εργατικοί αγώνες

Στις δικές μας ζωές το Μνημόνιο συνεχίζεται κανονικά

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 01/05/2019 - 10:35πμ

Την ώρα που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το «τέλος των μνημονίων» και την «επιστροφή στην κανονικότητα», στις δικές μας ζωές το μνημόνιο παραμένει η κανονικότητα. Οι δικές μας ζωές είναι ο λειψός ή ο καθόλου μισθός, τα λεφτά που δεν φτάνουν ποτέ, το ακριβό νοίκι και το κομμένο ρεύμα, το «μένω σπίτι γιατί δεν έχω λεφτά για να βγω».

Θεματικές: 
Κατηγορίες: 

Με όλες μας τις δυνάμεις στο πλευρό των εκπαιδευτικών!

  • Δημοσιεύτηκε: Πέμ, 17/01/2019 - 3:19μμ

Οι αγωνιζόμενοι-ες δασκάλες/οι, καθηγητές/τριες έχουν δίκιο να κινητοποιούνται! Γιατί είναι δεκάδες χιλιάδες οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, την ώρα που τα κενά στα σχολεία είναι τεράστια. Αλλά και γιατί με το νέο σύστημα προσλήψεων (που μένει να δούμε πόσες από αυτές εντέλει θα πραγματοποιηθούν) αποκλείεται από τη δουλειά μεγάλος αριθμός αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών.

Θεματικές: 
Κατηγορίες: 

Δελτίο Θυέλλης Τεύχος 39 - «άσε τη μάνα μου, ρε!»...

  • Δημοσιεύτηκε: Τετ, 25/06/2014 - 12:42μμ

...ούρλιαζε ο γιος της Άννας στα παρατεταγμένα μπροστά στο υπουργείο Οικονομικών ΜΑΤ, κι έβαζε το σώμα του ανάμεσά τους για να την προστατεύσει. Ενστικτωδώς εκείνη τον έσπρωχνε να απομακρυνθεί από το πεδίο της σύγκρουσης για να τον προστατεύσει από μεριά της. Η Αμαλία, η μικρότερη κόρη της Φωτεινής, έκλαιγε ενώ την τραβογολούσαν τα ΜΑΤ. Η μάνα της χτυπιόταν με τους «παλικαράδες» και ταυτόχρονα της φώναζε να φύγει να μην τη χτυπήσουν.

Αυτές είναι οι γυναίκες της Καραγιώργη Σερβίας. Τις παρακολουθώ πάνω από έξι μήνες τώρα. Τις τελευταίες 44 μέρες από την «κατασκήνωσή» τους/μας στο πεζοδρόμιο του υπουργείου.

Παρακολουθώ τις αλλαγές στο βλέμμα τους. Όταν τις πρωτογνώρισα ο αγώνας τους βρισκόταν σε μια δύσκολη φάση. Είχαν μείνει λίγες όσες συνέχιζαν να πιστεύουν στην ευόδωση του αγώνα τους. Επρεπε κατ' αρχάς να στηριχτούν οι ίδιες, να δοθεί και η υλική δυνατότητα προκειμένου να αυξηθεί η παρουσία των υπολοίπων, όσο και να επικοινωνηθεί εκ νέου και με άλλους τρόπους η πολύμηνη παρουσία τους στο δρόμο.

Το βλέμμα τους δεν είχε ποτέ φόβο. Ορισμένες στιγμές γινόταν σκοτεινό από στενοχώρια. Και από το βάρος όσων επωμίστηκαν αυτούς τους εννιά μήνες. Να μας ξελασπώσουν, να καθαρίσουν για εμάς.

Έχουμε κλάψει πολλές φορές και συνεχίζουμε να κλαίμε εύκολα και χωρίς ντροπή. Ξαλαφρώνεις από την ένταση. Στην «κατασκήνωση», άλλωστε, υπάρχει πάντα μια αγκαλιά που ανοίγει για να σε παρηγορήσει και να σου ξαναδώσει κουράγιο.

Και μετά είναι τα γέλια. Αυτά τα κακαριστά και μέχρι δακρύων γέλια. Οταν ξεκινά η συζήτηση για το ποια θα είναι η επόμενη παρέμβαση, η μια κόβει και η άλλη ράβει, διανθίζοντας βέβαια τις προτάσεις της η καθεμία με εύστοχους σχολιασμούς που προκαλούν εκρήξεις θυμηδίας.