Δελτίο Θυέλλης 39

Λίγες μόλις μέρες πριν τη διεξαγωγή των εκλογών για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο ιστότοπος του Νouvel Observateur έθετε το ερώτημα «ποια θα είναι τα χρώματα του μελλοντικού Ευρωκοινοβουλίου;». Η απάντηση δινόταν από το άρθρο, που βασιζόταν σε δημοσκοπήσεις και εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα που, όντως, ήταν πολύ κοντά στην πραγματικότητα, τόσο της Γαλλίας όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, καταγράφοντας από σταθερή παρουσία μέχρι μεγάλες αυξητικές τάσεις των κομμάτων της Ακροδεξιάς σε κάθε της μορφή σε 12 χώρες, με εξαίρεση την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία.          

Στη Γαλλία το FN έρχεται πρώτο κόμμα με 25%, με ποσοστό αποχής 57%, έχοντας όμως χάσει περίπου 2,5 εκατομύρια ψήφους από τις προεδρικές εκλογές του 2012 στις οποίες συγκέντρωσε 18%. Στη Βρετανία το UKIP έρχεται επίσης πρώτο με 27%, όπως και στη Δανία το Λαϊκό Κόμμα με 23%. Σημαντική άνοδο παρουσιάζει το ακροδεξιό FPO στην Αυστρία με 19,7%, ενώ σταθερό εμφανίζεται το ουγγρικό νεοναζιστικό Jobbik με 14,7% σε σχέση με τα ποσοστά των ευρωεκλογών του 2009 και όχι με αυτά των εθνικών εκλογών που είναι ψηλότερα (20,5% και 20,3%). Η Νέα Δεξιά στην Πολωνία συγκεντρώνει 7,2% (από 1,1% στις εθνικές εκλογές), ενώ το φινλανδικό Finns με 12% εμφανίζεται ενδυναμωμένο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2009 (9,8%) και αποδυναμωμένο σε σχέση με τις εθνικές εκλογές (19,1%). Πτώση καταγράφουν η ιταλική Λίγκα του Βορρά και το ακροδεξιό Ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας. Το ακροδεξιό Vlaams Belang στο Βέλγιο υποχωρεί, ενώ ανεβαίνει το αντιμεταναστευτικό και ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των «Αληθινών Φλαμανδών». Ενισχυμένο παρουσιάζεται επίσης και το αντιμεταναστευτικό-ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών με 9,7% (από 3,3 στις προηγούμενες ευρωεκλογές και 5,7 στις εθνικές). Στην Ελλάδα το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής συγκεντρώνει 9,4% από 0,5 στις ευρωεκλογές του 2009 και 6,9 στις εθνικές εκλογές του 2012.

Στην Ουκρανία οι σαρωτικές εξελίξεις οδηγούν στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, της οικονομικής κατάρρευσης και στο κυνήγι μαγισσών εναντίον αριστερών ακτιβιστών και όλων όσοι αντιδρούν. Βλέπουμε την παρατεταμένη κρίση ως αποτέλεσμα της επέλασης των ακροδεξιών ομάδων και της επιβολής της νεοφιλελεύθερης ατζέντας σε σχεδόν ολόκληρη τη χώρα. Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές σημείωσαν ρεκόρ αποχής σχεδόν στο ήμισυ των ψηφοφόρων, ενώ οι μισοί από όσους ψήφισαν εξέλεξαν έναν από τους πλουσιότερους ολιγάρχες, τον Π. Ποροσένκο. Ο νέος πρόεδρος έσπευσε να υποσχεθεί ότι θα συνεχίσει τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση και την πορεία προς την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της χώρας.

