Μια αναγκαία συζήτηση για την ιδεολογική φυσιογνωμία μας*
Έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι το αστικό καθεστώς δεν παραδίδει οικειοθελώς την εξουσία του, ακόμα και όταν η πλειοψηφία του πληθυσμού το επιθυμεί. Είτε με αιματηρό τρόπο είτε με αφόρητους οικονομικούς και πολιτικούς εκβιασμούς συντρίβει ή ενσωματώνει την επικίνδυνη κοινωνική διάθεση και τους πολιτικούς εκφραστές της τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, αρκούμαστε σε εκείνα της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή του 1973 και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα του 2015. Βεβαίως, το αστικό κράτος επηρεάζεται από τους ταξικούς και τους ευρύτερους κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς, επιχειρώντας να ικανοποιήσει λαϊκά αιτήματα και να χειραγωγήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που τα διεκδικεί (π.χ., μεταπολεμικό «κοινωνικό κράτος»), μη διστάζοντας όμως να καταστείλει στρατιωτικά αυτόν το ριζοσπαστισμό όταν απειλεί ευθέως τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής και εξουσίας (π.χ., αιματηρή συντριβή της γερμανικής επανάστασης το 1919 και του ελληνικού Δεκέμβρη το 1944). Ιστορικά, οι «κόκκινες γραμμές» των αρχουσών τάξεων και του πολιτικού προσωπικού των κρατών είναι η μη αμφισβήτηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και του κρατικού μονοπωλίου στη βία. Μάλλον στην εποχή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης πρέπει να προσθέσουμε και τη μη αμφισβήτηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας.
Τούτων δοθέντων, παράλληλα με τις μάλλον αναγκαίες, αλλά ουδόλως ικανές να εξασφαλίσουν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και κυβερνήσεις της Αριστεράς, ποια κινήματα, ποιους αγώνες, ποιες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και ποιες συνειδησιακές αλλαγές των καταπιεσμένων οφείλουμε να επιχειρούμε από σήμερα για να ενισχύουμε το εγχείρημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού;