάληψη δείχνει το μέγεθος του σεξισμού και του ρατσισμού στο σύνολο της κοινωνίας. Οι ανήλικοι βιαστές έκαναν ακριβώς αυτό που κάνουν χιλιάδες πατεράδες, αδελφοί, ευυπόληπτοι πολίτες σε όλη την επικράτεια, σε μπαρ, οίκους ανοχής και σπίτια σε βάρος μεταναστριών που έχουν έρθει εδώ είτε με τον εξαναγκασμό της εξαθλίωσης είτε με τον καταναγκασμό του τράφικινγκ.
Παρ’ όλες τις κριτικές που ακούστηκαν σε πολλά ΜΜΕ, καλώς οι δικαστικές αρχές δεν προφυλάκισαν τους βιαστές, γιατί κανένας ανήλικος δεν πρέπει να προφυλακίζεται και πολύ περισσότερο να φυλακίζεται. Απλώς, αυτή η θετική διάκριση απέναντι στη νεανική παραβατικότητα ή και εγκληματικότητα πρέπει να ισχύει για όλους, πράγμα που δεν αποδεικνύεται ούτε από τις προφυλακίσεις ανήλικων διαδηλωτών ούτε βεβαίως από το αίσχος που ονομάζεται Φυλακές Ανηλίκων.
Το ότι ο δήμαρχος της Αμαρύνθου το μόνο που βρήκε να πει είναι ότι πρέπει να φύγουν από την πόλη η βιασμένη μαθήτρια και η μητέρα της εκτός από το ηθικό και κοινωνικό ανάστημά του, αποδεικνύει το μείζον πρόβλημα αυτής της υπόθεσης, την κοινωνική συναίνεση και την οργανωμένη συγκάλυψη της τοπικής κοινωνίας και των φορέων της στο βιασμό. Η φράση «εμείς δεν θα γίνουμε Βέροια» πρέπει να οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που καταλήγούν όσοι την εκστομίζουν. Δηλαδή, στη συστηματική προσπάθεια αναχαίτισης του ρατσισμού και του σεξισμού, πρώτα απ’ όλα στα θύματά τους, και όχι στον εξοστρακισμό των θυμάτων για να μην αποκαλυφθεί το έγκλημα και κυρίως να μη διαταραχθούν τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, που στην πλειονότητά της αισθάνεται ασφαλής όταν διώκονται οι μετανάστες και νιώθει αξιοπρεπής όταν τα παιδιά της επιδεικνύουν τον… ανδρισμό τους βιάζοντας ατιμώρητα αλλοδαπές συμμαθήτριές τους.
Τέλος, και σε αυτή την υπόθεση εκείνο που χρειάζονται είναι η αλληλεγγύη στη διπλά βιασμένη δεκαεξάχρονη κοπελίτσα (ο κοινωνικός βιασμός της απαξίωσής της είναι ισότιμος με το φυσικό βιασμό της, και δυστυχώς γι’ αυτόν οι δράστες είναι πολύ περισσότεροι) και οπωσδήποτε όχι η δυσφήμιση των καταλήψεων αλλά η δυσφήμιση όλων εκείνων των ανάξιων αξιών και των στερεότυπων που παράγουν δεκαεξάχρονους βιαστές: την περιφρόνηση του μετανάστη, την αντιμετώπιση της γυναίκας από τη διαφήμιση –και όχι μόνο- είτε ως «υστερικής νοικοκυράς» είτε ως «γατούλας του σεξ», την επιβολή και τη βία σε βάρος του πιο αδύνατου και βεβαίως το πρότυπο του μάτσο, προγλωσσικού και σκληρού άντρα.