Έληξε χτες το πρώτο μέρος των δικαστικών διώξεων που συμπληρώνουν πλέον απαρέγκλιτα την αστυνομική καταστολή. Οι δύο συλληφθέντες της πορείας του Σαββάτου 17/11 για την 39η επέτειο του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου «πήραν το μάθημά τους»: 6 μήνες φυλάκιση για τη φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, παραπομπή σε δίκη με κακουργηματικές κατηγορίες για το διαδηλωτή με τα 9 ράμματα στο κεφάλι μετά από τα χτυπήματα των ΜΑΤ. Η επί 2 και 5 μέρες αντίστοιχα «φιλοξενία» των συλληφθέντων διαδηλωτών στα κρατητήρια, καθώς και η επιβεβαιωμένη από το δημόσιο νοσοκομείο κακοποίησή τους από τους «προστάτες του πολίτη» δεν αποτελούν πρωτοφανείς συμπεριφορές, αντίθετα μάλιστα, κατά τα τελευταία δυόμιση χρόνια αποτελούν πλέον τον κανόνα μετά από κάθε διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της μνημονιακής πολιτικής και της συνεχώς αυξανόμενης κρατικής καταστολής που την συνοδεύει.

Επειδή συμμετείχαμε και εμείς στην πορεία του Σαββάτου και έχουμε ιδία αντίληψη για το τι πραγματικά συνέβη, δηλώνουμε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι η αστυνομία προέβη σε τυχαίες συλλήψεις, ότι η αστυνομία κατασκευάζει κατηγορητήρια, ότι η αστυνομία στήνει ψευδομάρτυρες. Οι περιγραφόμενες στην ακροαματική διαδικασία "έκνομες ενέργειες" της φοιτήτριας αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας, δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα της -όπως πολύ καλά τον γνωρίζουν και τον περιέγραψαν οι καθηγητές της Σχολής της-, διαψεύδονται από τις μαρτυρίες των συμφοιτητριών της που ήταν μαζί στην πορεία. Η Πρόεδρος του δικαστηρίου έθεσε υπεράνω πάσης αμφισβήτησης την αξιοπιστία των μαρτύρων-αστυνομικών και ουσιαστικά ποινικοποίησε τη συμμετοχή στην πορεία. Και ο εισαγγελέας, παρά την αθωωτική πρότασή του, απόρησε και μέμφθηκε τη φοιτήτρια γιατί στην θέα των επελαυνόντων ΜΑΤατζήδων άρχισε να τρέχει, αφού όπως ο ίδιος ισχυρίστηκε, "η αστυνομία δεν πειράζει όσους δεν έχουν σχέση με επεισόδια".

Η είδηση ότι ένας δεκαεννιάχρονος διαδηλωτής στην Πάτρα κινδυνεύει να χάσει την όραση του από ευθεία βολή δακρυγόνου, πέρασε στα ψιλά των ΜΜΕ -όπως γίνεται άλλωστε με όλες τις μη αρεστές στη μηνομονιακή εξουσία ειδήσεις. Ωστόσο, το ζήτημα είναι μείζον γιατί:
Πρώτον, η κυβέρνηση στην αγωνία της να περάσει τα μέτρα δεν διστάζει να αναδεικνύει το απόθεμα απο Κορκονέες που διαθέτει η ΕΛΑΣ προκειμένου να πειθαρχήσει την κοινωνία. Η ευθεία βολή δακρυγόνου είναι μια δολοφονική ενέργεια. Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα τα έχουμε πολλαπλά κρούσματα τέτοιων βολών. Επομένως, δεν πρόκειται περί "ατυχήματος".

Δεύτερον, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν "αβλαβή" και "μη θανάσιμα" όπλα. Χιλιάδες διαδηλωτές έχουν ζήσει τον τρόμο του πνιγμού από τα δακρυγόνα και τα χημικά, κι εκατοντάδες έχουν χρειαστεί ιατρική βοήθεια για να συνέλθουν από τα δηλητηριώδη αέρια της ΕΛΑΣ. Με το περιστατικό στην Πάτρα γινόμαστε μάρτυρες και μιας άλλης ακόμα πιο επικίνδυνης χρήσης τους.
Πέραν λοιπόν από την άμεση τιμωρία του υπό εκκόλαψη Κορκονέα που σημάδεψε τον διαδηλωτή στην Πάτρα, είναι ανάγκη να απαγορευτεί άμεσα η χρήση δακρυγόνων και χημικών στις διαδηλώσεις, πριν θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές.

Αθήνα 22/11/2012

Ιστορικά ο φασισμός έχει αποτελέσει θανάσιμο εχθρό των εργαζόμενων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Όχι μόνο γιατί όπου οι φασίστες πήραν την εξουσία έφεραν αργά ή γρήγορα τον πόλεμο, αλλά και γιατί απαγόρευσαν τα συνδικάτα και υποβάθμισαν ραγδαία το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Παντού και πάντοτε ο φασισμός έχει στο στόχαστρο του την εργατική τάξη.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα που θρήνησε τόσες απώλειες στη ναζιστική κατοχή· στην Ελλάδα που τόσο υπέφερε από τη στρατιωτική δικτατορία, οι ναζί ξανασηκώνουν κεφάλι. Πέρα από τα υψηλά εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής, διαρκώς γινόμαστε αποδέκτες ειδήσεων για δολοφονικές ρατσιστικές επιθέσεις, με την σκανδαλώδη ανοχή μάλιστα της αστυνομίας. Την ίδια ώρα, η κρατική καταστολή σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων οξύνεται επικίνδυνα, και η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς δεν έχει όρια.

Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να είναι θεατής μιας τέτοιας κατάστασης. Οι ναζί απειλούν τους εργαζόμενους, όχι μόνο γιατί η φασιστική και ρατσιστική βία θίγουν τον θεμελιακό πυρήνα των αξιών μας, αλλά και γιατί η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος. Από τη μια μεριά, αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους παρουσιάζοντας τους μετανάστες ως φταίχτες των δεινών τους. Από την άλλη, στηρίζει την προκλητική φοροασυλία των εφοπλιστών και “νοικιάζει” εργαζόμενους για μεροκάματα των 18 ευρώ. Σε τελική ανάλυση το σύστημα χρησιμοποιεί τον φασισμό για την εμπέδωση των βάρβαρων αντικοινωνικών μέτρων που κομίζουν τα αλλεπάλληλα μνημόνια της κυβέρνησης και της τρόικας.

Στη χώρα όπου οι νόμοι μπορούν να καταργούνται με προφορική δήλωση του πρωθυπουργού, όπου οι φουσκωτοί των αναβολικών καθορίζουν τις πολιτικές  προτεραιότητες, όπου  οι πολίτες εθίζονται να ανέχονται  τη καθημερινή βία ενάντια  τους μετανάστες και  η αστυνομία  υποθάλπει τους δράστες όταν δεν ταυτίζεται με αυτούς,   η αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ έρχεται να αντιστοιχηθεί με το κλίμα  των καιρών ,  προκρίνοντας την επιλογή του μεσαιωνικού δίκαιου του αίματος,   υιοθετώντας υπονομευτικές για την συγκρότηση της κοινωνίας   προτάσεις.

Η κατάργηση του μόνου προοδευτικού (έστω και δειλά) νομοθετήματος των τελευταίων χρόνων  σφραγίζει  τις πόρτες της ένταξης για χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ,  σπούδασαν εδώ  και ζουν ανάμεσα μας, τα οποία καταδικάζονται να παραμείνουν κι αυτά  «μετανάστες»    αν όχι  «λαθρομετανάστες» ,  με μειωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις, έκθετα  στην  βαρβαρότητα της  άδειας διαμονής,  στην απεγνωσμένη αναζήτηση δουλειάς και ενσήμων  με την ενηλικίωση τους και ακόμη περισσότερο στην βία των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου.

Καμία «δίκαιη κρίση» δεν μπορεί να αιτιολογεί μια τέτοια απόφαση, να δικαιώνει τον αποκλεισμό για τα παιδιά του ίδιου θρανίου (ποιά «ουσιαστικότερα κριτήρια» ένταξης μπορεί να απαιτεί το Σύνταγμα  κατά τους δικαστές;), από δικαιώματα αυτονόητα για τους συνομήλικους τους, να δικαιολογεί τον ρατσισμό  «από κούνια»  .

Τελικά ο κύβος ερρίφθη. Οι τρόικες εξωτερικού κι εσωτερικού φέρνουν προς ψήφιση το τρίτο Μνημόνιο, δηλαδή την πλέον σκληρή εκδοχή αντικοινωνικών μέτρων Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά η τρισυπόστατη πλην ομοούσια τρόικα εσωτερικού, αλλά σκλήρυνε ακόμα περισσότερο. Δεν είναι ρητορική υπερβολή η διαπίστωση ότι αυτά τα μέτρα δίνουν τη χαριστική βολή στην ήδη παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Γι' αυτό, δεν είναι τόσο η πολιτική άποψή μας που επιτάσσει να ξεσηκωθούμε, όσο η επιθυμία μας να ζήσουμε. Τώρα δεν είναι η ώρα για άλλα λόγια, τώρα είναι η ώρα του λαϊκού ξεσηκωμού για να μην περάσουν τα μέτρα και να πέσει η κυβέρνηση