Ανακοινώσεις

Οι αγωνιζόμενοι-ες δασκάλες/οι, καθηγητές/τριες έχουν δίκιο να κινητοποιούνται! Γιατί είναι δεκάδες χιλιάδες οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, την ώρα που τα κενά στα σχολεία είναι τεράστια. Αλλά και γιατί με το νέο σύστημα προσλήψεων (που μένει να δούμε πόσες από αυτές εντέλει θα πραγματοποιηθούν) αποκλείεται από τη δουλειά μεγάλος αριθμός αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών.

Η βία και τα εγκλήματα κατά των γυναικών δεν είναι πράξεις ατομικές και μεμονωμένες, είναι αντίθετα πολιτικές και μας αφορούν όλες και όλους. Είναι αποτέλεσμα της ιδεολογίας που παράγεται σε μια κοινωνία και περιθωριοποιεί τις γυναίκες, ιδεολογία που εκτείνεται πέρα από το τρίπτυχο πατρίς- θρησκεία – οικογένεια. Αυτή η ιδεολογία, το τρίπτυχο, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μεγαλώνουν «παλικαράδες» οι οποίοι είναι υπόλογοι για σεξιστικές συμπεριφορές που ξεκινάνε από σχόλια και φτάνουν σε πράξεις βίας κατά των γυναικών που κάποιες φορές στοιχίζουν ζωές, όπως τώρα με την άγρια δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας και της βίας κατά των γυναικών στην Ελλάδα είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι η πατριαρχία γεννάει βία.

Στις 25 Νοεμβρίου, ενώ οι φασίστες προετοιμάζουν τις εθνικιστικές καταλήψεις σχολείων για το Μακεδονικό, ο 63χρονος εργάτης γης Πετρίτ Ζίφλε δολοφονείται από Χρυσαυγίτη στην Λευκίμμη. Η αφορμή είναι ακριβώς η συζήτηση για το Μακεδονικό σε καφενείο της περιοχής. Το πτώμα του έμεινε ως τις 2 Δεκεμβρίου πεταμένο σε ένα χαντάκι.

«Το ζητούμενο για την ελληνική αστυνομία είναι η εξάλειψη των ακροδεξιών θυλάκων και της αντιδημοκρατικής και αυταρχικής νοοτροπίας που κυριαρχεί σε τμήματα των σωμάτων ασφαλείας. Σε αυτή την πραγματικότητα πνίγονται κυριολεκτικά και εκείνοι οι αστυνομικοί που θέλουν με ευθύνη και δημοκρατική ευαισθησία να ασκήσουν τα καθήκοντά τους(...) Γιατί αυτό το πρόσωπο της αστυνομίας δεν αξίζει στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στο κράτος δικαίου!»

Ο Γιάννης Φελέκης (στο Κόκκινο) και ακολουθεί μια διήγηση της συντρόφισσας Αρετής Πότσιου, που του απαντάει (στη λίστα του Δικτύου) εκει που εκείνη θεωρεί απαραίτητο:

Γιάννης Φελέκης:

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Ο αγώνας συνεχίζεται, αλλά πώς;

Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε τη μαζικότερη εξέγερση στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με πανελλαδική εμβέλεια, συγκλονιστική νεανική συμμετοχή, πρωτοφανή διάρκεια και μαχητικότητα, την καλύτερη κινηματική συνάντηση αναρχίας και Αριστεράς. Ό,τι ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, αυθόρμητο και ακαθοδήγητο, εν πολλοίς είχε τη σφραγίδα της γενιάς του, την οργή, τη γενναιότητα, την ορμή και την αθωότητα που τη διέκριναν. Από τις φλεγόμενες νύχτες των Εξαρχείων και το κάψιμο του Δέντρου στο Σύνταγμα μέχρι τις μαθητικές επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και τους εμπρησμούς των τραπεζών, επί ένα μήνα σχεδόν η εξέγερση έφτιαξε όνειρα, τρόμαξε τους κυρίαρχους και τους μηχανισμούς τους ποιος από τους σημερινούς απογόνους της τότε κυβέρνησης τόλμησε να ψελλίσει οτιδήποτε για «ανομία» και «άβατο των Εξαρχείων»;

Η έκφραση «τον σκότωσαν στο ξύλο» είναι αυτή που δυστυχώς περιγράφει τι ακριβώς συνέβη στον Ζακ Κωστόπουλο. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, η καρδιά του Ζακ σταμάτησε από τα απανωτά βάναυσα χτυπήματα. Ο Ζακ δολοφονήθηκε από τους αγανακτισμένους νοικοκυραίους.

Η ιατροδικαστική έκθεση, σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες των αυτοπτών, απέδειξε επίσης ότι η αστυνομία συγκαλύπτει το έγκλημα, καθώς και ότι τα ΜΜΕ διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Ούτε ληστεία έγινε, ούτε ο Ζακ απείλησε κανέναν, ούτε είχε κάνει χρήση ουσιών. Τίποτα δηλαδή δεν συνέβη από όσα διαρρέει η αστυνομία και αναπαρήγαγαν οι αστυνομικοί ρεπόρτερ. Στην περίπτωση του Ζακ έχουμε την πλέον απτή απόδειξη αυτού που λέμε για χρόνια: Η αστυνομία στήνει δικογραφίες και ψεύδεται ασύστολα.

Η μικρή συμμετοχή στο δημοψήφισμα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας για την έγκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών και όσα συμβαίνουν ενόψει της συζήτησης στο Κοινοβούλιο είναι ενδεικτικά του κλίματος που επικρατεί εκεί και αποκαλυπτικά των παραγόντων που επιδρούν στην όλη εξέλιξη.

Ο σύντροφος Τάσος Κατιντσάρος υπήρξε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της μεταπολιτευτικής επαναστατικής Αριστεράς. Ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μαχητής, πρωταγωνίστησε σε όλους τους αγώνες της δεκαετίας του ‘70, από τη μαχητική αλληλεγγύη στις εργατικές απεργίες, της Μ.Ε.Λ., του Παπαστράτου κ.ά., μέχρι όλες τις ταξικές συγκρούσεις της εποχής.