Ταυτόχρονα, τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης (πολλά από αυτά ανήκουν στο νέο πρόεδρο) πυροδοτούν αποτελεσματικά την εθνικιστική υστερία και προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τους κατοίκους της ανατολικής Ουκρανίας, τις εθνοτικές μειονότητες και τους αριστερούς. Αντιμετωπίζοντας την άνοδο της αναταραχής, η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί τις παλιές σκουριασμένες τακτικές της απόσπασης της προσοχής των ανθρώπων  οι «κομμουνιστές», οι «colorads» (υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους ουκρανούς αντιφασίστες], οι «φιλορώσοι» και οι «μη καθαροί» Ουκρανοί συνεχώς κατηγορούνται, με αποτέλεσμα την ένταση του «κυνηγιού μαγισσών» εναντίον όλων των διαφωνούντων. Ωστόσο, το πιο ανησυχητικό γεγονός είναι η ενσωμάτωση των νεοναζί στο στρατό και στην αστυνομία, με τη δημιουργία «ειδικών ταγμάτων» (battallions) και της Εθνικής Φρουράς, που στρατολογούνται από τους ακτιβιστές των ακροδεξιών οργανώσεων. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ειδικό τάγμα Άζοφ, το οποίο αποτελείται ως επί το πλείστον από τα μέλη της Κοινωνικής - Εθνικής Συνέλευσης και το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόσφατη καταστολή στη Μαριούπολη (πολλοί πολίτες σκοτώθηκαν εκεί), καθώς και σε άλλες πόλεις στα νοτιοανατολικά της χώρας. Ο στόχοςτου τάγματος αποκαλύπτεται σε άρθρο του Al-Jazeera: «Νεοφασίστες εκπαιδεύονται για να πολεμήσουν τους ουκρανούς αντάρτες. Οι εθελοντές, που πιστεύουν στον εθνικοσοσιαλισμό, εντάσσονται σε ένα τάγμα που δημιούργησε το υπουργείο Εσωτερικών».

Φαίνεται πως το ταξίδι στη Βολιβία υπήρξε για τη συντρόφισσα Κυριακή Κλοκίτη, από πολιτικής απόψεως, μια μικρή απογοήτευση. Προφανώς αυτό οφείλεται στο ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της βολιβιάνικης κοινωνίας δεν προχωρά με τον ρυθμό που η συντρόφισσα φανταζόταν ή θα ήθελε και μάλιστα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για «βήματα προς τα πίσω», καθώς η πέραν πάσης αμφιβολίας αριστερή κυβέρνηση του Έβο Μοράλες συχνά έρχεται σε σύγκρουση με τα κινήματα που την ανάδειξαν, εφαρμόζοντας πολιτικές που θυμίζουν το αποικιοκρατικό και νεοφιλελεύθερο παρελθόν ενώ, από την άλλη πλευρά, συκοφαντεί και καταστέλλει αγωνιστές και αγωνίστριες που αντιτίθενται στο «εξορυκτικό - εξαγωγικό» οικονομικό μοντέλο που η κυβέρνηση αυτή έχει υιοθετήσει. Όπως λένε πολλά μέλη των κινημάτων που ανέδειξαν τον Μοράλες στην εξουσία, η κυβέρνηση κερδίζει μεν πολλά από τα συμβόλαια με τις πολυεθνικές του πετρελαίου, κάνει όμως ελάχιστα και δεν αντιμετωπίζει τα «πραγματικά προβλήματα». Ανάλογη κριτική ασκείται σε όλες τις περισσότερο ή λιγότερο αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής.

Η αντιπαράθεση αυτή αφορά και την Ελλάδα, όπου, παρά τη διαφορά των συνθηκών, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι πιθανή. Άλλωστε, όπως και εκεί, μια κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να βρει πόρους ώστε να ασκήσει την αντινεοφιλελεύθερη κοινωνική πολιτική που ευαγγελίζεται. Και παρά τη δικαιολογημένη πικρία, το έργο της κυβέρνησης Μοράλες δεν είναι ανάξιο λόγου. Και εθνικοποιήσεις έγιναν και η συνεταιριστική οικονομία αναπτύχθηκε με την αρωγή του κράτους και το θεσμικό πλαίσιο εκδημοκρατίστηκε, με τη Βολιβία, όπου παραδοσιακά η ινδιάνικη πλειοψηφία στην πράξη αντιμετωπιζόταν ως αποκλεισμένη κοινωνική μειονότητα, να αναγνωρίζεται πια ως «πολυεθνική» χώρα όπου οι ινδιάνικες κουλτούρες και η Μητέρα Γη έχουν κατοχυρωμένα και απαράγραπτα δικαιώματα. Αυτό λοιπόν που μας δείχνει η «καθυστέρηση» ή ακόμα και η «ολιγωρία» της κυβέρνησης του Έβο είναι το ποια είναι ακριβώς η «πραγματική διάσταση» του προβλήματος το οποίο έχουν να αντιμετωπίσουν οι αντινεοφιλελεύθερες και αριστερές κυβερνήσεις.

3/4: Μαζικότατη εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του Δ. Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» στο Χώρο Κινημάτων - Στέκι Μεταναστών (Δίκτυο Βόλου).

8/5: Συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στα γραφεία της ΕΕ (Βασιλίσσης. Σοφίας) για την κατάσταση στην Ουκρανία μετά και τα αποτρόπαια γεγονότα της Οδησσού στο κτίριο των συνδικάτων, όπου πολλοί βρήκαν φριχτό θάνατο, εγκλωβισμένοι από φασίστες.

H αδιαμφισβήτητη νίκη του μειονοτικού εθνικιστικού Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (DEB) στη Θράκη πρώτου κόμματος στους νομούς Ροδόπης και ½άνθης, τρίτου στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης και πρώτου στους έξι από τους οκτώ δήμους των νομών Ροδόπης και ½άνθης, με ποσοστά από 20,04% μέχρι 90,14%, αποτελεί ιδιαίτερο κεφάλαιο στην αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος του Μαΐου.

Η επιτυχία ενός κόμματος που θέτει ως κύριο στόχο του την επιβεβαίωση της (τουρκικής) εθνικής ταυτότητας της μειονότητας της Θράκης απαιτεί περίσκεψη. Όχι γιατί σηματοδοτεί κάποιον δήθεν εθνικό κίνδυνο, όπως έσπευσαν να προειδοποιήσουν μετεκλογικά οι γνωστοί εθνικά υπερευαίσθητοι κύκλοι οι ίδιοι, δηλαδή, που αγανακτούν με κάθε αναφορά σε τουρκική μειονότητα, υποδεικνύοντας παράλληλα το DEB ως ένα είδος τουρκικού ΛΑΟΣ ή Χρυσής Αυγής, και αποδίδοντάς του ψευδώς «αυτονομιστικές» τάσεις, αλλά γιατί η επιτυχία αυτή επιβεβαιώνει τη συντηρητικοποίηση της μειονότητας και, κυρίως, την υπόγεια σύμπλευση του DEB με τον κυβερνητικό μηχανισμό στην περιοχή. Η άτυπη αυτή συνεργασία, με προφανή στόχο την εκλογική συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ, απέδωσε εν τέλει τα μέγιστα: Η Ν.Δ. εξέλεξε περιφερειάρχη, η Ελιά δήμαρχο από τον πρώτο γύρο και το DEB αναδείχθηκε σε ρυθμιστή των ισορροπιών στην περιοχή, με μια καταγραφή που γυρνά την πολιτική ζωή στη Θράκη πίσω στο 1990.

Το αποτέλεσμα ήρθε να θυμίσει μια παλιά αλήθεια, που στο φόντο μιας πατριωτικής-λαϊκομετωπικής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, και δη ενόψει κρίσιμης εκλογικής μάχης, φάνηκε να ξεχνιέται: H Αριστερά ήταν και θα είναι πάντα ο πρώτος στόχος της αλληλοτροφοδότησης και της συμπληρωματικότητας των εθνικισμών. Της λογικής εκείνης, δηλαδή, που βλέπει την ανάσχεση του τουρκικού εθνικισμού ως υπέρτατο σκοπό, που καθαγιάζει τον ελληνικό, το «δικό μας». Σ' αυτόν το φαύλο κύκλο εντάχθηκε και η άστοχη επιλογή της Σαμπιχά Σουλεϊμάνογλου. Μια επιλογή που ευτυχώς αποσύρθηκε έγγαιρα αλλά που διατάραξε τις σχέσεις με τη μειονότητα, παραγνωρίζοντας ότι τα μέλη της έχουν τρεις προσδιορισμούς: είναι έλληνες πολίτες, μουσουλμανικού θρησκεύματος και τουρκικού, ως επί το πλείστον, εθνοτικού προσδιορισμού.

Tην Πέμπτη 5 Ιουνίου ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας - Πειραιά καθώς και άλλες συλλογικότητες του αντιφασιστικού κινήματος βρεθήκαμε μπροστά από τη γαλλική πρεσβεία στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στο γαλλικό αντιφασιστικό κίνημα που την ίδια μέρα οργάνωνε κινητοποιήσεις με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του αντιφασίστα Κ. Μερίκ από νεοναζί στο Παρίσι.

Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά κινητοποιήσεις που αποφασίστηκαν στην ευρωπαϊκή αντιφασιστική συνάντηση της Αθήνας στις 11, 12 και 13 του Απρίλη. Επιχειρήσαμε με αυτό τον τρόπο, και μάλιστα μπροστά από την πρεσβεία μιας χώρας που ανέδειξε στις ευρωεκλογές πρώτο κόμμα αυτό της ακροδεξιάς Μ. Λεπέν, να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης και συντονισμένου αγώνα σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Με την ίδια λογική και ανταποκρινόμενοι στην έκκληση διεθνούς αλληλεγγύης από την ένωση Borotba την Πέμπτη 8 Μάη, μέρα λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ήττας του ναζισμού, διαδηλώσαμε έξω από την ουκρανική πρεσβεία ενάντια στη νεοναζιστική θηριωδία που πραγματοποιήθηκε στην Οδησσό και στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Κιέβου, αλλά και ενάντια σε όσους παρουσιάζονται ως δήθεν «προστάτες» του ουκρανικού λαού (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία).

Και θα συνεχίσουμε. Έχοντας πολύτιμη παρακαταθήκη την πλούσια και ουσιαστική συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στην ευρωπαϊκή αντιφασιστική συνάντηση της Αθήνας θα επιχειρήσουμε να συμβάλουμε στον όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικό συντονισμό του ευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος αλλά και στην καλύτερη οργάνωση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Βέννα,    Φυλάκιο, Παγανή

Πριν από δέκα περίπου χρόνια, οργανώσαμε την πρώτη καμπάνια μας ενάντια στα κέντρα κράτησης των προσφύγων. Στο στόχαστρο τότε η Βέννα του νομού Ροδόπης. Στόχος μας να καταγγείλουμε αυτά τα νέου τύπου «στρατόπεδα συγκέντρωσης», να σπάσουμε την απομόνωση, να ανοίξουμε την πόρτα τους, αν όχι για τους έγκλειστους, τουλάχιστον για την κοινωνία. Το αποτέλεσμα μάλιστα ήταν άμεσο: Μέχρι να οργανωθεί η πανελλαδική κινητοποίηση στη Βέννα, στις 29 Νοέμβρη του 2003, οι αρχές είχαν φροντίσει να εκκενώσουν το στρατόπεδο. Ακολούθησαν και άλλες κινητοποιήσεις. Τον Μάη του 2007, πανελλαδική κινητοποίηση κατέληξε έξω από το νέο τότε κέντρο κράτησης στο Φυλάκιο του Έβρου. Έγραφε τότε το κάλεσμα:

«Οι νέοι χώροι κράτησης-φυλακές αποτελούν την πραγμάτωση ενός ακήρυχτου πολέμου που διαδραματίζεται ανεπίσημα στα ελληνικά σύνορα. Αποτελούν σύμβολο ενός καθεστώτος που ο ξένος, ο πρόσφυγας γίνεται ο εχθρός και πρέπει να κρατηθεί με κάθε τρόπο μακριά από την κοινωνία, να τιμωρηθεί για την ίδια του την ιδιότητα ως πρόσφυγα. Η κράτηση προσφύγων, ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα, δεν μπορεί να είναι αποδεκτή».

Θυμόμαστε ακόμα τους πρόσφυγες να χορεύουν μέσα από τα κελιά με τη μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα και τους συγκεντρωμένους να απαντάμε «το πάθος για τη μουσική είναι δυνατότερο από κάθε φυλακή».

Το καλοκαίρι του 2009, το πανευρωπαϊκό No Border Camp στη Λέσβο καταφέρνει να κλείσει το φριχτό κέντρο κράτησης της Παγανής. Οι πρόσφυγες αφήνονται σταδιακά ελεύθεροι, με το γνωστό χαρτί, ωστόσο, που επιτάσσει την έξοδό τους από τη χώρα μέσα σε λίγες ημέρες. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μία ανάσα και για αυτούς και για εμάς. Όλα αυτά τα χρόνια, επίσης, δεκάδες ήταν οι εξεγέρσεις, οι απεργίες πείνας, οι διαμαρτυρίες που οργανώσαν οι ίδιοι οι κρατούμενοι. Όσο άθλιες και αν ήταν οι συνθήκες κράτησης, το αίτημα τους ήταν πάντα ένα: η ελευθερία τους, η διακοπή της παράλογης αυτής κράτησης. Όπως έγραφε και ένα αυτοσχέδιο πανό που μας περίμενε έξω από την Παγανή, «we don't want food, we want freedom».

Ξάνθη,   Παρανέστι, Κομοτηνή

Από τότε τα πράγματα έχουν δυσκολέψει. Ο νόμος για το άσυλο που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 2009, με τα νέου τύπου «κέντρα πρώτης καταγραφής», αντί να βελτιώσει την κατάσταση, κανονικοποίησε τον εγκλεισμό. Και μετά ήρθαν τα νέου τύπου κέντρα κράτησης στην ½άνθη, την Κομοτηνή, το Παρανέστι, την Κόρινθο και την Αμυγδαλέζα. Αν μέχρι τώρα μιλούσαμε συμβολικά για στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα νέα κέντρα αξίζουν κυριολεκτικά αυτό τον τίτλο. Ως στόχο τους δεν έχουν τυπικά ούτε την καταγραφή ούτε την τιμωρία. Αποτελούν μόνο χώρο αποθήκευσης προσφύγων μέχρι την απέλασή τους («προαναχωρησιακά» κέντρα η επίσημη ονομασία τους). Μάλιστα, ενώ στα προηγούμενα κέντρα οι έγκλειστοι παρέμεναν φυλακισμένοι για λίγες εβδομάδες ή, σπανιότερα, μήνες, στα νέου τύπου στρατόπεδα θεσμοθετήθηκε εξαρχής το 18μηνο κράτησης, το οποίο μπορεί μάλιστα να επαναληφθεί πολλές φορές.

Μέσα σε πέντε χρόνια την περίοδο της κρίσης ο τρόπος αντιμετώπισης της μετανάστευσης και των ίδιων των μεταναστών-ριών έχει αλλάξει ριζικά. Ο λόγος που παρουσιάζει τους μετανάστες-ριες ως επικίνδυνους και «παράνομους», ως «απειλή» για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια συνεχώς εξαπλώνεται: στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ για το κέντρο της Αθήνας, σε αφιερώματα εφημερίδων για τα σύνορα της χώρας που είναι «ξέφραγο αμπέλι», σε δηλώσεις πολιτικών του «μεσαίου» χώρου αλλά και στα καφενεία, στις πλατείες, στον καθημερινό λόγο χιλιάδων κατοίκων της χώρας. Έτσι, οι πολιτικές που έρχονται να αντιμετωπίσουν το «πρόβλημα» φαίνεται να είναι κοινωνικά νομιμοποιημένες. Πολιτικές που στη συντριπτική τους πλειονότητα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο και την καταστολή της μετανάστευσης: ενισχυμένη συνοριοφυλακή, δυνάμεις της Frontex, τείχος στον Έβρο, επαναπροωθήσεις στα σύνορα, καθημερινοί έλεγχοι στην πόλη, στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη τη χώρα, απελάσεις. Πολιτικές που στην πραγματικότητα, περισσότερο από το να αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε «πρόβλημα», λειτουργούν ως παραδειγματικές τιμωρίες και ως τεχνολογίες πειθάρχησης και καθυπόταξης τόσο για τους μετανάστες-ριες όσο και για τους ντόπιους, παράγοντας διαρκή φόβο και ανασφάλεια.               

