Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση και με το Μνημόνιο

Η μεγαλειώδης συμμετοχή των εργαζόμενων και της νεολαίας στην απεργία και τα  απεργιακά συλλαλητήρια της 19^ης και 20^ης Οκτώβρη απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει κλείσει τον πολιτικό κύκλο της. Στο βαθμό που η λαϊκή αντίσταση και η γενικευμένη ανυπακοή συνεχιστούν, το οριστικό τέλος της είναι θέμα χρόνου. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι η τελική πτώση της καταρρέουσας κυβέρνησης δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη με την αναίρεση της κοινωνικής λεηλασίας που έχει επιφέρει το Μνημόνιο. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έχουν αρπάξει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα χρειαστούμε μια συνεκτική στρατηγική λαϊκής κοινωνικής αντιπολίτευσης, καθώς και τακτικές δρόμου που θα συνδυάζουν τη μαζικότητα με τη μαχητικότητα.

Ειδικά για τα γεγονότα της 20^ης Οκτώβρη έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το ΚΚΕ επέδειξε για μια ακόμα φορά λογικές καθεστωτισμού και «ιδιοκτησίας» του κινήματος, στήνοντας μπροστά στη Βουλή ζώνη αποκλεισμού των υπόλοιπων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων κι εργατικών σωματείων, τα οποία πρωτοστατούν στους αγώνες της περιόδου. Ωστόσο, η στάση του ΚΚΕ επ' ουδενί δικαιολογεί τις βάρβαρες επιθέσεις διαδηλωτών του αναρχικού μπλοκ με μολότοφ και πέτρες εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Πέρα από την αυτονόητη ηθική απαξία τους, τέτοιες ενέργειες λειτουργούν διαλυτικά για το κίνημα, ενισχύουν το συντηρητισμό και υποδαυλίζουν την αναρχοφοβική προβοκατορολογία. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι ο αναρχικός χώρος πολύ συχνά επιδεικνύει τις ίδιες ακριβώς «ιδιοκτησιακές» λογικές για τις οποίες εγκαλεί τώρα το ΚΚΕ.

Η έκφραση των θερμών  συλλυπητήριων προς την οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την παρατήρηση ότι Κοτζαρίδης πέθανε αγωνιζόμενος για έναν καλύτερο κόσμο.

Παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από 153 διαπλεκόμενους, ο αγώνας θα συνεχιστεί.  Με ενίσχυση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές καθώς και των πρωτοβάθμιων σωματείων, με ξετύλιγμα σε όλη τη χώρα εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής «Δεν Πληρώνω», με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης, καθώς και με το συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα καινούργιο κοινωνικό τοπίο. Ο μόνος τρόπος που έχουμε για να επιβιώσουμε, είναι να φτάσουμε τη λαϊκή αντίσταση ως το τέλος, ως την εξέγερση και την ανατροπή.

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση  Αθήνας)

21/10/11