Το συλλαλητήριο της 4^ης Φλεβάρη αποτέλεσε κορύφωση της εθνικιστικής έξαρσης των τελευταίων εβδομάδων, που προωθείται από ανοιχτά χουντοφασιστικούς και μιλιταριστικούς κύκλους, πάνω στην οποία, κόμματα όχι μόνο από την Δεξιά αλλά δυστυχώς και από την Αριστερά, είτε επενδύουν καιροσκοπικά, είτε ανέχονται και στηρίζουν ιδεοληπτικά.

1. Το όλο ζήτημα που προέκυψε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σχετικά με το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας οφειλόταν στην κατηγορηματική άρνηση του ελληνικού κράτους να περιλαμβάνεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο ο όρος «Μακεδονία» στην ονομασία της γειτονικής χώρας.

Το λέμε εξαρχής: η νοσηρή «διπλωματία της περικεφαλαίας», που ξεκίνησαν το ’92 εκκλησιαστικοί παράγοντες και το τότε υπουργείο Εξωτερικών, ούτε τότε ήταν, ούτε τώρα είναι η «φωνή του λαού» ενάντια στις «ελίτ των Αθηνών». Είναι η σημαία ευκαιρίας για τη ΝΔ, τους πρώην αντιμνημονιακούς ΑΝΕΛ και το βαθύ ελληνικό κράτος.

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι το εθνικιστικό κρεσέντο των τελευταίων ημερών, με αποκορύφωμα το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη στη Θεσσαλονίκη για το όνομα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας - εκκλησία, βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ένωσης Κέντρου), απόστρατοι, «διανοούμενοι», πλαισιωμένοι και από το αναγκαίο εθνικό κίτς  βρακοφόρων κρητικών, καβαλάρηδων μακεδονομάχων και αρχαίων σπαρτιατών- που άνοιξε το δρόμο για την επέλαση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστοει

Το σύνθημα σύμφωνα με το οποίο όποιος κοιμάται πατριώτης, ξυπνά φασίστας, ήρθε να επιβεβαιώσει το συλλαλητήριο της 21ης Γενάρη για το όνομα της γειτονικής χώρας.

Με αφορμή τα γεγονότα στα Ίμια τον Γενάρη του 1996 η Χρυσή Αυγή οργανώνει κάθε χρόνο μια πανελλαδική φασιστοσύναξη στο μνημείο των Ιμίων που βρίσκεται πάνω στην πλατεία Ρηγίλλης, προσπαθώντας να καπηλευθεί την συναισθηματική φόρτιση που είχε προκαλέσει τότε ο χαμός των τριών πιλότων. Σε αυτήν συμμετέχουν εγχώριοι και διεθνείς εκπρόσωποι του νεοναζισμού όπως το γερμανικό NPD, η ιταλική Forza Nuova κοκ.

Αυτή την φορά η λέξη πρωτοφανές δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά κυριολεξία. Δεν έχει ξαναγίνει να κάνει κυβέρνηση (μάλιστα με υπογραφή του αρμόδιου υπουργού) αίτηση ακύρωσης κατά απόφασης Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών, όπως έπραξε η κυβέρνηση Τσίπρα για την παροχή ασύλου στον Τούρκο στρατιωτικό. Κι είναι ανήκουστο η ένσταση αυτή να κατατίθεται σε… αστυνομικό τμήμα.

Οι γενικές απεργίες, ακόμα και όταν τις καλούν αναξιόπιστες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι στιγμές ρήξης με τον «κανονικό» χρόνο του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι μάχες ανυπακοής, πρακτικά παραδείγματα ενάντια στη γενική απαισιοδοξία, την καθήλωση και τη γκρίνια. Κι έχουν, ας μην το ξεχνάμε, προσωπικό οικονομικό κόστος – πράγμα διόλου αμελητέο, σε δύσκολους καιρούς.

Στο όνομα της «Ευρώπης των ανθρώπινων δικαιωμάτων» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕλ υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες τον Ταγίπ Ερντογάν, προσθέτοντας μια ακόμα πράξη πολιτικού κυνισμού στον πλούσιο πλέον σχετικό ιστορικό της. Της επίσκεψης είχε προηγηθεί η επιχείρηση εκφόβησης με τη σύλληψη των εννιά Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών.

Ο Ερντογάν φτάνει στην Αθήνα την ώρα που: