Τα ελληνικά εμπόδια στη συμφωνία για το Μακεδονικό δίνουν χρόνο στην Ακροδεξιά

Το λέμε εξαρχής: η νοσηρή «διπλωματία της περικεφαλαίας», που ξεκίνησαν το ’92 εκκλησιαστικοί παράγοντες και το τότε υπουργείο Εξωτερικών, ούτε τότε ήταν, ούτε τώρα είναι η «φωνή του λαού» ενάντια στις «ελίτ των Αθηνών». Είναι η σημαία ευκαιρίας για τη ΝΔ, τους πρώην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ και το βαθύ ελληνικό κράτος. Αν οι «χιλιάδες απλοί Έλληνες πολίτες» που κατέβηκαν στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό είναι η «ψυχή» του Έθνους, φάνηκε πως οι απόστρατοι, οι φασίστες και οι χούλιγκαν είναι τα «μπράτσα» του – και ασχημονούν ανενόχλητοι από κυβέρνηση και αστυνομία.

Το επαναλαμβάνουμε, γιατί δυστυχώς υπάρχουν παρεξηγήσεις και μέσα στην Αριστερά: τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν είναι αντιμνημονιακές διαδηλώσεις που ξεστράτισαν. Είναι οργανωμένη επίδειξη δύναμης και άρνησης του εθνικού αυτοπροσδιορισμού σε μια γειτονική χώρα που μέχρι πρότινος κινδύνευε να διαλυθεί. Κι αυτά, ενώ η Ελλάδα ανήκει ήδη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και διεκδικεί επιτυχώς το ρόλο του αφεντικού στα Βαλκάνια: πέρα από το ρόλο των τραπεζών, των σούπερ-μάρκετ και του ΟΤΕ, τα Ελληνικά Πετρέλαια κατέχουν το 75% στην αγορά καυσίμων της Δ.τ.Μ., και μόλις πρόσφατα η ΔΕΗ εξαγόρασε την πρώτη εταιρεία ηλεκτρικής ενέργειας στη γειτονική χώρα…

Με δεδομένο το χάσμα οικονομικής, πολιτικής, πληθυσμιακής και στρατιωτικής δύναμης, η απαίτηση της ελληνικής πλευράς να επιβάλει και όνομα της αρεσκείας της στην Δ.τ.Μ, εκτός από αποτυχημένη, είναι απαράδεκτη και χυδαία ψηφοθηρική.

Είναι τραγικά αποτυχημένη, γιατί πάνω από εκατό χώρες λένε σήμερα την Δ.τ.Μ «Μακεδονία». Γιατί η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 αχρήστευσε την ακροδεξιά γραμμή «ούτε σύνθετο, ούτε παράγωγο του όρου Μακεδονία». Και γιατί το ελληνικό κράτος γελοιοποιήθηκε στη Χάγη για το «βέτο» του 2008.

Είναι όμως και απαράδεκτη, για τουλάχιστον τρεις λόγους:

* Καταρχάς, γιατί δεν πατά σε κανένα «ιστορικό δίκαιο». Όχι, η Μακεδονία δεν είναι εδώ και τρεις χιλιετίες «γη ελληνική». Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε η μακεδονική εξέγερση, το «Ίλιντεν», το 1903. Δεν θα χρειαζόταν ο Μακεδονικός Αγώνας για να «εκκαθαριστούν» οι αλλοεθνείς. Ο Μυριβήλης δεν θα έγραφε στη «Ζωή εν τάφω» για κάποιους «γείτονες που δεν είναι Έλληνες, ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι». Η «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα λογιζόταν και πριν το ’90 ως «απειλή». Και βέβαια η κρατική καταστολή των «μακεντόνσκι», από τον Τρικούπη μέχρι τη Χούντα, δεν θα ήταν βασική ενασχόληση υπουργείων, «αγανακτισμένων πολιτών» και της κακόφημης ΚΥΠ.