Πιο συγκεκριμένα τα «επίσημα» κέντρα κράτησης στην Ελλάδα είναι 15 και αυτή τη στιγμή σύμφωνα πάντα με τις επίσημες πηγές βρίσκονται περίπου 7.000 μετανάστες έγκλειστοι. Σε αυτά τα νούμερα, όμως, δεν περιλαμβάνονται τα δεκάδες αστυνομικά τμήματα που χρησιμοποιούνται ως κέντρα κράτησης ή οι χώροι που στήνονται ad hoc στα σύνορα σε περίπτωση που φτάσει εκεί μια καραβιά (π.χ. Λέρος, Πάτμος, Κρήτη). Ταυτόχρονα, την τελευταία πενταετία την περίοδο της κρίσης ο χρόνος κράτησης αυξάνεται διαρκώς. Ενώ για περίπου μια δεκαετία, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ο χρόνος κράτησης δεν ξεπερνούσε το τρίμηνο, το 2009 το τρίμηνο γίνεται εξάμηνο, ενώ σύμφωνα με απόφαση του Σ.τ.Ε. το 2012 ο χρόνος παραμονής στα κέντρα κράτησης δύναται να επεκταθεί έως και 12 μήνες, ώστε να «ολοκληρώνονται οι χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες για τις απελάσεις». Το καλοκαίρι του 2013, ένα χρόνο μετά τις μαζικές επιχειρήσεις-σκούπα του ½ένιου Δία και ενώ οι πρώτοι συλληφθέντες συμπληρώνουν το 12μηνο κράτησης, ο χρόνος κράτησης επεκτείνεται στους 18 μήνες, γεγονός που σηματοδοτείται από έντονες αντιδράσεις και εξεγέρσεις εντός των κέντρων κράτησης. Και την άνοιξη του 2014, ενώ αυτοί οι πρώτοι συλληφθέντες από το καλοκαίρι του 2012 συμπληρώνουν το 18μηνο, έρχεται η γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και η σχετική υπουργική απόφαση που δίνει τη δυνατότητα της επ' αόριστον κράτησης.

Αν αυτό το κείμενο δεν είχε γραφτεί την τελευταία στιγμή αλλά δυο βδομάδες πιο πριν, ως έπρεπε, θα ήταν πολύ διαφορετικό. Θα εστίαζε στην απολειτουργία και απαξίωση της βιομηχανικής και ναυπηγικής ζώνης στο Πέραμα και το Θριάσιο, στην προβληματική λειτουργία των ναυπηγείων που πληρώνουν κάποια ψίχουλα που περισσεύουν τους εργαζόμενούς τους όταν έρχεται άνωθεν κάποιο κονδύλι. Θα εστίαζε στις εκβιαστικά προτεινόμενες «οικιοθελείς» αποχωρήσεις, τις διαθεσιμότητες και την εκ περιτροπής εργασία στα δυο μεγάλα χαλυβουργεία της περιοχής, όπου τα εργοστασιακά σωματεία έκαναν και κάνουν απεγνωσμένα εκκλήσεις στο υπουργείο Ανάπτυξης για να δώσει κι άλλα προνόμια στους εργοδότες τους (βλ. φθηνότερο ρεύμα για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες). Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε και το ρεπορτάζ του Τέλλογλου για την τηλεόραση του ΣΚΑΙ, όπου μέλος της τωρινής διοίκησης του σωματείου, μάρτυρας κατηγορίας εναντίον συναδέλφων του απεργών, δηλώνει: «Πρέπει να φτηνύνουν το ρεύμα για να δουλέψει ο Μάνεσης, για να δουλέψω κι εγώ να πληρώσω το δικό μου ρεύμα». Και έχει το δίκιο του ο εργάτης αυτός που έχει κάνει τα δικά του συμφέροντα ένα με αυτά του αφεντικού του: Με την επερχόμενη αύξηση στα τιμολόγια οικιακής χρήσης της ΔΕΗ και τις ατομικές συμβάσεις των 580 ευρώ, σε λίγο μόνο το λογαριασμό του ρεύματος θα μπορεί να πληρώσει.             

Αν αυτό το κείμενο είχε γραφτεί δυο βδομάδες πιο πριν, θα προσέγγιζε το θέμα της ναυπηγοεπισκευαστικής στο Πέραμα, το σωματείο των «Ελλήνων» που θέλει ανεξέλεγκτους τους εργολάβους να επιβάλουν τα δικά τους μεροκάματα χωρίς κανένα σεβασμό στις συλλογικές συμβάσεις, τη δράση του σωματείου, το ρόλο της Χρυσής Αυγής στη µώνη και την ευρύτερη περιοχή, την αυξανόμενη επίδραση του ναζισμού που πάει χέρι χέρι με το ξεπούλημα του λιμανιού στην COSCO και άλλα προφανή αλλά ανεξιχνίαστα.