Α. Η επίθεση
Μέσα σε ενάμιση χρόνο Μνημονίου, οι εργαζόμενοι έχασαν σχεδόν το 1/3 του πραγματικού μισθού τους. Η ανεργία προσεγγίζει –επίσημα- το 20%, ενώ στους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες είναι υπερδιπλάσια. Η επισφάλεια, η μερική απασχόληση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου, η διαρκής απειλή της απόλυσης κυριαρχούν τόσο στον ιδιωτικό, όσο πια και στον –πάλαι ποτέ- δημόσιο τομέα. Η δημόσια υγεία ιδιωτικοποιείται και μετατρέπεται σε κερδοφόρα επιχείρηση. Τα πανεπιστήμια εκποιούνται, τα δημόσια σχολεία συγχωνεύονται για να μείνουν στη συνέχεια χωρίς βιβλία και εκπαιδευτικούς. Οι μετανάστες έχουν επιστρέψει στη μεγάλη πλειοψηφία τους στην ομηρία της παρανομίας, οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται στα σύνορα ως στρατιωτικός εχθρός, τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, ως εργαλεία και ως δείκτες του συσχετισμού στους κοινωνικούς αγώνες, υποχωρούν καθημερινά. Η Αστυνομία είναι η μόνη κρατική υπηρεσία που ενισχύεται, μαζί ίσως με το Στρατό, καθώς οι κραυγές για εθνικές απειλές προσπαθούν να καλύψουν το θόρυβο του διαρκούς εσωτερικού πολέμου.
Ο κατάλογος των διαπιστώσεων θα μπορούσε να συνεχιστεί για σελίδες, χωρίς ακόμα να αποτυπώνει με ακρίβεια τη συγκυρία: άλλωστε, η αγριότερη στην πρόσφατη ιστορία, επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία και ολόκληρη την κοινωνία, βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και αυτό που μέχρι χθες φάνταζε αδιανόητο, σήμερα θεωρείται αυτονόητο. Ένας πρωτόφαντος συνδυασμός παραγόντων -ανάμεσά τους η πρόσφατη ιστορική υποχώρηση των εργατικών κινημάτων και των συλλογικών χώρων, η εικοσαετής οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η βαθειά κρίση υπερσυσσώρευσης του παγκόσμιου καπιταλισμού (την οποία επιτάχυνε η ίδια νεοφιλελεύθερη διαχείριση), η κρίση του κρατικού χρέους που εντάθηκε τόσο από την ύφεση, όσο και από τις απαλλαγές και τις χαριστικές ρυθμίσεις για το κεφάλαιο που δόθηκαν πάλι στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της ύφεσης- έχει διαμορφώσει ένα εκρηκτικό περιβάλλον, στο οποίο η ταξική πάλη δεν διεξάγεται πια με το γάντι, αλλά με κάθε δυνατό μέσο. Η κρίση χρέους της Ελλάδας μοιάζει σαν ένα πείραμα παγκόσμιας εμβέλειας: οι δυνάμεις του κεφαλαίου αναζητούν διέξοδο από την κρίση, επιστρατεύοντας τις πιο βίαιες μεταρρυθμίσεις, εφαρμόζοντας κατά γράμμα το δόγμα του σοκ: όσο πιο ακραία, όσο πιο γρήγορα, όσο πιο βίαια.