* Έπειτα, γιατί ο ισχυρισμός περί «αλυτρωτισμού των Σκοπίων», που τάχα αποτελεί «γεωπολιτικό κίνδυνο», είναι επιεικώς γελοίος. Στο Σύνταγμα της Δ.τ.Μ. αναφέρεται ρητά ότι η χώρα «δεν έχει εδαφικές αξιώσεις έναντι οποιουδήποτε γειτονικού κράτους». Η δε κυβέρνηση Ζάεφ δείχνει με πράξεις ότι δεν θα κάνει πολιτική με όρους Μεγαλέξανδρου. Ναι, το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας προβλέπει αλλαγή συνόρων «σύμφωνα με το Σύνταγμα» (Άρθρο 3) – όπως ακριβώς και το ελληνικό Σύνταγμα, αν υπάρχει «απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών» (Άρθρο 27). Ναι, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας υπάρχουν Βουκεφάλες με αλυτρωτικές φαντασιώσεις – όπως ακριβώς στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. Στην Ελλάδα, ωστόσο, ακόμα και για τμήματα της Αριστεράς, ο εθνικισμός είναι σαν την κακοσμία του στόματος: μας ενοχλεί πρώτα και μόνο του άλλου.

* Τέλος, γιατί όποιος θέλει να τα βάλει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τον αντικοινωνικό της κατήφορο, μπορεί να το κάνει στις απεργίες ενάντια στα μνημόνια και τις κινητοποιήσεις κατά των πλειστηριασμών. Οι εθνικιστικές συγκεντρώσεις με επικεφαλής απόστρατους, νεοναζί, και εθνικούς συνθέτες που πολιτεύονται διαχρονικά όπου-φυσάει-ο-άνεμος δεν αποδυναμώνουν την κυβέρνηση. Αντίθετα, δίνουν στους ΑΝΕΛ λόγο ύπαρξης και επιτρέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει την προοδευτική και ορθολογική δύναμη. Τον κατατάσσουν, δηλαδή, σε ένα νέο «Κέντρο», ενώ η πολιτική του (από την κατάργηση επιδομάτων και τον περιορισμό της απεργίας ως την ποινικοποίηση του ακτιβισμού κατά των πλειστηριασμών) ρέπει στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό.

Ό,τι επείγει τώρα είναι η ήττα του ελληνικού εθνικισμού. Όχι μόνο για λόγους διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αλλά και γιατί αυτό που απειλεί εμάς, στη χώρα μας, είναι οι διαβεβαιώσεις των απόστρατων ότι θα επιβάλουν «με κάθε τρόπο» την άποψή τους, το φασιστικό «αλήτες, προδότες πολιτικοί», οι επιθέσεις σε αριστερούς/ές και σε αναρχικές καταλήψεις.

Θεωρούμε υποκρισία, οι οργανωτές των συλλαλητηρίων να υποδύονται τους «αντισυστημικούς» (ενώ υμνούν τον Μεταξά) ή τους «αντιιμπεριαλιστές» (ενώ η ακροδεξιά πτέρυγα της ομογένειας επιχειρεί κινήσεις προς τον πλανητάρχη κ. Τραμπ) – και σε κάθε περίπτωση δεν θέλουμε ο φασισμός να ξανασηκώσει κεφάλι. Ξέρουμε τα «αντανακλαστικά» του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα που προσφέρονται για εθνικιστική ψηφοθηρία  (βλ. Ποντιακό). Και μας ανησυχεί σοβαρά ότι τμήματα της ελληνικής Αριστεράς και του κινήματος δεν έμαθαν τίποτα από τα αδιέξοδα του σοσιαλπατριωτισμού και του γενικόλογου προπαγανδισμού αρχών (ούτε από το ελπιδοφόρο, αλλά μειοψηφικό, Τσίμερβαλντ). Θέλουμε, λοιπόν, η κυβέρνηση να πάψει να θέτει εμπόδια και να προχωρήσει άμεσα στην επίλυση του ονοματολογικού. Και σε συνεργασία με την Αριστερά και τα κινήματα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, θα φροντίσουμε η φωνή της αλληλεγγύης των δύο λαών, απέναντι στoν εθνικισμό και το ΝΑΤΟ, να μη σωπάσει – όπως δεν σώπασε το ’92 και το 2008.

Φεβρουάριος 2018

Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά 

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

ΟΝΡΑ-Ανασύνθεση